Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » She is my... Bodyguard » Deel 6
She is my... Bodyguard
Deel 6
Saki vertelt me dat we ons seffens al moeten gaan opsplitsen, met andere woorden, ik moet Tom dus begeleiden. Hij geeft me ook nog wat instructies. We komen dadelijk bij de eerste concertzaal en ze verwachten heel veel fans omdat hij nog maar een paar uur voor het concert is. Maar er staan wel dranghekken, dus normaal zou dat niet echt een probleem moeten zijn.
‘Wil jij rijden of moet ik rijden? Je hebt toch je rijbewijs he?’ vraagt Saki als hij klaar is met uitleggen.
‘Ja, ik heb m’n rijbewijs en ik wil wel rijden.’ Lach ik.
Hij geeft me de autosleutels en ik loop terug naar de jongens.
Als ik terug binnenkom, vraag Tom: ‘Wat heb je daar in je hand?’
Die jongens is echt veel te nieuwsgierig. Ik toon de sleutels.
‘Ik moet seffens rijden.’
Tom kijkt me met open mond aan.
‘Vrouwen kunnen niet auto rijden.’
Hup, daar gaan we weer.
Ik zucht: ‘dan ben ik een uitzondering. Waarschijnlijk rij ik zelfs beter dan jou.’ Voeg ik er nog arrogant aan toe.
Tom wil zijn mond open trekken om er nog iets aan toe te voegen, maar Bill kijkt hem waarschuwend aan. Ik zie Tom zuchten, maar hij houdt zijn mond.
Ik voel hoe de bus tot stilstand komt en ik kijk uit het raam. We staan op een verlaten parking, voorzorgsmaatregelen blijkbaar.
We stappen allemaal uit en de jongens stappen het busje in. Ik ga achter het stuur zitten en Saki zet zich langs mij. Ik vertrek, gelukkig probleemloos anders zou dat wel echt afgang zijn, iets waar Tom natuurlijk op gehoopt had.
Na een 10 minuutjes rijden komen we aan bij de concerthal. De jongens hebben nu eerst een soundcheck, daarna een concert en daarna gaan we naar het hotel.
(Tom)
Lize en Saki stappen uit en we wachten tot ze de deur openen. Eerst stapt Georg uit, Tobi staat hem al op te wachten. David en Tobi zaten in het andere busje.
Dan volgt Gustav, dan stapt Bill uit en ik stap als laatste uit. Ik volg Bill naar binnen. We wringen ons tussen de fans door, terwijl ik hier en daar een handtekening zet. Ik merk dat Lize vlak achter me loopt. Veel fans kijken verbaasd of roepen haar vanalles na. Voor de fans is zij natuurlijk ook nieuw.
Plots voel ik hoe een fan m’n T-shirt vastgrijpt, ik probeer me los te trekken, maar ondertussen hebben andere fans ook al m’n T-shirt vast. Dan voel ik ineens een hand rond m’n pols. Lize trekt aan m’n arm, waardoor die fans m’n T-shirt wel moet lossen. Ze is sterker dan ik dacht. De fans laten los en ik voel hoe ik struikel en recht in haar armen terecht kom. Ik kijk haar recht in haar ogen, maar ze laat me snel los en ik loop vlug door.
(Lize)
Ik voelde me net heel erg raar, toen ik Tom zo vast had. Gott, hij heeft zo mooie ogen. Waarom heeft hij zo een rotkarakter? Mooi vond ik hem altijd al.
Die lippiercing heb ik zelfs genomen omdat hij er ook één heeft. Dat was m’n eerste piercing, daarna volgde m’n navelpiercing.
M’n ma is altijd al tegen piercings geweest en m’n pa vond het op niks aantrekken. Maar dat interesseert mij niet, ik vind het mooi en dat is het belangrijkste.
Ik volg de jongens naar binnen.
Als ik de concertzaal zie, valt m’n mond open van verbazing. Zo groot! En het was uitverkocht had David gezegd. Ik zie dat ook Bill z’n ogen uitkijkt en in Gustav zijn ogen zie ik pretlichtjes. Bij Tom staat ook verbazing en blijdschap op z’n gezicht te lezen. En Georg, de oudste van de band, staat als een klein kind in het rond te springen.
Ik lach, maar ik ben nog steeds verbaast. Ik voel hoe Tom naar me kijkt en ik kijk hem aan.
Hij kijkt me aan met een ja-kijk-wat-wij-al-gepresteerd-hebben-blik. Ik draai eens met m’n ogen en loop naar Saki toe. We moeten even helpen met het klaarzetten van de instrumenten, zodat de jongens dadelijk aan hun soundcheck kunnen beginnen.
Ik help de instrumenten uitladen en de jongens komen ook nog even helpen. Ik pak één van Tom zijn vele gitaren en wil naar binnen lopen.
‘Wel voorzichtig zijn hé, dat is een duur ding!’ zegt Tom.
‘Ik weet heus wel hoe ik een gitaar moet vastpakken en dat ik daar voorzichtig mee moet zijn.’ bijt ik hem toe.
En voor de zoveelste keer kijkt hij me vandaag verbaast aan. Hij meent altijd dat hij me met m’n mond vol tanden kan laten staan, maar eigenlijk is het meer omgekeerd.
Ik loop naar binnen met z’n gitaar, die ik daarna voorzichtig op een staander zet. Want er moest maar eens een krasje opzitten, dan zou Tom me vermoorden ofzo.
Als we alles geïnstalleerd hebben, beginnen de jongens aan hun soundcheck.
En het klinkt geweldig. Gratis naar je lievelingsmuziek mogen luisteren is heel fijn. En ik moet zeggend dat ik een gitaarspelende Tom Kaulitz nog steeds héél opwindend vind. Ik zucht als hij nu eens Bill zijn karakter had, dan had ik hem allang binnen gedaan. Of hij mij misschien. Want dan zat zijn ego niet zo in de weg.
De jongens zijn klaar met hun soundcheck en ze gaan zich klaarmaken. Ondertussen moeten Tobi en ik de fans binnenlaten en hun kaarten controleren. David heeft nog een paar andere bodyguards ingehuurd voor vanavond en zij en Saki wachten de fans op in de zaal.
We openen de deur en de fans beginnen te gillen. Ik trek een pijnlijk gezicht. Toch raar om ineens hier te staan ipv tussen de fans. We bekijken de kaarten en laten de fans binnen, die onmiddellijk beginnen te rennen om toch maar vooraan te kunnen staan.
Als alle fans binnen zijn, ga ik naar de jongens.
Reacties:
Leuk stukje ^^
Snel verder <3