FanFic.nl

A place called Narnia, You Said?

About family and arrows

Liefste Zus,
Fenris stopt niet met zoeken. Hij is mij en Nile al dagen op het spoor. Ik weet al niet meer waarom ik hier in godsnaam aan begonnen ben, het was van het begin al een ondoordacht, stom plan. Ik had er nooit aan mogen beginnen. Het heeft Aya en Nile meer in gevaar gebracht dan ik verwacht had. Meer dan ik gewild had.
Luïwé, alsjeblieft, zorg dat Aya veilig is. Misschien ben ik niet in staat Nile te beschermen, ik hoop dat jij, de sterkere van ons twee, Aya in veiligheid brengt. Ik doe alles wat in mijn macht ligt om Nile te beschermen. Misschien is Fenris niks slechts met haar van plan. Of misschien is Nile waardeloos voor hem.
Tenslotte heeft alleen Aya blijk van krachten gegeven. Ik hoop dat hij haar niets aandoet. Ik hoop het zo, Luïwé, ik zou nooit kunnen sterven met de gedachte dat mijn ene dochter op Aarde leeft en de andere in de goot, of erger.
Alsjeblieft Luïwé, ik weet dat ik veel van je vraag, maar kan je me nog een allerlaatste gunst verleven?
Als je Aya afgeleverd hebt, kan je dan proberen op Nile ook te redden?
Ze is niet meer veilig bij mij. Ik zal gevonden worden, het is maar te hopen dat Nile tegen die tijd veilig is. Alsjeblieft Luïwé, doe het voor mijn dochtertjes. Mijn dank zal eeuwig en oneindig zijn.
Liefs van je eeuwig dankbare zuster,
Shymaya

Ik voel Luïwé’s blik als een ijzeren last op mijn schouders rusten. Ze is mijn tante… Een zucht ontsnapt uit mijn mond en een krop vestigt zich in mijn keel. Ik moet hard op mijn lip bijten om de waterwerken tegen te houden, maar mijn verdediging valt in duigen en even later stroomt er en zoute rivier over mijn wangen. Ik voel bloed in mijn mond. ‘Heeft ze het overleefd?’ vraag ik trillend, niet in staat mijn ogen van het papier te ontscheuren. Ik voel de bladeren op de grond verschuiven en Luïwé ongemakkelijk bewegen. ‘ Een week nadat ik je had afgeleverd, heb ik haar en Nile gezocht, maar er was geen spoor over,’ Ik voelde een bron van hoop lichtjes in mijn borst sprankelen. ‘Dus er is een kans dat ze…?’ vraag ik kinderlijk verwachtingsvol. Luïwé richt haar mooie hoofd naar de grond. ‘Enkele dagen daarna ving ik in een herberg iets op over Koning Fenrir en zijn dochtertje Nile.’ Zei ze zo stil dat ik het niet zou gehoord hebben moest het bos niet zo doodstil zijn geweest. ‘Ik heb van Shymaya, je moeder, nooit meer iets gehoord, dit is het laatste wat ik van haar in mijn bezit heb.’ Hoe kon het ook anders? Mijn ogen prikken van de tranen en voel hoe de krop in mijn keel nog groter en vervelender wordt. Ik hoor dat Luïwé iets zegt, maar haar woorden vervagen in een ondoordringbare stilte om me heen. ‘Ik weet niet of ik hiermee door wil gaan, Luïwé.’ Piep ik, mijn stem een beetje schor. ‘ Hoe dieper ik hierin verwikkelt raak, hoe meer mensen ik verlies. Ik weet dat het niet met mijn moeder zal eindigen. Er zullen er meer vertrekken. Het zal doorgaan tot ik zelf wegga. Of wegkwijn. Ik wil niet eindigen als een zielig hoopje mens, Luïwé.’ Mijn stem klinkt wanhopig. Ik weet dat mijn ogen net zo kijken. ‘Ik kan je natuurlijk nergens toe dwingen, liefje, maar zal je niet altijd leven in de weerspiegeling van een leugen? Je zult verliezen wie je bent, als je de waarheid niet in de ogen kan kijken. En ja, er zullen tijden komen die moeilijk zijn. Maar je zult sterker worden, je zult aangehoord worden, ook al is alles verloren, ook al ben je alleen. Er zal altijd iemand zijn die naar je luistert. Anders zal je tot je dood zitten tobben over wat er gebeurd zou kunnen zijn. Misschien sterf je, maar je zult altijd terecht komen op de plaats waar je hoort te zijn. Wat je ook doet. De toekomst ligt voor je open. Wat je ook beslist.’ Ze heeft gelijk. De strijd is nog niet gestreden en ik zit al te janken. Wat voor een kloothommel ben ik eigenlijk? Het kan nog alle kanten op. ‘Je hebt gelijk,’ Ze glimlacht. ‘Kom op meisje,’ In een oogwenk staat ze weer op haar benen. Soms denk ik echt dat ze gewoon een verdwaalde zonnestraal is. Zo puur en zo snel. Ik glimlach even en hijs mezelf omhoog. Nog maar net sta ik op mijn benen of voel ik dat er iets mis is. Dat vermoeden wordt bevestigd wanneer er een pijl uit het struikgewas suist en Luïwé’s buik wordt doorboord. Het is alsof het in slow motion gebeurt. De pijl vliegt traag uit de struiken, begin onbekend, boort door de lucht en ploft in haar buik. Luïwé kijkt me verschrikt aan, alsof ze het niet kan geloven, haar blik dwaalt af naar de plaats van oorspong van de pijl, maar er is al niets meer te zien. Ik hoor mijn ademhaling versnellen, luider worden en eindigen in een ijskoude schreeuw die door merg en been gaat. Ik wil naar haar toe lopen, het bloed dat uit de wonde gutst stoppen maar ik sta aan de grond genageld. Van woede. Veranderlijk als een woedende cobra sluipt de kwaadheid als gif door mijn aderen. Voor ik het weet zie ik lichtjes voor mijn ogen dansen en duikt dat felle witte licht op, dat ik had bij de oefening. Ergens in mijn achterhoofd weet ik dat ik als ik verderga diep in de problemen zal komen, maar dat doet er niet. Het enige wat ik wil is degene die Luïwé van me afpakte, straffen.

Reacties: