FanFic.nl

Het Voordeel van Video

Bent u redelijk bang?

Langzaam sukkelde ik in slaap, ondanks het geschreeuw. Mijn hoofd legde ik ten ruste op het raam en even later was ik in dromenland. Er goed sliep ik echter niet. Mijn dromen zaten vol met ongure types en moord.
De jongen plaatste een wapen tegen mijn slaap en gebood mij op te staan. Met knikkende knieën gehoorzaamde ik. Wat moest ik anders? De jongen dwong me de trap af, de kelder in. Een duivelse gloed stond in zijn ogen en om de zoveel tijd grijnsde hij gemeen. Wat gebeurde hier? Tot mijn schrik herkende ik de kelder. Het was dezelfde waar ik een tijd gevangen had gezeten. De jongen smeet mij op het dunne matrasje en verliet toen de kelder, de deur op slot draaiend. Ik sloot mijn ogen en weende. Ik, een volwassen man, weende. Ik wilde weten wat er met mij zou gebeuren en hoelang ik nog had. Uit pure wanhoop besloot ik te gaan bidden tot iemand waarin ik niet geloofde: God. Ik bad tot alle goden die ik kende, hopend dat zij me zouden behoeden voor het ergste. God. Ik weet dat U me niet kent, amper kent. Ik weet dat ik niet trouw aan U ben en tot alle goden heb gebeden die ik ken. Toch smeek ik U mij te redden. Ik wil nog niet dood. Ik wil het pad des levens bewandelen en er het beste van maken. Ik smeek U, laat mij gaan uit deze hel en breng mij terug in Berlijn. Geeft U mij alstublieft nog eenmaal de kans om mijn vrienden te zien, om mijn familie te vertellen dat ik van ze houd. Ik weet dat dit klef klinkt en ik normaal niet zo ben. Maar nu smeek ik U, als het kon op mijn blote knieën. Zorg ook voor Amber, ze heeft het zo moeilijk met haar leven momenteel. Ik smeek U. Als U mij redt zal ik gaan geloven, zal ik in alle goden gaan geloven. Het zou echt een wonder zijn als ik hier weg zou kunnen komen. Alstublieft, schenk mij dat wonder en laat mijn leven. Laat mij leven ook al is dat misschien niet de bestemming die U voor mij in gedachten had. Laat mijn wil even sterker zijn dan de Uwe. Ik smeek U. Laat me leven, alstublieft. Een rat schoot weg langs mijn voeten, terug naar zijn veilige hol. Kon ik maar mee, kon ik maar weg uit deze nachtmerrie. Ik sloeg met mijn hoofd tegen de muur aan en liet me daarna snikkend zakken. Ik was dood, letterlijk en figuurlijk. Emotioneel was ik op. Ik kon niet meer, deze situatie had teveel van me geëist. Lichamelijk leefde ik over een tijdje niet meer. Oh hell. Misschien was het ook maar beter zo, dood. Ik had van niemand last meer. Al mijn problemen waren weg. Even als mijn dubbele gevoelens: aan de ene kant hield ik ontzettend veel van mijn ontvoerder en zijn familie, aan de andere kant was ik kwaad op mezelf dat ik dat deed. Oh hell. De jongen kwam binnenlopen en kwam direct op me af. Hij plaatste de loop opnieuw tegen mijn slaap en fluisterde zacht: ‘Doe alvast maar een schietgebedje Listing.’
Ruw werd ik wakker gemaakt uit mijn droom door iets kouds tegen mijn slaap. Het was akelig van metal en akelig rond. Het was een wapen. Ik keek op en keek in de staalblauwe, emotieloze ogen van een jongen van een jaar of 20. ‘Meekomen,’ zei hij kil. Dit was de jongen uit mijn droom. In het echte leven was echter een nieuw karakter toegevoegd: een krijsende Amber. Ze gilde dat de jongen me met rust moest laten en dat hij haar maar moest nemen. Hij negeerde alles en dwong me de kamer uit. Het koude zweet gonsde over mijn rug, mijn knieën knikten. Ik was doodsbang. Stapje voor stapje liep ik dat trap af. In de hal stond mijn voyeur toe te kijken. Hij deed niks, eikel. ‘Naar de kelder Jeroen,’ zei hij alleen. Dus dit was die Jeroen, die gast die Amber had laten zitten. Een kleine woede stak in mij op, mijn angst bleef groter.
Een duw later lag ik op de harder vloer van de kelder, mijn oude cel. Jeroen kwam binnensluipen, gevolgd door de man. Hij deed niks, het was ook zijn idee. Jeroen begon te spreken.
‘Zo Listing, alles goed?’ Ik gaf geen antwoord en probeerde een zekere houding aan te nemen. Onmogelijk. ‘Je hebt onze ruzie wel gehoord hé?’ sprak hij verder, ‘Die ging over jou. We hadden het erover hoe we je uit de handen van die uitbuiters konden houden. De dood leek mij het beste, maar andere waren voor een heel ver land. Ik won.’ Jeroen lachte smalend. ‘Welke uitbuiters?’ vroeg ik kil. ‘Universal,’ zei de man hard en hij ging op de stoel zitten.
Jeroen kwam op me aflopen, zijn wapen op mij gericht. ‘Bang Listing?’ vroeg hij en hij lachte zijn tanden bloot. Ik keek in zijn ogen en zag een duivelse, krankzinnige blik. ‘Nee,’ zei ik kalm, tenminste ik hoopte kalm te klinken, ‘Ik ben niet bang. De dood is een nieuw avontuur en sterven moeten we allemaal toch een keer.’ Jeroen keek me aan alsof ik gek was. Eerlijk gezegd vond ik mezelf ook knettergek. Wie wilde er op 22 jarige leeftijd nu dood? Ik niet. ik had nog een heel leven voor me, vol leuke en prachtige dingen.
Maar die lol wilde ik ze niet gunnen. Ik sloot mijn ogen en bad. Ik bad tot God, Allah, Shiva, Jahweh, Zeus en nog meer goden. Ik hoopte dat zij mij zouden sparen. Jeroen zette de loop tegen mijn hoofd en ik hield mijn adem in. Ik hoorde hoe hij de trekker iets in drukte en schoot.
Het werd zwart, pikzwart. Ik zag mezelf op het podium staan, ik zag mezelf mijn hele leven lang. Ik zag Amber, de man en als laatste de staalblauwe ogen van Jeroen. Ik werd koud, ik verstijfde geheel. Het laatste wat ik hoorde was een hoge gil en wat gedempte achtergrondgeluiden. Death silence.

Reacties: