FanFic.nl

Het verhaal van Bree

Hoofdstuk 1

“Bree, nu kom je je bed uit! Het is al kwart voor 8!”� Zuchtend liet ik me uit bed glijden en keek mijn kleine kamer door. Het zonlicht scheen door de ramen en maakte dat de kamer er vrolijk uitzag ondanks alle rommel die er opgehoopt lag. De muren waren volgeplakt met zoveel posters dat je de kleur haast niet kon zien. In de hoek van de kamer stond een bureau waarop een scheve stapel schoolboeken balanceerde. Aan de andere kant van de ruimte stond een boekenkast. Daartussen was net genoeg ruimte om te kunnen lopen. Ik glimlachte toen ze naar het prikbord keek dat boven het bureau hing, daar hingen foto’s van mij en mijn beste vriendin Maureen Grandiner.
We kende elkaar al sinds dat we 5 waren en zij bij mij in de straat kwam wonen. Vanaf dat moment waren we altijd onafscheidelijk geweest. We maakte elke dag samen huiswerk en bijna elk weekend logeerden we bij elkaar. Volgende week zou ik vijftien worden, Maureen was dat al een maand. Ze plaagde me er altijd mee dat zij ouder was. Maureens ouders waren gescheiden. Dat was de reden dat ze samen met haar moeder hier was komen wonen. Maar om de week ging ze naar het huis van haar vader, helemaal aan de andere kant van Seatle de stad waar ik woonde. Haar vader kon niet tegen de scheiding, hij dronk steeds meer, was bijna elke avond dronken. Vaak moest Maureen ’s avonds laat haar vader uit de kroeg halen. Om ’s ochtends alle rotzooi van haar vader op te ruimen terwijl hij zelf in zijn bed zijn kater uit aan het slapen was. Vandaag was ze weer bij haar vader. Dat was balen, nu moest ik alleen fietsen, met Maureen samen was altijd veel gezelliger.
Terwijl ik hierover nadacht viel mijn blik op de klok aan de muur. 5 voor 8 al! Snel graaide ik wat boeken bij elkaar en propte ze in mijn schooltas. Ik haastte me naar de badkamer en haalde een kam door mijn korte zwarte haar. Even bleef mijn blik op mijn spiegelbeeld hangen. Een tenger meisje met een smal gezicht en verbluffend blauwe ogen staarde mij aan. Ik keek niet lang naar haar. Maar poetste snel mijn tanden en rende vervolgens naar beneden en griste wat geld uit het potje dat op de kast stond, daar zou ik wel wat van kopen in de kantine. Ik gaf mijn moeder een kus en nadat ze me weer op het hart had gedrukt op vooral voorzichtig te zijn en niet met vreemde jongens mee te gaan, zat ik op de fiets en reed naar mijn school: Seatle’s First High School.
First High was een school als alle andere, saai en met veel huiswerk. De leraren waren niet aardig en niet vervelend, en ook onze klas week niet af van het normale. Ik vond geen enkele jongen leuk,in tegenstelling tot Maureen die elke jongen leuk vond. Ze had elke week een ander vriendje, de een nog stommer dan de ander. Elke keer weer zei ze “Dit keer is het de ware Bree, ik voel het gewoon”� Om daarna hem weer te dumpen om de een of andere reden en er die zelfde dag nog weer vandoor te gaan met een ander. Sommige mensen zouden zich afvragen waarom ik nog steeds met haar bevriend was maar ze was de beste vriendin ooit. Ze stond altijd voor me klaar leefde met me mee en wist me elke keer weer op te vrolijken. Andersom had zij mij ook nodig, als haar vader haar weer eens in een dronken bui had geslagen, was ik degene die haar troostte. Haar moeder kon dat niet. Zij had net als Maureen altijd een ander vriendje en liet haar dochter aan haar lot over. Gelukkig was mijn moeder anders, ze was er altijd voor me ook al was ze soms een beetje overbezorgd. Ook mijn vader was een schat hij werkte altijd hard om het beetje geld te verdienen waarmee ons gezin kon overleven. Hij had nog geluk dat hij werk had want er was grote werkeloosheid in Seatle.
Toen ik bij school aankwam keek ik gelijk of ik Maureens fiets zag, maar ik zag de fel groen geschilderde omafiets niet. Maar ik maakte me weinig zorgen, Maureen versliep zich wel vaker en haar vader zou haar zeker niet wakker maken. Als ze er in de pauze nog niet was zou ik haar wel bellen. Ik liep het hoofdgebouw. Ik vond het altijd jammer dat een school zulke saaie kleuren heeft, als ik zelf mocht kiezen zou ik de hele school vol kladderen met graffiti in felle kleuren. Dat was een van mijn hobby’s, vaak sloop ik ’s nachts het huis uit om ergens een trein of een muur te bespuiten, samen met Maureen natuurlijk.
Toen ik bijna bij het Engels lokaal was kwam Priscilla aanhuppelen, Priscilla was een verwend kind dat in een grootte villa aan de rand van Seatle woonde. Op de een of andere manier wilde ze altijd naast mij zitten, nu huppelde ze alweer mee naar de vaste plek van Maureen en ik altijd zaten. Ook al had ik niet verwacht dat Maureen er al zou zitten toch kon ik het niet laten om even te kijken. Misschien zou ze in de loop van de les nog binnen wandelen, dacht ik.
“Mag ik hier zitten?”� vroeg Priscilla met haar hoge zeurderige stemmetje. Nog voor ik antwoord kon geven, gooide ze haar tas al op tafel en zei “bedankt, Waarom is Maureen er niet”� Ik dacht dat ik wel wist waarom ze dat vroeg. Ze wilde altijd de eerste zijn die de nieuwe roddels hoorde. Ze hoopte dat ik met een raar verhaal kwam, dat ze al dagen weg was of dat ze spijbelde of zo. Gelukkig begon Margo, de lerares Engels met de les en kon ik doen alsof ik opeens heel veel aandacht had voor de beste manier om woordjes uit je hoofd te leren.
Toen de bel ging leek Priscilla niet erg tevreden met ons gesprek. Ze huppelde niet meer zo erg toen ze met mij mee liep naar Frans.
Na Frans was het pauze dus nadat ik Priscilla af had geschud belde ik Maureen. Ik slenterde naar het fietsenhok en ging daar tegen het muurtje staan, zo zou niemand me storen. Nadat ik twee keer gebeld had en steeds de voicemail had gekregen begon ik de hoop dat Maureen ooit nog op zou nemen een beetje te verliezen.
Eigenlijk wilde ik ophangen iets in mijzelf hield me tegen, een stemmetje piepte in mijn hooft “drie maal is scheeps recht.”�
Ik had wel vaker dat soort invallen, die ik met bijgeloof was gaan associëren, een deel van mezelf wilde dan zonder enige reden iets doen en op dat moment was ik er dan van overtuigt dat dat het beste was, hoewel ik later ook niet kon verklaren waarom ik gedaan had wat ik deed.
Dus draaide ik met tegenzin nog een keer het nummer van Maureen, ik wachtte tot de beltoon vier keer was overgegaan. Ik wist dat bij de vijfde keer de voicemail zou starten.
Maar net toen ik wilde ophangen hoorde ik een klik en een schreeuw van pijn die dwars door me heen sneed. “Maureen!”� gilde ik. Veel mensen op het schoolplein keken verbaast op.
“Bree,”� klonk er zachtjes uit mijn mobieltje “help… me…”�
Daarna hoorde ik een melodieuze lach, die wel wat leek op het gerinkel van belletjes, en een meisjes stem dat duidelijk veel plezier had kirren. “Wat roep je meisje niemand kan je helpen,”� daarna werd de stem zakelijker, “zij is niet geschikt. Riley, jij mag haar hebben.”� Vlak voor mijn mobieltje uit mijn verstijfde hand viel hoorde ik nog een monsterlijke grom dat duidelijk uit de muil van een dier kwam, eentje met maar een gedachte, aanvallen!

Reacties: