FanFic.nl

Alice en Jasper

Praten

H4: Praten

Song: Creep - Radiohead


Jasper POV

“We moeten ze zoeken, we gaan het leuk hebben daar.”� Ze zweeg. Ze was duidelijk klaar met haar verhaal en ze keek betekenisvol naar mij, haar ogen vragend of ik mijn verhaal ook wilde vertellen. Haar emoties waren ongelooflijk positief. Hoop, vriendschap, liefde, verwachting, vreugde en geluk. Het voelde goed om bij haar in de buurt te zijn, al haar emoties hadden een positief effect op de mijne. Nu moest ik even denken. Ik deed mijn ogen dicht en ze nam mijn hand en kneep er zachtjes in.
“Doe maar rustig, ik heb tijd,”� fluisterde ze zachtjes. Ik zuchtte en dacht aan alles wat ze verteld had. Het was teveel om in 1 keer te kunnen aannemen. Alles wat ze me verteld had over onze toekomst. Het was raar om haar iedere keer in het meervoud te horen praten, ze ging er duidelijk vanuit dat ik met haar mee op zoek zou gaan naar die familie. Dat was ook zoiets, ze jaagden op dieren. Dat verklaarde ook meteen waarom Alice’s ogen een goudbruine kleur hadden, net karamel. Had ik maar geweten dat het mogelijk was, ik was superhard geschrokken toen ze erover vertelde. Ik dacht aan al die mensen die ik had weggerukt uit hun leven, onnodig. Ik voelde me weer slechter als ik daaraan dacht. Ik probeerde aan leukere dingen te denken. Zoals aan Alice die nog steeds naast mij zat. Wilde ik die familie vinden? Wilde ik verdergaan met Alice? Het antwoord was ja. Ja, ik wilde bij haar blijven en met haar een nieuw leven starten. Ik weet niet waarom maar ze had me overtuigd door alleen maar naast mij te zitten. Ik voelde me zo op mijn gemak bij haar dat ik nooit meer weg wilde gaan.
“Oké, we zullen ze zoeken,”� zei ik vastbesloten. Wetende dat ik het niet zou overleven als ik wegging terwijl ik wist dat er iemand was die zich iets van me aantrok.



Alice POV

“Oké, we zullen ze zoeken,”� zei hij opeens. Ik wist al dat hij ging meegaan, maar ik voelde me toch beter nu hij het hardop had gezegd. Ik glimlachte bemoedigend, hij had zijn verhaal nog steeds niet verteld en ik begon ongeduldig te worden.
“Vertel nu eens iets over jezelf, ik wist dan wel je naam omdat hij in de toekomst genoemd werd, maar je verleden kan ik niet zien.”�
“Je wilt het niet weten, je gaat weglopen,”� begon hij aarzelend. Ik lachte zachtjes en ging voorzichtig met mijn vinger over een van de vele littekens in zijn gezicht. Hij verstijfde maar ik ging gewoon naar het volgende litteken boven zijn oog.
“Vertel het nu gewoon maar,”� fluisterde ik zachtjes terwijl ik mijn hand liet vallen. Hij sloeg zijn ogen neer en zuchtte.
“Oké, je hebt het zelf gevraagd.”�
“Jasper, vertel het nu gewoon, ik ga echt niet weggaan, het kan me niet schelen hoeveel mensen je hebt vermoordt of wat je gedaan hebt. Het kan me wel schelen wat je wil doen in de toekomst.”�
“Maar ik ben een monster.”�
“Doe het gewoon, je bent geen monster Jasper.”� Hij zuchtte en ik voelde zijn koude adem langs mijn wang strijken, ik rilde en hij begon te vertellen.


Jasper POV

Ik vertelde haar alles. Alles over het monster dat ik was. Ik wilde het haar niet vertellen, maar kon het niet weigeren toen ze me bijna smeekte. Door haar het hele verhaal te vertellen besefte ik dat ik het niet verdiende om in haar gezelschap te vertroeven. Ik was een monster en zijn was een engel. Veel te goed voor mij.
“Ik denk dat ik maar beter wegga, ik ben het niet waard om hier bij jou te zitten,”� zei ik met pijn in mijn hart terwijl ik rechtstond. Ik voelde een plotselinge pijn en vroeg me af waar die vandaan kwam. Alice, zij had daarvoor gezorgd. Het deed haar pijn om mij te zien weg gaan? Ik wist niet meer waar ik het had. Waaraan had ik dat verdiend.
“Alice? Wat scheelt er?”� vroeg ik toen ze onbeweeglijk op het bed zat. Ze reageerde niet.
“Alice?!”� Ik schudde aan haar schouder en ze ontwaakte abrupt uit haar roes.
“Niet weggaan Jazz,”� snikte ze. Ze weende! Ik voelde mijn hart breken en besliste daar op dat moment dat ik ervoor zou zorgen dat ze nooit meer ongelukkig was. Ik ging terug zitten en trok haar op mijn schoot terwijl ik haar een vloed van kalmte toezond. We zaten daar tot het terug dag werd, zonder te spreken. Het voelde alsof we elkaar al eeuwen kenden. Niet 1 dag.


Alice POV

“Ik denk dat ik maar beter wegga, ik ben het niet waard om hier bij jou te zitten,”� zei hij nadat hij zijn hele verhaal had verteld. Wat? Nee! Hij mocht niet weggaan, hij kon niet weggaan. We gingen samen verder, niet alleen! Ik verstijfde ter plekke.
“Alice? Wat scheelt er?”� Ik hoorde Jaspers stem ergens ver weg, maar kon geen betekenis uit de woorden halen.
“Alice?!”� Hij schudde aan mijn schouder en ik wist terug wat er was gebeurd, ik moest iets doen voor hij de kamer ging verlaten.
“Niet weggaan Jazz.”� Ik begon te snikken. Oh, ja dit ging zeker helpen. Hoe vaak had ik niet gehoord dat mannen slecht met emotionele dingen konden omgaan. Alhoewel, Jasper moest anders zijn met zijn gave. Ik had het juist, Jasper liep niet weg omwille van mijn uitbarsting, hij ging terug zitten. Hij trok me zelfs op zijn schoot en ik voelde me een heel stuk kalmer worden. Ik leunde met mijn hoofd tegen zijn borst en hoopte daar voor altijd te mogen blijven. Ik dacht na over wat hij me allemaal had verteld. Het was waar dat zijn verleden gruwelijk was geweest maar hij was duidelijk geen monster. Een monster zou zich niet het minste schuldig voelen bij het doden van mensen. En hij kon er ook niet aan doen dat Maria hem veranderde en niemand anders. Zijn littekens hadden nu een oorzaak gekregen en daar was ik blij om. Ik vroeg me al lang af waarvan een vampier zulke littekens zou kunnen krijgen. Het was duidelijk dat hij zich schaamde voor zijn uiterlijk, maar ik vond het wel mannelijk. Ja, het was eng maar ik was helemaal niet bang van hem. Ik had me nog nooit zo goed gevoeld.

Het werd licht en ik bedacht dat Jasper beter eens zou gaan jagen. Het was duidelijk al veel te lang geleden. Ik zuchtte en ging rechtzitten. Hij zag er bezorgd uit dus ik glimlachte onzeker.
“Ik ga even verse kleren aantrekken, dan kunnen we daarna gaan jagen. Goed?”� Hij knikte en ik stond recht en liep naar de badkamer. Ik trok een broek en met een rood bloesje, niet te chic maar beslist sexy.
“Kom, we gaan,”� zei ik toen ik aangekleed was. Met mijn zak in mijn ene hand en Jaspers hand in de andere liep ik naar beneden. Ik had alles ingepakt en meegenomen. De zoektocht begon, maar eerst zou ik Jasper leren jagen.

Reacties: