Hoofdcategorieën
Home » Overige » Ik, dood? » Hoofdstuk 8.
Ik, dood?
Hoofdstuk 8.
Bah, mompel ik terwijl ik een harde dreun op de wekker geef. Die wekker verpest ook altijd alles. En dan ook echt werkelijk í¡lles. Ik kan het ding niet meer uitstaan, maar ik moet wel, wil ik op tijd op school komen. Zuchtend geef ik de wekker nog een dreun en eindelijk stopt de wekker met lawaai produceren. Een zucht klinkt uit mijn mond. Langzaam, maar dan ook écht langzaam, ga ik overeind zitten en wrijf ik de slaap uit mijn ogen. Nadat ik me, al even sloom, heb aangekleed en mijn tanden heb gepoetst, stap ik langzaam de trap af. De deur geeft een krakend geluid als ik hem open doe. Die moet ook nodig vervangen schiet het door mijn hoofd heen. Maar dat kan ik bij bijna alles wel denken. Het meeste in dit huis stamt af uit het jaar 3. Er zijn maar 2 kamers die een uitzondering maken en dat zijn de kamer van mij en die van Bart. Ik plof neer op een stoel in de eetkamer. 'Ook een broodje Yaar?' roept mijn moeder vanuit de keuken, die vlak naast de eetkamer zit. 'Is goed.' roep ik terug, om daarna met mijn hoofd tussen mijn armen op de tafel te gaan liggen. Ik ben echt moe. 'Yara, je weet dat ik het niet goed vindt als je zo op tafel ligt.' zegt mijn moeder streng als de eetkamer binnenkomt. 'Jaja' mompel ik en met tegenzin ga ik weer rechtop zitten. Mijn moeder zet me het broodje voor en ik begin rustig te eten. Niet dat ik honger heb, maar dit is gewoon mijn gewoonte. Als ik snel eet, heb ik misschien nog wat tijd over om op TMF een liedje te luisteren. Van muziek wordt ik altijd vrolijk, dus misschien dat dat vandaag wel goed voor me is. Zo gezegd, zo gedaan. Nadat ik mijn eten op heb, loop ik naar de woonkamer en plof ik daar neer op de bank. Ik pak de afstandsbediening en zap naar TMF. Er is net een liedje afgelopen en ik lees net niet snel genoeg om te zien welk liedje dat was. Gelijk komt het volgende liedje; Fascination van Alphabeat. Vrolijk zet ik de televisie harder, maar gelijk krijg ik de reactie van mijn moeder. 'Zachter, nu!' gilt ze, net boven de televisie uitkoment. Zuchtend gehoorzaam ik en zet ik de televisie iets zachter. Dan spring ik vrolijk op en begin ik rondjes te draaien door de kamer heen. Dit was precies wat ik nodig had. Als het liedje is afgelopen, zet ik de televisie uit en stap naar de voordeur. Vlug doe ik mijn jas aan en pak mijn tas. 'Doei mam!' roep ik nog en meteen daarna hoor je de klap van een dichtvallende voordeur. De onze.
Reacties:
fascination... ken ik dat? het klinkt bekent.
whatever.
dit is leuk.