FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 18: Verrassing

Na de eerste felicitaties en afscheid te hebben genomen van de ‘afvallers’ blijven Niel, Lukas, Tayana en ik alleen achter met Michael in de, nu veel te lege, ruimte.
‘En wat gaan wij nu doen?’ vraag ik nieuwsgierig. Ook ik weet niets af van Michaels plannen.
‘Eerst moeten Tayana, Niel en Lukas nog een contract tekenen.’ Hij haalt weer wat bladen boven en legt ze op tafel. Mijn drie bandleden lezen snel alles door en zetten even later hun handtekening onder het contract.
‘En nu stuur ik jullie allemaal naar huis…’ met vieren kijken we hem verbaasd aan. Wat heeft dit nu weer te betekenen? ‘…om jullie koffer te gaan maken,’ vervolledigt hij zijn zin. Op onze gezichten staat nog steeds de niet begrijpende uitdrukking. Michael kijkt ons elk apart even vragend aan, alsof hij niet begrijpt waarom wij het niet snappen. Waarom wij zijn plannen nog niet hebben ontcijferd.
‘Jullie gaan een weekendje naar zee!’ roept hij enthousiast. Meteen zijn we weer wakker. Onze gezichten klaren op en een lach vormt zich rond onze mond. Ik vind de zee nu niet zo spectaculair en geweldig leuk, maar wel als het met deze drie mensen is. Wel als ik iets te doen heb en ik mensen rond me heb die van hetzelfde houden als ik, muziek.
‘Wow, geweldig! En betaal jij dat allemaal?’ vraagt Niel. ‘Ik ben jullie manager voor iets. Ik betaal dit inderdaad, alles op mijn kosten. Het is de bedoeling dat jullie elkaar goed leren kennen, zo goed mogelijk. Dat komt veel, maar dan ook veel beter over op podium. Dat kan je zien wanneer mensen samen muziek maken.
Dit klein uitstapje gaat vanaf vandaag in en zondagavond komen jullie terug,’ legt Michael uit. Ik kijk naar Tayana. Ik kan het niet meer houden en zij blijkbaar ook niet. Ik zie dezelfde emoties in haar ogen als ik ze bij mij voel. Zonder een teken begin we tezamen te gillen, dansen en springen van blijdschap terwijl de mannen ons vreemd aankijken. We laten ons even helemaal gaan tot we gekalmeerd zijn en moeten vechten tegen de slappe lach. Ik heb het gevoel dat ik echt goed met haar over weg zal kunnen.
'Oké, nu nog een paar praktische zaken. Dus jullie trein vertrekt over drie uur. Je zal dus snel moeten inpakken en dan zo'n beetje rennen naar het station om die te halen. Die trein moeten jullie dan nemen tot in Oostende, daar neem je dan weer te tram tot in Nieuwpoort en daar staat het huisje dat ik voor jullie gehuurd heb. Ik weet dat het misschien gemakkelijker zou geweest zijn als ik iets gevonden had in Oostende, maar dit huisje is van een vriend van me dus ik weet ook dat jullie er goed zitten. In het huisje zelf is normaal gezien alles voorzien, eten en drinken en van die dingen daar moet je natuurlijk zelf voor zorgen. Jullie zijn daar wel oud genoeg voor veronderstel ik.'
Michael gaat met zijn hand naar zijn zak en haalt er twee sleutels uit en geeft ze aan ons. Niel pakt er één aan en Lukas de andere.
'Dit zijn de sleutels voor het huisje, het zijn er maar twee dus pas op dat je niet voor een gesloten deur staat als je zou splitsen. En dit,' hij rommelt wat tussen zijn papieren en haalt er een klein papiertje tussen uit dat hij aan mij overhandigd, 'is het adres van jullie huurhuisje. Het ligt op de dijk dus eigenlijk niet zo moeilijk te vinden.'
Ik kijk naar het papier in mijn handen. Het adres ken ik niet, maar ik ben wel al meer als één keer in Nieuwpoort geweest dus het zal inderdaad niet zo moeilijk zijn om te vinden.
'Ah ja, jullie moeten dus zondagmiddag tegen zes uur uit het huisje. Je kan daar dus nog iets eten en dan de trein weer naar huis nemen. En voor alle duidelijkheid: ik ga niet mee op dit weekendje. Jullie zijn oud en wijs genoeg om het kot daar niet in brand te steken en het is net de bedoeling dat jullie elkaar beter leren kennen, daar hoef ik niet bij te zijn. Dus, ik zou zeggen, veel plezier, ik zie jullie maandagmiddag om twee uur hier weer en maak nu maar snel voort anders mis je de trein nog.'
We worden even weer wakker geschud na Michaels lange uitleg en staan meteen paraat. Met zen vieren bedanken we onze manager wel vijf keer op de weg naar buiten, zeggen dag en lopen dan zo snel mogelijk naar de fietsen.
'Over twee uur aan de ingang van het station, oké?' vraagt Niel. Samen met Tayana en Lukas knik ik en spring op mijn fiets. Ik raas door de straten zo snel mogelijk naar huis. Ik weet hoe lang ik erover doe om in te pakken, dus kan ik best alle tijd gebruiken die ik heb.
Thuis aangekomen, sta ik door het warme weer natuurlijk helemaal in het zweet. Ik loop naar boven, douche me in een recordtijd en sprint in mijn ondergoed weer naar mijn kamer. Wat ik nu aandoe, maakt niet zoveel uit. Ik neem maar een jeansshortje en een zomertopje en trek ondertussen mijn reiskoffer van bovenop mijn kast. Dat is nu eens het voordeel van een meisje zijn, twintig dingen tegelijk kunnen doen, dat zullen Niel en Lukas niet kunnen, maar zij zullen waarschijnlijk ook niet heel hun kleerkast meesleuren voor twee dagen.
Ik trek kleedjes, rokjes van kapstokken en graai naar de topjes, T-shirt en pulletjes die ik even later allemaal op een hoop in de koffer smijt. Mijn Ipod, gsm-oplader, blocnote en nog wat prulletjes prop ik in een zijzakje. Nog steeds met nat haar loop ik weer naar de badkamer om mijn toilettas klaar te maken. Wanneer ik eindelijk al mijn spulletjes heb bijeengezocht, besef ik dat ik bijna mijn bikini was vergeten. Ook die smijt ik nog in de koffer en mijn vier paar schoenen steek ik er langs de zijkant nog bij.
Met een enorm zware tas over mijn schouder en mijn gitaar in zijn zak over de andere schouder strompel ik de trap weer af. In de keuken schrijf ik snel een briefje voor papa.
'Hallo papa, vanaf vandaag heb ik een bandje! Is dat geen goed nieuws? Nog beter nieuws is dat Michael ons een heel weekend aan zee trakteert! Ik ben dus tot zondagavond weg samen met Tayana, Niel en Lukas. We zijn allemaal zeventien of ouder dus je hoeft je over niets zorgen te maken. Sorry dat ik je niet eerder iets heb laten weten of het heb gevraagd, maar ik weet het ook nog maar een uur. Ik bel je wel wanneer ik aankom. Daag! Fi x' Ik kribbel alles er snel op en hoop dat het nog leesbaar is. Ik ben er vrij zeker van dat papa niet boos zal zijn, maar een briefje was toch wel het minimum dat ik kon doen na zo'n plots vertrek.
Ik adem nog even diep in en uit, ga na of ik al het belangrijke heb en beslis dat ik niets vergeten ben. Voor de zekerheid neem ik mijn zomerjas toch maar mee en vertrek langs de achterdeur. Ik kijk op mijn horloge, nog een kwartier voor ik in het station moet zijn.
Terwijl ik naar de bushalte wandel doe ik een schietgebedje dat ik de bus nog niet gemist heb en kijk om de twee minuten op mijn klok. De tijd gaat zo niet trager voorbij, het geeft me niet meer tijd, maar ik moet echt op tijd aan het station zijn. Ik haat wanneer mensen te laat komen en ook om zelf te laat te komen. Mijn gebedje heeft blijkbaar geholpen. Net wanneer ik aankom, rijdt de bus ook de halte op.

Net op tijd kom ik in het station aan. Lukas en Niel staan al te wachten terwijl ik hen op een drafje benader.
‘Hallo, ik ben er geraakt,’ puf ik. ‘waar is Tayana?’
‘Nog even naar toilet. Wat heb jij allemaal mee?’ vraagt Niel wijzend naar mijn grote reistas. ‘We gaan geen week naar zee, hé.’
‘Ik ben een meisje, jij kan dat niet begrijpen,’ zeg ik en kijk naar zijn zak die duidelijk veel kleiner is als de mijne. Ook die van Lukas ziet er minder vol en lichter uit da mijn zware zak, maar hij heeft wel net zoals ik zijn gitaar mee.
‘Komen jullie nog?’ horen we de stem van Tayana roepen. Ze staat in de deuropening van de ingang het station te zwaaien. ‘Zo dadelijk komen we nog te laat.’
We lopen naar haar toe. ‘Jij hebt zo te zien ook van outfit verandert?’ lacht ze naar me terwijl we onze weg door het station zoeken. Ik knik. Ook zij heeft nu iets anders aan als daarstraks. Haar jeansbroek van op de auditie is veranderd in een zwart rokje en de T-shirt is vervangen door een roos topje.
‘Ik heb me ook nog gedoucht en was net op tijd om de bus te nemen. Het was nogal hectisch dus.’
‘Ja, bij mij ook en die twee jongens stonden hier al tien minuten te wachten toen ik aankwam. Heb je hun koffertjes gezien?’ Ik moet lachen. Tayana heeft haar koffer ook goed volgepropt en sleurt haar bas mee.
‘Het is schandalig dat wij als meisjes met zo’n zware dingen moeten sleuren,’ zeg ik serieus.
‘Zouden ze onze tassen dragen, denk je?’ Ik schud mijn hoofd.
‘Denk het niet, of toch maar een hele kleine kans.’
‘Meisjes dit is onze trein!’ roept Lukas van achter ons. We stappen de wagon op en zoeken een plaatsje. Omdat het middag is, zit er gelukkig niet veel volk en hebben we genoeg keuze.
‘Ik zit bij het raam!’ gil ik door onze lege wagon en laat me vallen op een plaatsje bij het raam. Deze keer is het niet Tayana dat mijn voorbeeld volgt, maar Niel. Hij laat zich op de plaats over mij vallen en zet zijn zak tussen zijn voeten. Lukas komt naast me zitten en Tayana neemt plaats naast Niel. We zijn te lui om alle spullen bovenop het bagagerek te leggen, dus die blijven dan maar aan onze voeten liggen.
Plots klinkt er een luid geknor door de wagon. Mijn hand leg ik vliegensvlug op mijn buik in de hoop dat hij daarmee stopt met grommen, maar het is al te laat. Lukas en Niel kijken me grappig aan en Tayana lacht zich al een deuk.
‘Dat is niet grappig! Ik heb nog niet gegeten en het is al één uur,’ verdedig ik mezelf, maar Tayana is niet te stoppen. Ze rolt bijna tot op Niel zijn schoot en probeert naar adem te snakken door het lachen heen.
‘Heb je honger?’ vraagt Lukas.
‘Wat dacht je nu?’
‘Zal ik snel nog iets voor je gaan halen?’ stelt Niel voor.
‘Is het daar al niet wat laat voor? De trein vertrek zo meteen.’
‘Ja, het is echt wel te krap,’ springt Lukas in.
‘Nee, ik ben op tijd terug, je zal wel zien,’ Niel staat recht en baadt zich een weg door de verschillende reistassen en Tayana die bijna van de stoel valt. ‘Een broodje?’ ik knik. ‘Nog iemand iets?’ vraagt Niel. Lukas schudt zijn hoofd en Tayana die nu weer bijna helemaal bij haar positieven is doet teken dat ze er ook wel eentje wil. Niel verlaat de wagon en even later zien we hem naar een kraampje lopen. Lukas naast me zucht.
‘Sorry, Fi,’ verontschuldigt Tayana zich. Ik doe teken met mijn hand dat het niets is.
‘Wat scheelt er met jou?’ vraag ik aan Lukas, geërgerd om zijn zucht. ‘Heb je geen zin om naar zee te gaan?’
‘Jawel…het is niks. Laat maar.’
‘Nee, ik wil het weten,’ dring ik aan.
‘Moet je nu alles weten? Ik ben gewoon geërgerd door Niels gedrag oké? Laat het nu zoals het is.’
Ik zwijg er richt me dan maar tot Tayana. Als Lukas zich zo gaat gedragen dan moet hij dat maar weten, maar ik ga dit weekend niet laten verpesten door hem.
‘Ik wou dat we er al waren,’ lacht Tayana enthousiast.
‘Ik ook. Stel je voor. Een heel weekend rust, lang uitslapen, op strand liggen, mooie jongens begluren en hopen dat ze bruin zijn…,’ droom ik al weg.
‘Ja vooral dat laatste.’ Het fluitje van de conducteur gaat. Nog maar een paar seconden en de trein vertrekt. Waar blijft Niel nu toch? Ik kijk door het raam en zoek tussen de passerende mensen, maar zie Niel nergens. Ook Tayana zoekt hem nu. Lukas kijkt nog steeds boos voor hem uit.
Ik voel hoe de motor begint te draaien en we stilaan op gang komen. Net wanneer de paniek begint de komen, zie ik Niel met twee broodjes in zijn hand aangelopen komen. Zoals in de films springt hij elegant op de trein.
‘Die heeft geluk dat de deuren nog niet gesloten zijn en we nog niet sneller dan dit slakkengangetje gaan,’ fluistert Tayana. Ik knik.
‘Heb ik even geluk,’ zegt Niel wanneer hij de wagon binnenkomt.
‘Ik had het gezegd…’ mompelt Lukas bij zichzelf. Niel kijkt me vragend aan, maar ik waai Lukas’ onbeleefde en vooral kinderachtige gedrag weg en neem een broodje aan.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.