FanFic.nl

Dance me to the end of love

Dance me to the end of love 2

Regen viel met woeste vlaggen uit de hemel, het was alsof hen waarschuwde dat naar Berlijn gaan geen goed idee is. Maar toch rijden ze door vastbesloten. De jongens keken met verslagen blikken naar elkaar, toen hun ouders voor de zoveelste keer discussieerde over welke straat dat ze moesten inslagen. Een GPS had Gorden echt wel nodig zelfs weg vinden tot Berlijn was moeilijk voor hem. En Bill bedacht zich dat hij hem een GPS cadeau zou doen voor zijn verjaardag. Maar hoe dan ook ze sloegen de juiste straat in na 2 uur. Nummer 132 was een groot wit huis met een prachtige tuin, een grote oprijlaan en een massieve grote bruine deur.

Door de ogen van Tom:

Liefst van al wilde ik dat we nooit haar huis hadden gevonden en gewoon verdwaald zouden zijn en dan teleurgesteld terug naar huis gegaan. Het regende niet, nee het was alsof iemand uit de hemel bakken met water naar beneden goot en daar veel plezier in had. Het was gewoon geen dag om op bezoek te gaan en zeker niet voor zo’n soort bezoek. Toen Gorden stopte, stapte ik snel uit en liep naar de deur om niet nat te worde maar toch ik voelde druppels water door mijn kleding sijpelen. Toen iedereen aan de deur stond en Bill met alle manieren probeerde om zijn haar terug in model te krijgen belde Gorden met trillende vingers aan. Die paar seconde dat we moesten wachten liepen traag voorbij. Voor Gorden omdat hij bijna een zenuwinzinking kreeg van stress en voor mij omdat ik nog altijd kleine druppels voelde ondanks dat we onder een afdakje stonden. De deur ging open en we zagen een man rond de 50 gekleed in saaie effen kleren en bijna een kale kop. Hij nodigde ons direct mee naar binnen, waarvoor ik hem dankbaar aankeek.
Het huis vanbinnen was nog prachtiger dan van buiten. Een ronde grote trap met een lange luster in het midden. Ik had het gevoel dat alleen door naar te kijken ‘t naar beneden zou storten, maar het was indrukwekkend om te zien. Wie ze ook waren geld hadden ze genoeg. Misschien moesten we haar gewoon hier laten, slecht had ze het hier niet. Gorden begon tegen de man te praten die zich had voorgesteld als Mark en ons naar de woonkamer bracht.
‘Ik moet zeggen, u moet er niet veel vaan verwachten. Haar karakter is zeer veranderd na de dood van haar moeder.’ Gorden knikte begrijpelijk en we namen alle vijf plaat op de grote zwarte bank dat minder comfortabel was dan het er uitzag. ‘Vroeger was ze helemaal anders, nu heeft ze alles opgegeven wat ze graag deed. Weet u ze speelt prachtig piano of beter gezegd speelde, ze heeft het al vijf jaar niet meer aangeraakt.’ De man zuchtte verdrietig en probeerde naar woorden te zoeken om zijn verhaal verder te zetten. ‘Thalia was een levenslustige meisje maar nu,.. nu.. ik weet het eigenlijk niet hoe ik het moet omschrijven. Ze praat bijna tegen niemand meer, of toch niet in mijn bijzijn. Soms is ze uren weg en vertelt ze niet eens waar ze was.’
Ik wist dat die Thalia nu zeker niet op een tweede papa wachtte die voor haar geboorte uit haar leven was verdwenen. Ze had eerder een goede psycholoog nodig. Het was alsof Mark mijn gedachten kon lezen wat hij ging verder.
‘Wij hebben ook professionele hulp gezocht maar daar was ze tegen, toen is er een definitieve kloof tussen ons ontstaan. Ze tierde en schreeuwde tegen mij dat ze niet zot was en dat ze niemands hulp nodig had. Vroeger kwamen altijd vrienden en vriendinnen spelen, gaf ze verjaardagfeestjes. Het is nu eerst zins 5 jaar dat een andere tiener over de vloer is geweest dan Thalia.’ En hij keek naar mij en Bill. Bill zat opmerkelijk stil, alsof hij versteend was, hij keek heel triest en medelevend maar toch wist ik dat hij hetzelfde als mij dacht. Hoe erg het ook is om op jonge leeftijd al zonder een moeder door het leven te moeten gaan, vond ik dat ze ook rekening moest houden met Mark. Mark stond rustig op en pakte uit een kast een gigantische fotoalbum en een roze doos versierd met bloemen en vlinders. De grote album gaf hij aan Gorden, die met bibberende handen probeerde om het rustig open te maken. Ik en Bill schoven snel wat dichterbij om een beter zicht te hebben. Op de eerste blad stond er met grote letters ‘THALIA TRUMPHER’ we keken allemaal wat raar naar Mark en hij wist al direct waarover het ging. ‘Ja Nelly wilde het zo.’ Trumpher was namelijk Gordens achternaam en we hadden duidelijk niet verwacht dat Thalia ook zo zou heten. Blik in Gordens ogen werd wat zachter en hij bladerde voort. We zagen verschillende foto’s van Thalia als baby met haar moeder, Thalia als kleuter, Thalia op haar eerste schooldag en Thalia op 11jarioge leeftijd klaar om naar middelbaar te gaan. En vanaf de eerste foto kon je overduidelijk zien dat Thalia inderdaad Gordens dochter was. Ze had zijn donkere ogen dat schitterde als ze lachten, een rechte kleine neus dat niet van Gorden was maar wel dezelfde lippen. Om het kort te zeggen Thalia was een vrouwelijke versie van Gorden maar dan heel wat knapper.
Iedereen schrok op toen we een harde klap hoorde van de voordeur. En even later voetstappen richting ons. Er kwam een meisje voorbij en even keek ik verbaasd. Ik had nog nooit zoveel verschillende kleuren gezien aan een meisje maar op een vreemde manier paste allemaal in het plaatje. Haar rode kniehoge laarzen met een zeer kleine platte hakje en ook al wat het zomer droeg ze een paarse legging met daarover een beige rok met verschillende kleurenpatroon, een blauwe vestje met een dunne groene sjaal en een paarse muts met daaronder lange bruine haren. Ze was redelijk groot ongeveer een meter 70 denk ik. En ik realiseerde me dat ik nog altijd naar de plaats staarde waar ze voorbij was gekomen. Ze was naar boven gerend zonder één keer om te kijken. Zo dus, zij was Thalia.

Reacties: