FanFic.nl

Nothing is what it seems

1.

Nog even een blik naar mijn tweelingbroer en ik zie haren voor mijn neus op de grond vallen. Een kleine, maar trieste grijns prijkt op zijn gezicht. Met een zucht kijk in de spiegel. De helft is al gedaan. De kapster had me vreemd aangekeken toen ik haar vertelde wat ze met mijn haar moest doen. Maar ze had tenminste geluisterd. (Iets wat de vorige kapper niet had gedaan. Ze had me eigenlijk gewoon uitgelachen.)
Ik had geen idee waarom ik hier eigenlijk had op toegezegd, maar ik zou alles doen om mijn broer gelukkig te maken.
“Ziezo.”�, ze kijkt nog even twijfelend naar mijn nieuwe kapsel maar begint toch op te ruimen. Met mijn hand wrijf ik over mijn hoofd. Ik kijk opzij en zie zijn blik. Hij weet dat dit pijn doet.
“Het spijt me.”�, zegt hij een beetje twijfelend.
Ik schud mijn hoofd en stap hem voorbij.

“Laat eens zien!”�, zegt Sofie enthousiast.
Zenuwachtig stap ik in zijn kleren van de trap en zie haar mond nog net openvallen.
“Jezus…”�, komt er stil uit haar mond. “Het is net echt.”�
Haar vingers gaan voorzichtig over mijn hoofd en dan bekijkt ze me van top tot teen. “Waar zijn die naartoe?”�, vraagt ze nogal spottend met haar vinger op mijn borstkas gericht. Met twee handen trek ik mijn oversized shirt omhoog waar de elastieke band tevoorschijn komt. “Damn.”�
“Ik zou het eerder pijnlijk noemen.”�, antwoord ik droog.
“Wat ga je doen als het warmer wordt?”�
Ik haal even mijn schouders op, “Geen idee eigenlijk.”�
Nick’s hoofd zakt een beetje tussen zijn schouders, omdat ik dit tegen mijn zin doe. Voor hem.
“Dus wat is nu het precieze plan? Ik bedoel, je ziet er uit als Nick, je loopt als Nick, je spreekt als Nick, maar face it Ellen, je blijft een meisje…”�, Sofie zet zich nadenkend op een stoel en kijkt me vragend aan.
“Het plan is, naar daar gaan, auditie doen, en that’s it.”�
“Niet dus. Ze gaat, blaast iedereen van zijn stoel en geraakt in de band.”�, valt Nick me meteen bij.
“Wanneer wisselen jullie dan?”�
“Wanneer hij kan en er de mogelijkheid voor is.”�
“Dus je gelooft echt dat die gasten niet gaan doorhebben dat er onder al die enorme kleren een meisje zit. Ellen, -“
“Denk je nu echt dat ze zo slim zijn?”�, vraag ik met een grijns.
Ze haalt haar schouders op een lacht, “Het enige waar ik zeker van ben is dat jij je nooit gaat kunnen gedragen als een gast wanneer je in de buurt bent van de heetste gitarist van -“
“Is het je al opgevallen dat alleen jij dat vind?”�, onderbreekt Nick haar. Ontzet kijkt ze hem met open mond aan. Ik lach, die twee kan je ook nooit zonder minstens 3 ik-weet-het-beter’s in één kamer laten zitten.
“Waarom wil jij dan zo graag bij hun drummen Meneer Aerden?”�, probeert ze.
“Denk is na Fie, als hij er is, wie kan er dan op bezoek komen?”�, vraag ik.
Ze fronst haar wenkbrauwen, dit is een moeilijke blijkbaar. Nick moet zich inhouden om niet te beginnen lachen maar houdt wijselijk zijn mond. Plots begint ze te gillen en rond te springen. Wat je ook denkt, met haar 17 jaar blijft ze een groot, klein kind. Vooral als het op Tokio Hotel aankomt.
“Praise The Lord, ze heeft hem.”�, hij schud zijn hoofd en verdwijnt uit de kamer voor ze hem rond z’n nek kan vliegen.
Met een grote grijns gaat ze uiteindelijk terug zitten en kijkt me glimlachend aan. “Nu eerlijk,”� zegt ze plots. “Ga je het volhouden?”�
“Ik moet eerst nog doorgelaten worden.”�
“Ja, alsof dat niet gaat lukken.”�
“No way. Dat dit. Gaat lukken.”�

Reacties: