FanFic.nl

Through your Eyes

Day One ((Boys))

Ik kreun mezelf wakker, mijn hoofd voelt alsof het gaat ontploffen. Een kater, maar dan erger. Ik heb gisteren toch niks gedronken? Ik hoop dat Bill aspirine in zijn toilettas heeft zitten, want op deze manier kan ik geen songs schrijven.
Gelukkig heb ik één trouwe vriend op wie ik altijd kan rekenen als ik me niet lekker voel. Nog steeds met gesloten ogen draai ik me op mijn rug en schuif mijn rechterhand onder de deken…
Er zijn veel dingen die een vent niet wil voelen als hij net wakker is. Bijvoorbeeld de ongeschoren wangen van zijn bassist die met zijn dronken kop bij hem in bed is gesukkeld (achttiende verjaardag van Gustav, niet vragen) of een halve kilo zand die hem eraan herinnert dat hij zich de avond ervoor onsterfelijk belachelijk heeft gemaakt door te proberen bewijzen dat hij een salto kan springen in de zandbak van het speelpleintje. Maar helemaal bovenaan die lijst staat zonder twijfel tot de ontdekking komen dat zijn penis verdwenen is.
‘What the...’ Mijn ogen zijn meteen wijdopen. Met beide handen voel ik voorzichtig naar boven en ontdek twee ronde vormen waarvan de aanraking me niet vreemd is, alleen zitten die normaal gezien niet aan mijn lijf. En er kriebelt iets op mijn schouders, iets wat zeker geen dreadlocks zijn.
‘Aaaaaaaaaaaahh!’ In reactie op mijn schreeuw hoor ik meteen beweging om me heen, ik veer rechtop en drie andere gedaantes doen hetzelfde. Drie meisjes die mij aanstaren en even hard teruggillen. Dat wordt een migraine.

‘Geen paniek, geen paniek, geen paniek,’ blijft het zwartharige meisje maar herhalen. Ja, Bill is nu echt een zwartharig meisje, maar ik zie de humor er even niet van in. Ik zit namelijk in hetzelfde schuitje, net als Georg en Gustav. Toen we een halfuur geleden tot de ontdekking kwamen dat we niet alleen de gedaantes hadden aangenomen van vier meisjes, maar ook nog in een onbekend huis zaten, was aan het gevloek meteen te horen wie van mijn bandleden in welk lijf zat. Nu zitten we allemaal samen om de keukentafel en proberen de feiten op een rijtje te krijgen voor we helemaal gek worden.
‘Als ik het goed heb, is dit boek de boosdoener,’ zegt Gustav en zwaait een versleten pakje bladeren met een gevlekte leren kaft onder onze neus.
‘En we bevinden ons in Londen,’ voegt Georg eraan toe en gooit me een krant toe, de London Herald. Zodra we onze zenuwen weer bij elkaar hadden, zijn we het huis gaan verkennen. Niemand anders thuis, dat was een meevaller. En behalve de krant hebben we ook een zak ontbijtkoeken gevonden en de koffiezet aan de praat gekregen.
‘En Tom en ik hebben deze gevonden in hun tassen op de slaapkamer,’ zegt Bill. We gooien vier portefeuilles op tafel. In elke portefeuille vinden we een identiteitskaart.
‘Try Marissa Clarck. Dat ben jij, Georg. En te oordelen aan het adres op de post is dit dus jouw huis.’ Bill gooit het blonde meisje een effen zwarte portefeuille toe, die vangt hem op en klapt hem open.
‘Rijbewijs! Score!’ grijnst hij. ‘En een paar bankbriefjes, wat kleingeld, een pinpas, een foto van… deze vier meiden op een of ander festival, een volgekrabbeld treinkaartje en een elastiekje.’
‘Jerri Frances Bates. Gustav, dat is jouw nieuwe naam.’ Ik schuif de lichtgroene portefeuille naar hem toe.
‘Een origamikikker, drie plectrums, kleingeld van op het eerste zicht drie verschillende munteenheden, twee bankkaarten, fotohokjesfoto’s van het viertal, een oorring, een briefje van twintig, een huissleutel, en een buspas,’ loopt Gustav het inventaris na.
‘Dan ben ik Lia Roxanne Collins, en is Tom Marilou Gloria Collins. Inderdaad, we zijn weer een tweeling.’
‘Geen humor, niet in de stemming,’ grom ik en klap de gehavende grijze portefeuille open, schuif die met de skullpatch door naar Bill.
‘Ik heb een bankkaart, wat geld, een schoppenaas uit een kaartspel, een ticket van You Me At Six met handtekeningen op de achterkant, een medicard, een rekening van een cd-winkel en een gelamineerde foto van, jawel, de vier dames,’ somt Bill op.
‘En in die van mij zit ook een bankkaart, een onleesbaar briefje, de obligate foto, een schelpje, een pluk verdroogd gras met een touwtje eromheen, twee tientjes, een of andere spaarkaart en... kijk eens aan, een condoom met aardbeiensmaak.’ Ik steek de trofee grijnzend in de lucht.
‘Oké, het is duidelijk dat de persoonlijkheidswissel correct verlopen is,’ zucht Bill. ‘Wat doen we nu? Wachten we de week af?’
‘Hell no! Die vier zitten in onze studio, in ons lijf! Wie weet wat halen ze uit! Als zij zich in onze gedaantes gaan misdragen, is er niemand die ons zal geloven als we zeggen dat wij het niet waren!’ roept Georg uit.
‘Ik ben het met hem eens,’ zeg ik snel. ‘En we weten niet hoe lang die vier hier alleen zijn. Dadelijk komen de ouders thuis en dan zitten we tot over onze oren in de shit.’
‘Ja, maar als we gewoon verdwijnen worden die vier als vermist opgegeven!’ werpt Gustav tegen.
‘Dat is hun probleem,’ doe ik koppig. ‘Wij hebben hier niet om gevraagd, ik wil terug naar huis.’
‘Bovendien,’ zegt Georg langzaam. ‘We zijn halverwege het schooljaar. Ik weet niet wat jullie denken, maar ik ga niet in de plaats van iemand anders naar school.’ De verdediging van Gustav brokkelt af bij het horen van het woord ‘school’ en ook Bill kijkt plots anders.
‘Dames, aankleden. We gaan,’ zegt hij kort.

Na veel gerommel hebben we alle vier de kleren gevonden die bij ons huidige lichaam horen. Mijn conclusie van de dag: een beha losmaken is simpeler dan er één aantrekken. Bill was wel meteen tevreden over de kledingsmaak van ‘zijn’ meisje en ontspande, kon zich zelfs niet inhouden van een streepje make-up onder zijn ogen te trekken. Typisch.
Mijn vrouwelijke tegenhanger heeft gelukkig dezelfde voorliefde voor losse kleren als ik, dus dat zit wel goed. Alleen die string werkt op mijn zenuwen, maar ze had geen ander ondergoed in haar tas zitten. Vrouwenondergoed ziet er misschien sexy uit, nu ik het zelf aanheb snap ik niet hoe ze dat ook maar tien minuten volhouden. Laten we hopen dat niemand het merkt, of Georg blijft erin.
‘Instappen, meisjes,’ grijnst Georg en zwaait met de sleutels van de zwarte Rover die blijkbaar op de naam van blonde Try staat. Georg heeft haar kleerkast ondersteboven gekeerd en kwam heel trots tevoorschijn met een jeans en een shirt van Guns ’n Roses, dus hij is ook blij. ‘We rijden naar Duitsland in de hoop dat die grieten de studio nog niet verlaten hebben, en we houden de radio de hele tijd aan. Als de leden van Tokio Hotel op straat worden aangerand omdat ze plots vergeten dat ze zich nergens kunnen vertonen zonder een regiment lijfwachten, zullen we het tenminste horen.’
‘Jouw talent om mensen moed te geven is werkelijk legendarisch,’ bijt ik hem toe en klim naast mijn broer-zus op de achterbank.
‘Niet bitchen, Marilou,’ zegt Gustav met een uitgestreken gezicht en gilt als ik venijnig aan de lange krullen trek.
‘Altijd al eens willen doen, nu is jouw haar eindelijk lang genoeg.’ Met een grijns zak ik onderuit en kijk toe hoe Georg een beetje onhandig de auto van de oprijlaan manoeuvreert.
‘Dat stuur aan de rechterkant is toch even wennen,’ mompelt hij als hij de brievenbus van de buren ramt en er vervolgens met gierende banden vandoor gaat.

Reacties: