FanFic.nl

Everything will be fine

1.

“Ehh, doen!”�
“Ik daag je uit om... Georg te kussen!”�
“Dacht ik niet!”�
“Yaren! Valsspeler!”�
Ik liep lachend en gillend de tuin door. Dit werd een hopeloos gevecht. Ik wist dat een van hun me snel te pakken zou hebben, maar ik waagde het erop en sprintte snel naar de oprit.
Aan het geschreeuw achter mij te horen hadden ze de achtervolging ingezet. Ik sprong behendig over het lage muurtje waar ik ’s nachts vaak de tweeling had staan opwachten.
‘14 jaar en ’s nachts wegsluipen. Je moest je schamen!’ dit was een zin die ik al duizend keer had moeten aanhoren wanneer mijn moeder me betrapte bij het thuiskomen. En elke keer was Gustav er om mij te verdedigen.
“Yaren!”� een maar al te bekende stem galmde door de straat. “Kom onmiddellijk binnen!”�
Ik vertraagde lichtjes mijn pas en liep rustig naar huis. Gustav kwam me achterna, duidelijk uitgeput.
“Conditie wat minder? Misschien moet je wat minder drummen Schäfer.”�, lachte ik nog snel. Ik wist maar al te goed dat hij er niet mee kon lachen als ik grapjes maakte over zijn drumstel.
“Eerst doen zeggen en dan gaan lopen is niet eerlijk!”�
“Iedereen krijgt een joker behalve ik, ook niet bepaald eerlijk denk ik”�
De grijns op zijn gezicht is onovertreffelijk.
“Ach, je weet toch dat ze alles zouden doen om...”�
“Yaren, nu!”� met luide kloppen op de ruit maakt mijn moeder duidelijk dat ik echt naar binnen moet.
“Komt ervan als je je niet gedraagt op school.”� Hij springt nog net over de haag wanneer ik naar hem uithaal.
“Dat was Tom zijn schuld, dat weet jij ook!”� roep ik, en ga snel naar binnen wanneer mijn moeder me dreigend aankijkt.
Ik zucht wanneer ik de stapel papieren op tafel zie liggen. Waarom moest ik ook zo nodig naar Tom zijn ‘geniale’ idee luisteren.
Hij en ik, een duivels duo. Iedereen op school kende ons, meestal niet op de goede manier. Elke dag was er wel iets waardoor we in de problemen kwamen, tot groot plezier van de anderen natuurlijk.
“Psst! Kleine!”�
Met een ruk draai ik me om en zie nog net hoe Bill een duw geeft aan Tom. Ik schud snel mijn hoofd en laat een paar papieren zien. Ik wist dat ze hoe dan ook zouden blijven staan tot ik buiten kwam.
Vanaf het moment dat ik hun leerde kennen noemden ze me allemaal kleine. In het begin stoorde me dat enorm maar nu liet ik ze maar begaan. Die eerste dag staat in mijn geheugen gegrift.

“Eindelijk klaar?”�
“Doe niet zo zenuwachtig Gustav! Het is maar school. Trouwens je zegt altijd dat je er wel een paar mensen kent.”�
“Jij hebt makkelijk praten. Ik ben degene die midden in het schooljaar moet veranderen.”�
“Al goed, al goed. Ik ben klaar.”�
“Eindelijk.”�
Zwijgend fietsen we naar school. Aan zijn gezicht kan ik zien dat hij nog steeds zenuwachtig is. Ik besluit hem niet langer te pesten en zwijg.
Zoals gewoonlijk staat Liz me aan de poort op te wachten. Met een achterdochtige blik schieten haar ogen naar Gustav en terug. Hij voelt zich duidelijk niet op zijn gemak en loopt meteen door naar de fietsstalling.
“Moest dat nu? Het is zijn eerste dag.”�
“Ik heb gehoord dat hij vriendjes is met die tweeling.”�
“En dan?”�
“Heb je die twee al eens goed bekeken?”� met haar hoofd knikt ze snel naar rechts waar Gustav intussen bij Bill, Tom en Georg staat.
“Je moet geen oordeel vellen over mensen die je niet kent Liz.”�
“Och Yaren.”� Met die woorden liet ze me staan aan de lockers. Ik schud mijn hoofd terwijl ik haar nakijk.
Terwijl ik rustig mijn boeken neem gaat de bel. Ik was altijd te laat, dus vandaag zou ik geen uitzondering maken. Ik loop rustig over de speelplaats en zie hoe Gustav, Bill, Tom en Georg in een hevige discussie verwikkeld zijn met iemand.
Ik loop snel door wanneer ik de directrice in de hal zie verschijnen. Terwijl ik passeer knipoog ik snel naar Gustav. Hij glimlacht, daaraan kan ik zien dat zijn zenuwen als sneeuw voor de zon verdwenen zijn. Tom draait zich met een ruk om wanneer hij merkt dat Gustav kijkt. Hij volgt me met zijn ogen terwijl ik verder stap naar de deur. God, waarom moest ik net vandaag een rokje aandoen.
“Kantoor, nu!”� met een duw tegen mijn schouder en een stem die geen tegenspraak duld, draait ze zich met een ruk om en ik volg haar gedwee.
“Te laat, alweer, en onbehoorlijke kleding. Dat wordt weer een dagje refter Mardaga!”� ze neemt meteen een pen en begint met een glimlach te schrijven.
“Onbehoorlijke kleding? Wat is dit, een nonnenschool?!”�
“Mardaga, ik waarschuw je!”�
Net als ik mijn mond open wordt er op de deur geklopt. Mijn hart slaat een tel over wanneer Tom het kantoor binnenstapt.
“Mevrouw, Gustav weet niet naar welke klas hij moet.”�
Bedeesd komt hij binnen. Zijn gezicht klaart op wanneer hij mij ziet staan.
“Juffrouw Mardaga, wacht even in de hal wil je?”�, vraagt ze nu poeslief.
Met een rood hoofd draai ik me om en zie hoe Gustav grote moeite doet om zijn lach te onderdrukken. “Mardaga?”� fluistert hij wanneer ik hem passeer.
Ik geef hem een gemeende stamp in zijn maag en stap naar de deur.
“Geweld tegen medestudenten, dat ook nog.”�
Ik draai me met een ruk om en zie hoe ze haar nota’s bijvult. Ze kijkt me dreigend aan. “Nog iets?”� haar grijns verteld me dat ze er op zit te wachten tot ik uitvlieg.
Ik bal mijn vuisten en merk niet dat Tom een blik op haar nota’s werpt.
“Onbehoorlijke kledij?”� Tom kijkt me aan met een uitdagende grijns en gaat rustig verder “Ik vind het best dat ze zo naar school komt, niet Gustav?”�
Gustav haalt verbouwereerd zijn schouders op.
“Moesten alle meisjes zo naar school komen zou het hier meteen een stuk aangenamer zijn.”�
“Nu jongeheer Kaulitz, ik denk dat jij ook wel zin hebt in een dagje refter.”�
“Best”� hij haalt verveeld zijn schouders op en zet zich in een van de stoelen. Meteen begint ze te schrijven.
Gustav zet voorzichtig een stap dichter. “Dus, Mardaga...”�
“Waag het niet!”� ik heb moeite om mijn stem niet te luid te laten klinken. Tom kijkt geamuseerd toe hoe Gustav zich inhoud van het lachen.
“Klinkt toch goed”� zijn blik kruist de mijne en blijft hangen “Yaren Mardaga.”�
Ik kijk hem verbaast aan wanneer hij mijn voornaam uitspreekt.
“Dus Mardaga, Kaulitz refter!”�
Gustav kijkt me geschrokken aan wanneer ik aanstalten maak om te vertrekken. Ik stel hem gerust en loop naar buiten.
Met een zucht plof ik neer op mijn plaats. Van Duwe - onze babysitter voor vandaag - zet Tom een tafel verder en leest verder in zijn magazine.
Ik neem mijn IPod en leg mijn hoofd verveeld op tafel. Normaal zou ik nu moeten schrijven, maar Van Duwe is de mildste van allemaal. Van hem mogen we de hele dag slapen zolang hij dat ook kan.
Binnen de kortste keren ligt hij dan ook zachtjes te snurken.
Tom zit me steeds uitdagend aan te kijken. Ik krijg het best op mijn zenuwen van hem. Begrijp me niet verkeerd, ik denk wel dat we het goed zouden kunnen vinden, maar op een of andere manier heb ik het gevoel dat er iets scheelt met hem. Alsof hij de ware Tom verschuilt achter al zijn stoere praatjes en vooral achter al die enorme kleren.

Bij dit laatste vormt er zich spontaan een glimlach op mijn gezicht.
Alles wat ik toen dacht over hem bleek waar te zijn. Hoe beter ik hem leerde kennen, hoe meer ik versteld van hem stond.
Ik draai mijn hoofd en, zoals verwacht, staat de tweeling nog steeds met identieke grijnzen aan het raam.

“Dus, gitaar he?”�
Ik draai me geschrokken om en zie hoe Tom me van over de haag aankijkt. Ik dacht vanmiddag rustig in de zon wat te oefenen, aangezien Gustav het te druk had.
“Hoelang sta je daar al?”� ik probeer mijn stem onder controle te houden, maar dit soort dingen maakt me ongelooflijk zenuwachtig. Niemand weet dat ik gitaar speel.
“Lang genoeg, dat heeft Gustav me nooit verteld.”�
“Misschien zijn het gewoon jouw zaken niet.”�, antwoord ik scherp.
Een kleine grijns, “Waarom niet, naar wat ik hoor speel je goed.”�
“Gaat jou wat aan. Moeten jullie niet repeteren?”�
Hij schud zijn hoofd en springt ongevraagd over de haag. Hij komt voor me zitten en kijkt me bedenkelijk aan. Voorzichtig plaatst hij zijn hand over de mijne, “Je moet meer druk op je vingers zetten, dan klinkt het zuiverder.”�
Zacht duwt hij mijn vingers tegen de snaren.
“Doe nog eens.”� Hij neemt zijn hand weg en kijkt toe hoe ik verder speel.
Ik voel hoe ik knalrood wordt wanneer hij in mijn ogen kijkt. Hij maakt het enkel erger door daarna nog eens te knipogen.
“Ik snap echt niet waarom je dit aan niemand verteld, je speelt echt goed!”�
“Ik heb zo mijn redenen, zou je toch niet snap-“
“Tom? Kom nou!”� De stem van Bill klinkt luid in de tuin naast de mijne.
Net wanneer Tom aanstalten maakt te vertrekken, verschijnt het gezicht van Gustav aan de haag.
“Oh, hij is haar aan het versieren!”� Gustav duikt nog net op tijd weg wanneer ik een plectrum in zijn richting gooi. “Dan zal hij toch wat beter zijn best mogen doen.”� Roept hij nog net voor hij binnen verdwijnt.
Tom kijkt me vragend aan terwijl ik boos mijn gitaar neem en naar binnen loop.

Terwijl ik nog een blik naar buiten werp, en zie hoe Bill en Tom nu in een discussie verwikkeld zijn, neem ik mijn pennenzak en begin aan mijn taken. Die heeft mijn moeder me opgegeven, en elke nota die ik krijg komen er weer taken bij. Dit gaat een lange vakantie worden.

Reacties: