Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Broken Eyes » [31.]
Broken Eyes
[31.]
Door de ogen van Lisa: Ken je dat gevoel, als het duizelt in je hoofd en je maag spontaan aan acrogym begint te doen? Wel, zo voel ik me momenteel. Waarom heb ik ook altijd zoveel last van stress… Vlug glijd ik m’n lievelingsjeans - inclusief twintigtal scheuren - en besef nog op tijd dat een Tokio Hotel t-shirt niet echt veel indruk zal maken. En kaboem, de hartkloppingen zijn terug. Ik ga op date met Bill, dé Bill van Tokio Hotel! Is het eigenlijk wel een date? Ik bedoel, wie weet stelt het voor hem allemaal wel niets voor! Met trillende hand werk ik m’n make-up af en bemerk dat ik, zoals gewoonlijk, weer te laat ben. Geen tijd om nog vlug iets te eten, waarom zou ik ook…
Door de ogen van Bill: Lisa ziet er betoverend uit. Haar kleren weerspiegelen haar persoonlijkheid volledig. Ik weet dat dit een stomme gedachte is, ik ken Lisa amper. Maar zo voelt het helemaal niet. Het voelt al allemaal zo vertrouwd aan. Moest ik dit in een verhaaltje lezen, ik zou eens lachen en vertellen dat dit te vreemd is om waar te zijn. Maar het gebeurt wel degelijk echt. En ik vind het helemaal niet erg, moet je weten. ‘Wat wil je doen?’ Vraag ik haar twijfelend. We hebben nog enkele uren voor het donker wordt en deze avond is er een vergadering over wat er nu verder met de tour gebeurd. ‘Laten we naar de cinema gaan. Het is daar rustig en donker.’ Haar gezicht vertrekt even als ze merkt dat dit verschrikkelijk fout kan klinken. Vlug vervolgt ze: ‘Euhm. Ik bedoel dat niet iedereen je daar zal herkennen. Dan hoef je deze keer niet om de haverklap handtekeningen uit te delen.’ Ik vertel haar maar niet dat het één van mijn favoriete bezigheden is. Contact met de fans blijft belangrijk voor mij. Maar het vooruitzicht om met Lisa alleen naar een film te kijken overstijgt natuurlijk alles.
Door de ogen van Dorien: Lisa is niet meer in haar kamer en ook Soetkin is nergens te bemerken. En hier zit ik weer alleen. Ik waag het er niet op om de stad in te gaan, of de rollen zijn straks vast omgekeerd. Als vanzelf gaan m’n gedachten terug naar deze middag. Gustav. Ik zou het hem moeten vertellen, hem duidelijk moeten maken dat het helemaal niets kan worden. Ik zou het moeten doen, maar ik wil het helemaal niet. Hij zou het ook niet begrijpen, ik ben amper 16! M’n moeder heeft er nog niet eens vrede mee genomen. M’n studies lijden eronder, m’n sociale leven. Ik heb geen tijd voor liefdesprikkelen. Op dit moment in m’n leven heb ik alleen maar zekerheid nodig. Maar waar vind een tiener in hemelsnaam zekerheid? Een zacht klopje op m’n deur brengt me terug naar m’n hotelkamer. ‘Binnen!’, roep ik nadat ik m’n haar vlug gefatsoeneerd heb. Geen reactie. ‘Binnen!!’ Herhaal ik. Met een zucht kom ik recht en open de deur. Niemand. Dat men zich zelfs in poepchic hotel met kattenkwaad bezighoudt. Net voor ik de deur dichtsla, bemerk ik een briefje op de grond. Dorien staat met grote hoekige letters op de envelop.
Door de ogen van Gustav: Zou ik dat nu heus wel doen? Is het niet té afschrikkend? Te wanhopig? Maar m’n vingers -nouwja, er komt natuurlijk geen inkt uit m’n vinger, maar dat even terzijde - schrijven al het ene woord na het andere op papier. Ik denk niet na, ik schrijf gewoon. Ik herlees en schrap de helft van m’n brief. Dit durf ik toch nooit af te geven? Ik begin opnieuw. En opnieuw. En opnieuw. Het moet perfect zijn. Het moet weerspiegelen wat ik voor haar voel. Wat ik al jaren voor haar voel. Na welgeteld een uur ben ik eindelijk tevreden. Met kramp in m’n vinger steek ik het papier in een envelop en schrijf zo neutraal mogelijk haar naam op de omslag. Dorien. Zelfs haar naam is perfect.
Reacties:
Ik snap het verhaal nie meer ;s
Lisa zit constant over Sharon bezig,
maar who the fack is Sharon ö
Moest ik dit in een verhaaltje lezen, ik zou eens lachen en vertellen dat dit te vreemd is om waar te zijn. Maar het gebeurt wel degelijk echt.
Ik zou helemaal niet vertellen dat het vreemd is,
Bill dit heet gewoon verliefdheid,
snel verder sgat,
en van dat minder hoef je je niet druk om te maken,
xx
Ik hoop dat die 'minder' sloeg op minder tekst, want het was te snel gedaan.
Renate Godzilla Tyncke (ja, u heeft een nieuwe tweede naam, het is een tic die ik oppik door Scrubs te kijken, leer er mee leven want dit is een blijver), gij zijt me momenten al even erg als Sofie. Voor het geval ze dit leest: ja Sofie, gij zijt nog een graadje erger, maar vandaag focussen we op Renate en hí í r gebrek aan zelfvertrouwen, uw preek staat in uw shoutbox.
En na die ellenlange aanloop houden we het lekker kort:
En Gustav is al bijna even sweet als jij.
<3
Dit is echt niet minder renate
ik heb net je 1e deeltje nog eens herlezen
en ik merk wel vooruitgang
*ik ben precies een geleerde*
Maar dit is echt super
en ik bedoel niet dat het 1e slecht was , doink
maar me love the story
en Gustie is veeeeeeeeeeeel te lief & schattig ^^
njom njom. verder verder =D
Leuk verhaal ! ;D Snel verder ;D
xx.