http://www.quizilla.com/user_images/V/VA/VAM/vampmar/1203712713_derEmoBoy2.jpg
Look even. Dat is dus Alexander, bijgenaamd ook wel Alex. Jouw crush. =3.
Al gauw is de tijd voor de eerste (korte) pauze, iets waar Roxy en ik al heel erg naar uit keken. Want na tekenen hadden we namelijk weer wiskunde, iets waar we op de vroege maandag morgen nooit blij zijn geweest. Vandaag was dus geen uitzondering. Wel fijn is dat we op deze manier nog even bij kunnen slapen. Deze gedachte laat me gniffelen. Roxy port me in mijn zij, vragend kijk ik haar aan. ‘Wat is er’ gebaar ik vragend. Ze kijkt me vrolijk aan en wenkt met haar ogen naar rechts. Daar loopt Alexander, ook wel Alex genoemd. Een jongen waar ik al tijden een crush op heb, een gróte crush. Gauw went ik mijn blik van hem af en loop achter Roxy aan naar de rest van onze vriendinnen. Daar starten we met praten over jongens, een belangrijke zaak die ons soms uren achter elkaar zoet houd. Ik glimlach naar Roxy wanneer ze knikt naar Alex, die weer voorbij loopt. Ze bedoelt dat ik actie moet ondernemen, maar ik durf niet. Hij wil het vast toch niet met zo’n raar kind als ik. Dus waarom mezelf voor de gek houden? Nee, laat mij maar realistisch zijn. Ik weet tenminste waar het op staat. Ik hou het wel bij af en toe wat flirten met jongens, daar valt mee te leven. Een grijns verschijnt op mijn gezicht wanneer mijn gedachtes stiekem toch afdwalen naar Alexander. Hij is zo héét. Zijn zwarte haren lijken altijd perfect te zitten. Hij is het soort jongen dat zich stoer voor doet, maar van binnen volgens mij eigenlijk wel een softie kan zijn. Maar dan moet hij je eerst vertrouwen. Een zucht verlaat mijn lippen wanneer ik over hem begin te dagdromen. Een hand beweegt voor mijn gezicht. Verbaasd kijk ik op. Voor mijn neus zit Roxy met een grijns van oor tot oor op haar gezicht. Achterdochtig kijk ik haar aan. ‘Wat is er?’ vraag ik versuft. Roxy lacht. ‘Nou, nadat je crush voorbij liep enzo, zei ik dat je eens wat actie moest ondernemen. Maar schijnbaar kreeg je dat niet meer mij, want je was weer eens aan het dagdromen. Maar kindje, als je niets onderneemt, dan word hij toch nooit te jouwe..‘ verzucht Roxy. Ik grinnik om haar gezicht, wat er erg grappig uit ziet. ‘Ja ja’ antwoord ik vlug. ‘Ik onderneem heus wel actie.’ Ooit, in de verre toekomst, wanneer ik iemand anders ben ipv mijn verlegen zelf.. Maar dat zeg ik Roxy maar niet. Droog kijkt ze me aan. ‘Wat?’ vraag ik haar dan maar. ’Jij denkt natuurlijk dat je nu van me af bent. Nou niet dus. Ik wil jullie samen zien, je smacht zo ontzettend naar hem. En jullie zouden zo’n lief koppel zijn..’ Geschrokken kijk ik haar aan. Oh oh. Roxy haalt zich iets in haar hoofd.. Maar dan gaat de bel, een teken dat de pauze voorbij is en onze enige vorm van vrijheid weer over is. ‘Saved by the bell’ grinnik ik naar Roxy. Die lacht terug, met een ondeugende twinkeling in haar ogen. Oh oh..