FanFic.nl

I'm In Love...With The Wrong One

Pijn

“Envyn?!”� vroeg ik verontwaardigd. “Leg het later wel uit.”� Zei hij. Ik keek hem aan. Met stevige passen liep hij verder. Toen ik hem eindelijk had bereikt, zei ik: “Mens! Ik kan echt niet zo snel, hoor!”� Hij mompelde wat. “Heb je het trouwens al gehoord?”� “Wat?”� “Van onze school.”� Hij keek me raar aan. “School… Hofstad Lyceum… Weet je nog? Stond vanochtend in de krant… Lichaam… Weet je écht niet waar ik het over heb?”� We sloegen een steegje in. Een donker steegje. Hij stond stil. Ik ging naast hem staan. “Lopen we nog verder?”�vroeg ik ongeduldig. Voordat ik het wist duwde hij mijn rug tegen de met graffitigekliederde muur en hield mijn handen ruw vast. “Envyn?”�vroeg ik. “Luister… Ik wil dit niet… Maar voor informatie…”� hijgde hij. “Wat heeft zij gezegd.”�siste hij. “Wie?”� vroeg ik. Hij ging op mijn voet staan. “ Je weet heus wel wie!”� Hij ging harder op mijn voet staan. “Niets... Ik mag niets vertellen…”� Hij keek dreigend, kneep in mijn polsen en ging nog harder op mijn voet staan. “Ook niet als ik je straks kapot sla en schop?”�siste hij. “ Wat bezielt je! Laat me los!”� snikte ik. Het kwam zwakker uit mijn mond dan toen ik het in mijn hoofd zei. “Ze weet niet wie de dader is! Ze heeft niets aan de politie verteld! Ga weg!”� Zijn greep verzwakte. Zijn greep verzwakte. Hij keek me aan. Zijn ogen werden vochtig. “Waarom behandel je me zo… Ik dacht dat je een aardige jongen was… Geen crimineel! Niet iemand die je pijn doet als diegene informatie uit je wilt halen!”� Ik rende weg. Weg van Envyn. Mijn voeten deden pijn als ik rende. Mijn polsen ook. Maar het kon me niets schelen. Zolang ik Envyn maar niet meer zag, was het goed.
Mijn moeder zat buiten een krantje te lezen. Ze hoorde me blijkbaar, want ze vroeg of het goed was gegaan bij Alice. Ik riep “ja”� terug en ging naar boven, naar mijn kamer. No way ik ging mijn moeder iets over Envyn vertellen.
Ik pakte mijn gitaar. Zachtjes speelde ik mijn verzonnen liedje dat ik vaak zong als ik depressief was.

In my mind's eye
You throw evilness at me
I'm just a doll to you
I bring no true pleasure to you
The way I see it
You don't want me here no more
You want a chaos in my head
And blood pouring on the floor
Cause I'm so murdering
So murdering and careless
Because…

I want up out of this body
That's hated by everybody
Sometimes I don't know why
I keep on to cry
It's so much easier to die
Than to get by
And to get by
And to get by

If I'm gonna die
I'm taking you with me
Get you and get me
We can be bloody
If I'm gonna fly
I'm gonna make it
Take you and get me
We can be bloody
Sometimes I don't know why
I continue to cry
It's so much easier to die
Than to get by…
And to get by…
And to get by…

If you choose to drag me
Drag me to hell
If all my faith is lost
Tell me I’m gonna die
If you’re sure you want me
I shall tell you that it’s too late
Too late to tell
That you’re truly loving me
But I shall hit you
And punish you
Because…

I want up out of this body
That's hated by everybody
Sometimes I don't know why
I keep on to cry
It's so much easier to die
Than to get by…
And to get by…
And to get by…

Mijn moeder riep van beneden. Ik keek op mijn horloge. Vijf uur. Tijd om naar beneden te gaan. Ik vond het al heel wat dat ik nog kon gitaarspelen, ondanks mijn zere pols. Mijn voet deed nog steeds pijn toen ik de trap af ging. Maar ik ging het niet aan mijn ouders vertellen. Die gingen dan weer vragen wat en waarom het gebeurd was.

Reacties: