Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » [TH]He's our connection » [TH]He's our connection [/18]
[TH]He's our connection
[TH]He's our connection [/18]
Vooraf:
“Bill, ik ben bang.. Wat als hij het niet haalt?”¯ Geschrokken keek Bill me aan. “Is hij dan zo ziek?”¯ Ik knikte. “Hij heeft geen kracht meer om iets te doen, hij slaapt veel te veel, hij huilt veel te weinig, hij eet veel en komt niet bij, en hij word veel te mager.”¯
MEGAN POV.
Met tranen in onze ogen knuffelen we elkaar teder. “Ik wil hem niet kwijt, Bill.”¯ Huil ik. Bill maakt enkel sussende geluiden en luistert naar mijn hele verhaal over Damians gezondheid. “Hij komt er wel weer boven op, dat beloof ik je. Ik zal er alles aan doen om hem te genezen.”¯ Ik kijk Bill ongelovig aan en schud lichtjes met mijn hoofd. “Hoe kun je dat zeggen? Wie weet gaat hij helemaal achteruit.”¯ De bezorgde tril in mijn stem begint akelig te rillen, waardoor alles wat ik zeg met een vibrato er uit komt. “Geloof me nu maar.”¯ Ik zucht even en hoop vurig dat ik hem kan vertrouwen. Ik laat Bill los en stap van hem weg, richting het raam. Met rood, behuilde ogen kijk ik naar het uitzicht dat ik te zien krijg. De lucht is helder blauw, een mooie zomerdag. Geen wolkje is aan de lucht te bespeuren. Een klein briesje wint zorgt af en toe voor de nodige afkoeling. Bij dit weer zou ik me moeten ontspannen. Maar hoe lukt dat als Damian steeds zieker wordt. Ik draai me om en ga op het hotelbed zitten. Bestuderend kijk ik Bill en zijn kleine, tengere zoon aan. De prachtige jongen die nu in de armen ligt van Bill, ziet er zo kwetsbaar uit. Bill kijkt zielig naar Damian en dan naar mij. Hij stapt naar me toe en gaat naast me op het bed zitten. Zijn zoon die vredig op zijn armen ligt, laat hij op zijn linkerarm leunen. Met zijn rechterarm trekt hij me dichter tegen hem aan. Je zou kunnen denken dat Bill en ik weer wat hebben, maar ik kan het en wil het niet. Ik wil niet opnieuw en opnieuw alleen zijn als Bill op tour is. Toen ik klein was, zag ik mijn toekomst niet zo in. Ik ben ook veel te koppig om opnieuw met hem een relatie aan te gaan. Hij zou een veel beter iemand kunnen krijgen. Iemand die het kan verdragen dat Bill niet vaak in de buurt zal zijn, iemand die het niet erg vind om vaak alleen thuis te zitten en huishouden te doen. Ik kan dat niet, ik hou te veel van hem om telkens zonder Bill te leven. Dus is het beter dat ik niets met hem krijg, zodat ik hem niet steeds hoef te missen. Ik moet hem vergeten.
Zachte, kleine kreunen komen uit de mond van Damian. Bill laat me los en houd weer met zijn twee magere armen zijn zoontje van een paar maanden oud, vast. Damian doet zijn ogen open en in plaats van te huilen, zoals hij gewoonlijk hoort te doen, verschijnt er een ongelofelijk, schattige glimlach op zijn gezicht. Bill en ik krijgen er zelf ook automatisch een glimlach van. Zou hij Bill herkennen? Sinds hij Bill gezien heeft doet hij niets anders dan glimlachen. Damian begint te schateren van het lachen en begint zachtjes te trillen. “W-wat gebeurt er?!”¯ Vraagt Bill ineens angstig. Ook ik begin paniekerig te worden. “I-ik weet niet!”¯ Verdwaast kijken we onze zoon aan die maar blijft door lachen en dan gebeurt het weer: hij zweeft!
Reacties:
geen red bull geven die kleine heeft vleugels