FanFic.nl

Dance me to the end of love

Dance me to the end of love 3

‘Ze komt waarschijnlijk direct naar beneden en dan kunt u haar vertellen of wanneer het ook voor u gaat. Ik snap wel dat het niet makkelijk is en zeker niet na wat ik u heb verteld.’ Nu pas voelde ik dat Bill naar mij keek. Die jonge durfde niet eens meer spreken, eigenlijk wist ik ook niet echt wat zeggen. Ik zou niet graag in Gordens schoenen staan. Ze was onvoorspelbaar, misschien blijf ze gewoon kalm zitten en nam ze dit gewoon aan of ze kon ook een van de vazen die in de kamer staan naar zijn hoofd gooien. Ik hoopte vurig dat ze gewoon kalm bleef. We wachten in spanning af op haar verschijning, ondertussen liet Mark ook haar geboortekaartje zien en hij gaf Gorden ook verschillende videocassettes. Hij moest ze maar is thuis bekijken.
Ik nipte van mijn glas cola dat ondertussen door de huishoudster gebracht was. De minuten liepen voorbij en Gorden en Mark praatte zacht over haar. Ze haastte zich duidelijk niet. Dan eindelijk, na 15 minuten hoorden we voetstappen op de grote trap. Ze kwam de kamer binnen gevolgd door een gigantische, harige, bruine hond. Ze begroete ons rustig en ging tegenover mij zitten. Ik kon mijn blik niet van haar afwenden, weet je nog da ik gezegd heb dat ze knappere versie van Gorden was maak daar heel heel heel wat knappere versie van. Haar bruine haren reikte bijna tot haar heupen en was slordig gevlochten. Het stond haar wel. Bill daaraan tegen was meer geïnteresseerd in haar hond. Beestje lag voor haar voeten en speelde met een half kapotgebeten knuffel.
‘Dit zijn Gorden, Simone,Bill en Tom ze komen ons bezoeken.’ Zei mark op een zachte toon. Thalia bestudeerde Gorden gezicht heel aandachtig en ik zag iets van herkenning in haar ogen. ‘Ik wil niet onbeleefd over komen maar wat doen ze hier?’ ‘Wel.. euhm..’ Mark snotterde beetje en keek met een vragende blik naar gorden?
Bill begon van de zenuwen op zijn nagels te bijten, wat dus wilde zeggen dat hij echt wel zenuwachtig was mijn broertje verpest zijn manicure voor niemand of niets. Ik keek naar haar en onze blikken kruisten elkaar en bleven even hangen, ze lachte schuin en concentreerde zich weer op Gorden die met ene rode hoofd zat en niet wist hoe hij moest beginnen.
‘Wel, Thalia ik.. ik ben..’ Gorden stopte en keek naar ons ma, waarschijnlijk zocht hij steun. Zij kneep in zin had en knikte. Gorden zuchtte luid en schraapte zijn moed bijeen. Hij keek op. ‘Ik ben dus..’
‘Hij is u biologische vader!’
Iedereen keek met open mond naar Bill die nu met een zenuwachtige blik staarde naar mij ik gaf hem een duw en keek streng naar hem. Hoe haalde hij het in zijn hoofd, normaal was ik het die zo’n dingen uitflapte. Ik keek om naar Thalia die met bange ogen naar iedereen staarde. Ze besefte dat het de waarheid was en stond recht en rende weg.
‘Geweldig Bill echt geweldig, kun je nu echt nooit u mond houden.’ Ons ma begon ook met een strenge blik. ‘ Het was echt niet aan u Bill om het te zeggen..’ ‘Nee laat hem, waarschijnlijk had ik het toch nooit gedurfd om het uit te brengen.’ Gorden zuchtte en ik zag tranen blinken in zijn ogen. Ik keek naar Mark en vroeg zacht. ‘Zou ik naar haar toe mogen gaan?’ Mark keek naar mij met grote ogen en de rest volgde zijn voorbeeld. Ik realiseerde mij wat ik had gezegd en staarde wat dom terug. Ik weet niet van waar het kwam maar ik wilde naar haar toe gaan en haar troosten. Vertellen over Gorden, vooral wilde ik bij haar zijn. Ik verschoot van mezelf en keek naar Mark met vragende ogen.
‘Uuuhm.. ja van mij mag dat maar dan op wel eigen risico..’ Ik knikte en stond wat onwennig op, vier paar ogen staarde mij raar aan en zelfs Bill begreep niet wat er met me scheelde. De grote harige hond stond op van zijn plaats en ging voor Bill zitten met in zijn mond een half opgegeten ondergekwijlde knuffel. Zij hadden elkaar ook gevonden. Ik liep de kamer uit en ging de trap op en pas boven realiseerde ik me dat ik niet wist waar haar kamer was en eigenlijk was ze wel op haar kamer?
Ik besloot om alle deuren te proberen ze zou wel ergens zijn. Ik de eerste twee deuren waren mis ma bij derde zei iets mij dat het haar kamer was. Ik klopte zacht maar hoorde geen antwoord. Ik opende rustig de deur en keek de kamer rond. Daar zat ze dan op het vensterbank, met tranen in haar ogen. Ik liep de kamer binnen en sloot de deur achter mij.
Ik voelde mij onwennig, ze had me duidelijk gehoord, waarom keek ze niet om? Beetje bij beetje kwam ik dichter bij haar in de beurt en toen ik voor haar stond zag ik duidelijk haar tranen. Haar ogen glinsterde en tranen liepen over haar wangen, één na het ander.
‘Ik wist dat hij ooit zou komen, wanneer dan ook maar ik wist dat hij zou komen.’ Ze sprak zacht en bijna onhoorbaar. Haar stem dat paar minuten geleden luid en duidelijk als muziek in mijn oren had geklonke was nu dof .
‘Hij wist het niet, eerlijk niet. En toen hij het wist is hij op zoek gegaan naar u. Geloof me er ging geen dag voorbij zonder dat hij niet aan u dacht..’ Ik wilde verder gaan maar ze onderbrak mijn zin. ‘Ooh werkelijk? En waarom zou ik u geloven? Geef me één reden?’ Ze keek me aan alsof ze rechtstreek door mij keek. ‘Ik heb hem niet nodig, ik heb ook jullie niet nodig.. waarom zijn jullie niet gewoon gebleven daar waar jullie ook waren.’
‘Omdat Gorden om je geeft, hij wilde zijn dochter zien en wij.. wij steunen hem.’ Ik had nooit naar boven moeten komen, ze was het niet waard. Ik besloot dat het beter was om terug te draaien en naar huis te gaan. Ik keek voor de laatste keer naar haar en draaide mij om weg te gaan. Meteen daarna hoorde ik voetstappen achter mij en toen ik bij de deur was draaide ik me om en daar stond ze dan. Op nog geen 10cm afstand van mij, ze keek wat raar. Duidelijk niet verwacht dat ik me zou omdraaien. Ik voelde mijn hart sneller slaan. Waarom? Zij deed mij niets, ze was een volkomen vreemde voor mij. Ik hoorde haar hart ook even snel als de mijne en ik had de drang om dichter te komen, nog dichter dat we al stonden. Dan ging alles snel, veel te snel ik zette een stap vooruit en drukte mijn lippen op de hare.

Reacties: