FanFic.nl

I'm In Love...With The Wrong One

Het Krantenbericht

Ik werd wakker. Het was zaterdag. Ik liep moe naar beneden en pakte de krant. Ik keek op de voorpagina en was gelijk klaarwakker.

“ Lichaam aangetroffen bij een school in Den Haag."

School in Den Haag? Hier in Den Haag? Ik ging op de bank in de woonkamer zitten en las verder.

“ Vrijdag 26 juni 2009

Van onze correspondent:

Er is vrijdagmiddag, omstreeks 4 uur een lichaam bij het Hofstad Lyceum, een middelbare school in Den Haag, van een meisje aangetroffen. Het lag op het schoolplein in het overdekte fietsenstallinkje wat daar staat. Hoe het meisje heet is nog onduidelijk, maar het is wel bekend dat ze lichtblond is en bruine ogen heeft. De politie zou hebben gezegd dat ze haar fiets wilde pakken om naar huis te gaan, maar is toen aangevallen. Wat wel raar is, is dat in haar nek er twee rode puntjes zijn gezien. Het lichaam is naar het ziekenhuis gebracht. Het kan zijn dat het meisje de aanval toch heeft overleefd. Onderzoekers die haar onderzocht hadden, zeiden dat er een langzame ademhaling was. Verder wordt de zaak nog onderzocht.”�

Mijn hart bonkte in mijn keel. Het Hofstad Lyceum was de school waar ik op zat. Wie had er blond haar en bruine ogen… Marilyn? Nee. Natalie? Nee, die had groene ogen… Simon? Nee, Renate, dat was een jongen! Ik kon me niet herinneren dat er een meisje met blond haar en bruine ogen in mijn klas zat. Wie valt nou zo iemand aan? Wie zou er, een meisje van mijn leeftijd, 16 jaar, nou van het leven beroven? Of aanvallen? Snel legde ik de krant weg. Mijn moeder kwam eraan. Ik liep snel naar de eettafel en begon mijn cornflakes met melk op te eten. “Goedemorgen! Weet je al wat er is gebeurd?”�zei mijn moeder geschrokken. “Er is een lichaam aangetroffen, bij jouw school!”� “Echt?”� zei ik, gespeeld enthousiast. “ Ja, verschrikkelijk. Hopelijk leeft die meid nog.”� Opeens schoot het door mijn hoofd. Alice! Zij had blond haar en bruine ogen! Ik stikte bijna in mijn cornflakes en hoestte. “Ik ga me omkleden.”� Zei ik, “Mag ik dan daarna naar Alice toe?”� Mijn moeder knikte.

“Zeg het maar.”� Zei de vrouw die achter de balie van het ziekenhuis zat. “ Ik zou graag Alice Fay willen bezoeken, kan dat?”� “Tweede verdieping, kamer 16. Het kan zijn dat de politie haar nog aan het ondervragen is, maar dat zal wel niet lang duren.”� “Dank u wel.”�zei ik langzaam en verdween in de lift die naast de balie stond.

Ik klopte op de deur. “Binnen.”�zei een mannenstem. De politie was nog aan het ondervragen. Ik deed de deur open. “Renate!”� zei Alice opgewonden. “Ze zit ook in mijn klas, weet je.”�zei ze. Alice! Nu gingen ze me ook zeker ondervragen. “Ah, misschien weet jij ook wat meer over deze zaak.”�zei de politieman. Ik ging zitten op een stoel die bij het bed stond.
“Naam?”�vroeg de politieman. “Renate Huizing.”� “Geboortedatum?”� “26 april 1993.”� “Woonplaats?”� “Huygen De Grootstraat 24.”� “Ken je misschien iemand uit jouw klas die wat afstandelijk doet?”� Ik dacht aan Envyn. Zal ik hem verraden? Of niet? Ik schudde mijn hoofd. “Nee, iedereen in de klas doet hetzelfde: samen zijn en vrienden zoeken. Maar geen ruzie maken of afstandelijk zijn, hoor.”� Loog ik. “Nou dan weet ik genoeg, nou eigenlijk niet, Miss Fay kan zich niets meer herinneren. Tot ziens.”�De politieman verliet de kamer.

“Hai Renate. Leuk dat je langs komt. De bent de tweede klasgenote die me bezoekt. Ilse is ook al langsgekomen.”�zei Alice. Ze had een verband om haar nek en een bloedtoevoerding was in haar pols aangesloten. Verder zag ze er gezond uit. “Weet je echt niets meer van die aanval?”�vroeg ik. “Een beetje, maar. Zal ik je het vertellen? Niet doorvertellen aan de politie of aan wie dan ook, beloofd?”� Ik knikte. “Nou, ik wilde dus mijn fiets pakken die in dat overdekte fietsenstallinggeval. Opeens komt er een jongen, ik weet niet of hij in onze klas zat, maar hij stond de uitgang te blokkeren. Ik vroeg aardig of hij uit de weg wilde gaan, maar hij gooide mijn fiets op de grond. Hij dwong me om naar de muur van hout te gaan. Ik deed dat maar, hij klonk heel dreigend. Ik zei eerst dat ik geen geld heb, maar toen zei hij dat hij daar niet voor kwam. Hij pakte me vast en ging met zijn mond naar mijn keel toe. Toen zei hij zachtjes: “Schatje, ik kom voor jouw…”� Maar toen viel ik op de grond en was het zwart voor mijn ogen.”� Er viel een stilte. “Leuk T-shirt trouwens.”� Zei Alice. “Bloedtransport?”�vroeg ik. “Ja, weet ook niet waarom. De dokters hierzo zeggen dat ik veel bloed heb verloren.”� “Ik moet maar eens gaan. Laters.”� Zei ik. “Oké. Doei.”� Zei Alice en ik verliet de kamer.

Ik liep het ziekenhuis uit. Ik liep de parkeerplaats af. Opeens voelde ik dat iemand mijn schouders vast hield. “Kom mee.”� Zei de stem. Ik herkende het. Het was Envyn.

Reacties: