FanFic.nl

Bonnie & Clyde

Hoofdstuk 18

Carlos loopt Seb tegen het lijf in het ziekenhuis.
“Inspecteur, dat treft mijn vrouw is weer aanspreekbaar. Wanneer wilde u een gesprek met haar?”� Carlos achterliggende gedachten is dat hij snel wil dat de getuigenverklaring van Maria achter de rug ligt. Seb kijkt hem verdwaast aan.
“Daar kwam ik niet voor maar ik neem binnenkort contact met u op. Goed?”� vraagt hij.
“Sorry, inspecteur ik wist niet dat u daar niet voor kwam. Ik dacht het toen ik u zag.”�
“Maakt niet uit mijnheer Marí­n, hoe is het met u vrouw? Aan de beterende hand?”�
“Gelukkig wel, het was even goed schrikken”� begint Carlos
“Dat kan ik begrijpen. Wenst u haar beterschap en binnenkort kom ik voor dat gesprekje”� breekt Seb het gesprek snel af.
“Is goed, tot binnenkort”� zegt Carlos. Hij loopt bij Maria binnen.

Seb loopt door naar de afdeling waar Sofie ligt en rechtstreeks naar de zaal waar ze ligt. Ze schijnt te slapen. Zachtjes komt hij dichterbij en trekt een stoel dichterbij haar bed. Een poosje blijft hij haar bekijken. Hij is zo geschrokken eergisteren. Even was hij bang dat er iets ernstigs gebeurd was. Dat hij schuld is aan het ongeluk is al erg genoeg. Hij wil een stabiel gezin voor hun dochter, maar was even vergeten dat liefhebbende ouders veel meer zijn dan twee mensen die van haar houden. Die twee mensen horen van elkaar te houden anders kan het gewoon niet goed gaan. Hij heeft het heel hoog gespeeld en dacht er goed aan te doen. Maar nu weet hij dat hij met Sofie moet praten en als de liefde niet wederzijds is ze niet moeten trouwen. Wat zei ze ook alweer? Hij haalt haar antwoord voor zijn geest.
“Wat moet ik in godsnaam doen dat jij mij vergeeft. Doe je dat überhaupt wel eens? Iemand iets vergeven? Ik had kunnen liegen in Milaan over de leeftijd van Elisa en haar vader maar ik heb het niet gedaan. ”� Letterlijk zo zei ze het. Ze heeft gelijk en ja ze heeft fouten gemaakt maar dat heeft hij ook gedaan. Destijds en zelfs eergisteren nog. Hoe heeft hij een dergelijk voorstel over zijn lippen kunnen krijgen.
“Waarom houd ik van haar?”� vraagt hij zich af. Sofie wordt wakker en kijkt verbaast dat Seb aan haar bed zit.
“Waar is Elisa?”� vraagt ze zacht.
“Thuis bij Molly. Maak je geen zorgen. Ze is in orde al mist ze jou natuurlijk wel.”� Ze glimlacht.
“Wanneer mag ik weer naar huis?”�
“Ik denk dat je toch zeker zes weken zoet bent. Je hebt hersenschudding en een longontsteking. Heeft de arts je dat al verteld?”� vraagt hij. Ze schudt haar hoofd en wil rechtop komen.
“Nee, Sofie je moet plat blijven liggen, van de dokter.”�
“Dat is verschrikkelijk Sebastien. Ik kan dus zes weken niet voor mijn kind zorgen? Ik wil naar huis naar Elisa”� zegt ze opgewonden.
“Sssst”� sust Seb haar terug duwend op bed duwend.
“Liggen blijven meisje. Het komt allemaal goed.”� Boos kijkt Sofie hem aan.
“Niks komt goed jij wilt met mij trouwen zonder dat er liefde is. Ik moet hier weg. Ik wil met Elisa op mezelf gaan wonen. Je krijgt bezoekrecht maar ik peins er niet over om me in een huwelijk met jou te storten op basis van een zakelijke overeenkomst.”� Seb houd haar stevig vast zodat ze niet meer omhoog kan komen.
“Wil je nu alsjeblieft blijven liggen, zodat we hier over kunnen praten?”� Verschrikt kijkt ze hem aan.
“Wat ben je nu weer van plan Sebastien?”� Voorzichtig laat Seb haar los en gaat weer zitten.
“Kunnen we ons gesprek van eergisteren afmaken? Of beter nog kunnen we dat gesprek opnieuw hebben?”� Ze knikt en kijkt hem afwachtend aan.
“Sofie er is veel gebeurd en we allebei fouten gemaakt.”� Hij zucht alvorens verder te gaan.
“Ik wil je iets vragen en ik zou er graag een eerlijk antwoord op hebben, kan dat?”� Ze kijkt hem aan en knikt. Hij is onbewust dichtbij gekomen en buigt nu over haar heen.
“Sofie, ik wil weten of je nog van me houd?”� Ze kijkt hem aan en verdrinkt bijna in zijn grijs groene ogen. Haar handen omvatten zijn gezicht en trekken hem voorzichtig omlaag. Voorzichtig drukt ze een kus op zijn lippen. Seb die aan het wachten is op antwoord is een beetje overdonderd, maar niet voor lang. Hij kust haar teder terug. Ze kijken elkaar aan.
“Ja, Seb, ik houd nog steeds van jou. En ja ik wil ook met je trouwen maar ik wil een gelukkig huwelijk en geen zakelijke overeenkomst. Ik wil jou helemaal en niet alleen op papier.”�
“Weet je wel door welke hel ik gegaan ben vier jaar geleden en nu alweer?”� begint Seb te protesteren.
“Ssstt, Seb. Er zullen nog veel dingen komen waarover we moeten praten maar voor nu wil ik gewoon dat het goed is tussen ons dat we gezamenlijk een nieuwe start kunnen maken, dat…..”� Seb kust haar weer. Hij is er helemaal emotioneel van geworden. Wat heerlijk dat zij nog steeds van hem houd.
“Laat me nooit meer alleen Sofie”� fluistert hij.
“Nou voorlopig kan ik niet weg lopen vrees ik.”� Hij grijnst. Ik zal eens kijken of je niet thuis mag plat liggen. Ik kan ook wel een verpleegkundige inhuren. Dat is misschien ook prettiger voor Elisa.”�
“Dat zou ik heel fijn vinden Seb, als dat geregeld kon worden.”�
“Ik ga op zoek naar een dokter tot dadelijk, lieveling.”� Een laatste knipoog en weg is Seb. Haar overlatend aan duizend en één gedachten.

“Carlos”� roept Maria blij als haar man binnen komt. Hij neemt haar in zijn armen en denkt even niet aan haar schouderwond.
“Auw, Carlos voorzichtig”� moppert ze.
“Sorry lieverd, maar ik heb je zo gemist. Hoe is het vandaag met je?”�
“Gaat wel. Ik zal blij zijn als ik naar huis mag. Ik word helemaal misselijk van die ziekenhuis geur.”�
“Nog een paar daagjes meisje en dan mag je naar huis. Ik trof net nog die inspecteur die jou wilde spreken”� zegt Carlos.
“En wanneer wilde hij me spreken?”� Carlos grijnst.
“Hij was privé hier maar zou binnenkort een afspraak met je maken.”� Maria is opgelucht dat het nu niet hoeft. Staat haar hoofd ook niet naar.
“Carlos ik heb nagedacht over wat je vorige keer zei, om te stoppen met werken”� Carlos trekt een wenkbrauw op en kijkt zijn vrouw nieuwsgierig aan.
“En tot welke conclusie is mijn meisje gekomen?”�
“Je hebt helemaal gelijk al dat geld maakt niet gelukkig. Het allerbelangrijkste in mijn leven ben jij.”� Hij drukt een kus op haar hand.
“Ik kan een baan gaan zoeken en op een eerlijke manier geld verdienen”� reageert hij enthousiast. Maria schiet in de lach.
“Ojé, nu laat je me ook nog lachen en dan doet mijn schouder zo’n zeer.”�
“Sorry, lieverd. Maar ik meen het echt. Ik kan zo de commerciële sector in”� gaat hij verder.
“Carlos ik heb een beter idee. We beginnen zelf een eigen zaak in Lugano. We hebben genoeg startkapitaal en een huis daar. We verkopen dit huis en emigreren naar Zwitserland.”� Carlos heeft inmiddels een grijns van oor tot oor op zijn gezicht. Dat is werkelijke een fantastische oplossing.
“Meen jij dat werkelijk Maria? En het maakt niet uit welk soort eigen zaak we hebben?”� Maria schudt haar hoofd.
“Hoezo, heb jij al iets in gedachten?”� vraagt ze nieuwsgierig. Hij lacht geheimzinnig.
“Wat dacht je ervan om een zaak in kluizen te beginnen?”� Dat hij daarmee er ook nog een bijbaantje op na kan houden verzwijgt hij nog maar even tegenover Maria.
“Kluizen? Carlos is daar ons brood mee te verdienen dan?”� Ze kijkt hem vragend aan.
“Vast wel in Zwitserland. Daar wordt zoveel geld heen gesluisd om belastingen te ontduiken vanuit het buitenland. Daar heeft men buiten de Zwitserse banken ook kluizen voor nodig.”�
“Daar zit wat in Carlos maar zijn we niet zo uitgebonjourd als we alleen maar in Zwitserland verkopen?”�
“Je weet lieveling dat ik nog connecties heb met de Italiaanse onderwereld en…”� Maria komt onverwacht omhoog.
“Carlos Marí­n ben jij helemaal op je achterhoofd gevallen? Ik geloof echt dat jij hier niet goed over hebt nagedacht.”�
“He meisje doe eens rustig aan en ga weer liggen. Ik doe echt geen gekke dingen en je weet dat de Italiaanse onderwereld familie van me is.”� Maria zucht en kijkt hem bezorgd aan. Ze weet niet wat ze liever heeft, samen met hem een bank overvallen of hem met zijn familie, de maffia in zee laten gaan.
“Ik dacht dat je ermee wilde ophouden en nu wil je toch weer dingen doen die het daglicht niet kunnen verdragen.”�
“Misschien kunnen we een wijngaard runnen, lijkt jou dat niets?”�
“Nee, Maria alsjeblieft ik wil geen boer worden dan nog liever een winkel of een restaurant.”� Maria schudt haar hoofd.
“Hoe moet het als we ooit kinderen krijgen? We moeten ze toch een stabiele omgeving bieden?”� Zijn ogen glinsteren en boren zich in de hare.
“Wil jij me iets vertellen lieveling?”�
“Hoe bedoel je?”� vraagt ze argeloos.
“Krijgen wij een baby?”� Maria schiet in de lach.
“Nee Carlos, niet zover ik weet. Maar het kan toch. We zijn al enkele jaren getrouwd.”�
“Ja, dat wel Maria, maar vind je het niet vreemd dat jij na drie jaar nog steeds niet zwanger bent?”�
“Bij mij duurt het schijnbaar iets langer en tot nu toe is ons dat nog steeds goed uitgekomen. Zie je mij al met een dikke buik een overval doen?”� Hij schudt zijn hoofd.
“Oké, ik zal er over nadenken”� belooft Carlos.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.