FanFic.nl

Standalones over Tokio Hotel

Broken Home

Ik zie het nog voor me, als de dag van gisteren. Ik kan het maar niet uit m’n geheugen wissen. Hoe moet ik het zeggen? Ik ben gebrandmerkt. M’n vader, een geheven hand, vuurspuwende ogen. Het beeld staat op m’n netvlies gegrift. Hij had weer eens gedronken. Het was alweer weken geleden dat hij nog eens sober was, dat er nog een goed woord over zijn lippen was gekomen. M’n broer en ik hadden een vaderfiguur nodig, dat er stond als wij iemand nodig hadden. Maar wat wij kregen wat een roepende, vloekende agressieve vent. Niet echt de persoon om naar op te kijken, zie je. M’n moeder is altijd zijn slachtoffer geweest, nog nooit had hij ook maar één vinger naar ons uitgestoken. Tot op die dag…


‘Tom! Bill! Naar boven, nu!’ M’n moeders ogen smeken ons te gehoorzamen, maar m’n benen kunnen me niet meer dragen. Ook Bill doet geen aanstalten om het tafereel te verlaten. Met de bibber over ons gehele lijf kijken we hoe m’n vader amper op zijn benen kan blijven staan. Maar vergis je niet, een schuilt zelfs nu nog een immense kracht in hem. Dat hebben we al meer dan genoeg kunnen aanschouwen. Juist op deze momenten komt die namelijk tevoorschijn. Hier zitten we dan, m’n broer en ik met onze kleine meter en 10. We weten dat we geen schijn van kans maken tegen de beer die meters boven ons uittorent. Maar ik zie dat ook Bill zichzelf niet kan overhalen om de trap op te lopen en te doen alsof we niets doorhebben. We hebben al lang genoeg gedaan alsof er niets aan de hand was. De muziek op het hoogste niveau en het getier beneden niet proberen horen, zo gaat het nu al maanden. Maar je mag je niet vergissen, vroeger was onze vader helemaal zo slecht nog niet. Maar toen hij zijn job en daarbij zijn reputatie en vrienden kwijtraakte, is alles verandert. Hij dronk uit ellende, toen. Nu drink hij omdat hij niets anders meer kan. Drank is de duivel in een fles, dat beleef ik elke dag. Een harde snik van m’n moeders kant doet m’n vader in beweging komen. Vliegensvlug haalt hij uit. Verstijfd sta ik aan de grond genageld wanneer mijn moeder met een klap tegen de servieskast terecht komt. Als m’n vader zijn hand voor de tweede maal heft en m’n moeder beveelt recht te gaan staan, zie ik in m’n ooghoek Bill in beweging komen. Als in slowmotion snokt hij zich van me los en stort zich tussen m’n beide ouders in. Doorheen m’n tranen zie ik hoe Bill alle klappen incasseert. M’n kleine broer speelt voor reddende engel. Of probeert dat toch. Bij elke slag, bij elke stoot zie ik hoe hij ineenkrimpt, zijn armen voor zijn gezicht gehouden. En wat doe ik? Ik doe helemaal niets. Bevroren staar ik naar de man die ooit m’n vader was. Ik zie hoe de sluier van woede van voor zijn ogen valt. Ik kijk toe wanneer de man zijn jas grijpt en naar buiten stommelt, een geur van drank, woede en pijn achterlatend.


Het enige wat ik nog weet van die dag is dat ik mezelf een belofte heb gedaan. Ik zou nooit meer bang zijn, ik zou alles doen om m’n familie te beschermen. Ik zou alle klappen en alle pijn opvangen. En het is hard, geloof me, het is hard. Maar de herinnering, de terugblik aan die avond is harder, nog zoveel harder. Maar mijn broer was wel onze held. Mijn vader is na die avond nooit meer thuisgekomen.

http://www.youtube.com/watch?v=mwx0ug_sdxo
Broken Home - Papa Roach

Reacties: