FanFic.nl

Het verhaal van Bree

Hoofdstuk 3

155, 156, 157, in gedachte telde ik mijn ademhalingen. Dat was de enige manier om niet in paniek te raken. Het was verschrikkelijk om stil te zitten terwijl ik niets liever wilde dan Maureen zoeken!
Ik zat in de wachtruimte van Seatle’s politiebureau, een kleine bedompte ruimte met vaal gele muren en een klein raam. Er stonden grijze harde stoelen en op een tafeltje in de hoek lagen versleten tijdschriften uit 2003. Aan de muur hingen lelijke moderne schilderijen die daar waarschijnlijk hingen om de mensen in de wachtruimte wat afleiding te geven maar die mij alleen maar misselijk maakten.
Dus keek ik maar naar de andere mensen in de kamer. Naast mij zat Mitch, hij was meegekomen vanaf school. Tegenover mij zat een mooi meisje dat er erg zenuwachtig uit zag met naast zich een streng uitziende vrouw.
Rechts van Mitch zat onze mentor meneer Blok. Hij gaf economie. Hij zag er heel gespannen uit.
Maar zijn gezicht was niet meer zo wit als toen Mitch en ik de leraars kamer binnen waren gestormd, ik met een grote wond op mijn hoofd , en hem hadden vertelt wat ik door de telefoon had gehoord.
Hij was meteen op gesprongen en had het politiebureau gebeld. Nadat mijn wond was schoongemaakt waren we met zijn auto hier naartoe gereden.
De deur van de wachtruimte ging open en een mollige donkere vrouw deed open. “Bree Wilkenson? Je kunt meekomen”�
Ik sprong snel van mijn stoel en liep samen met meneer Blok naar de vrouw toe.
Mitch bleef halverwege staan twijfelen, ik wilde vragen of hij meeging maar Blok was mij voor. Hij zei “Kom jij ook maar mee, dan kun jij bevestigen wat er gebeurd is.”�
De politievrouw gaf me een hand, “ ik ben Cynthia Smith en jij bent dus Bree.”�
Ik had het gevoel dat ze nu al aan het verhoor begonnen was en antwoordde dus zenuwachtig, “Ja”�
Cynthia ging verder met de anderen. “Ik ben Gerard Blok, ik ben de mentor van Bree.”� Zei Blok en hij wees hierbij op mij.
Ik wipte van mijn ene voet op mijn andere en mijn ogen gingen schichtig in het rond. Kon het niet wat sneller gaan? Dacht ik. Zij houden hier een normaal gesprek en Maureen ligt ergens gewond!
Toen Cynthia zich ook aan Mitch had voorgesteld liepen we naar binnen.
We kwamen in een kleine kamer waarin een bureau stond met erachter een stoel en ervoor vier. De muren van de kamer waren grijs en er was geen raam.
Cynthia gebaarde dat we moesten gaan zitten. Zelf schoof ze achter het bureau.
Ik ging op het puntje van de middelste stoel zitten en staarde naar mijn schoenen.
“Wat is er precies gebeurd”� vroeg Cynthia.
“Mijn vriendin Maureen was er niet op school en toen ik haar in de pauze belde...”� Mijn stem trilde en ik stopte even om te slikken maar ging daarna dapper verder. “De eerste twee keer nam ze niet op maar bij de derde keer wel. Ik hoorde iemand gillen, en daarna hoorde ik de stem van Maureen die zei ‘Bree, help me.’”� Mijn stem trilde aan het einde van de zin zo dat ik mezelf nauwelijks kon verstaan.
Cynthia knikte en keek me aan. “Heb je een zakdoek bij je?”� vroeg ze.
Ik had niet gemerkt dat er tranen over mijn wangen liepen. Ik pakte een zakdoek uit mijn zak en snoot zachtjes mijn neus.
Cynthia werd weer serieus en vroeg, “wat hoorde je verder nog? Wat werd er precies gezegd?”�
“Ik… Ik weet het niet precies”� stotterde ik. “Ik hoorde een hoge vrouwenstem die lachte en zei, ‘niemand kan je helpen.’ En daarna leek het alsof ze het tegen iemand had en zei ze, ‘Zij is niet geschikt, Riley jij mag haar hebben.’ Toen hoorde ik een beest dat gromde alsof… alsof het aanviel.”� Mijn stem viel hakkelend weg.
Blok klopte me troostend op mijn rug. Ik schudde zijn hand weg. Ik wilde perse dat het hele verhaal nu vertelt werd. Hoe eerder ze konden beginnen met zoeken hoe meer kans dat ze Maureen levend zouden vinden. Het was nu al vier uur.
Op dat moment vloog de deur open. Er kwam een politieagent binnenstormen die bleek zag en niet eens leek te merken dat er nog andere mensen in de kamer waren. Hij steunde op het bureau en zei, “Er is weer een aanval gepleegd, er is een lijk van een meisje gevonden!”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.