FanFic.nl

Het verhaal van Bree

Hoofdstuk 4

Mijn ademhaling ging jachtig. Mijn bezwete handen omklemde de tafel.
Ze konden Maureen niet bedoelen! Dat kon niet! Dat kon mijn oververhitte brein niet aan. Ik zou gek worden. Mijn handen trilde zo erg dat het tafelblad schudde.
De agent was ondertussen in de stoel neergezakt waar Mitch net uit was gesprongen en praatte met Cynthia. “Ja, het lijk is gevonden in een brandende container.”� Hoorde ik hem zeggen.
“Net als de man die twee weken geleden gevonden was.”�
Dat had ik een paar weken geleden inderdaad in de krant zien staan:
Vader van drie kinderen op gruwelijke wijze om het leven gebracht. Van de daders ontbreekt elk spoor.
Om die kop kon je moeilijk heen. Maar het stuk had ik na een paar regels al had weggelegd. Ik kon niet tegen alle horror en bloed. Zelfs nu ik er aan terug dacht begon ik weer een beetje misselijk te worden. Stel dat ditzelfde met Maureen was gebeurd!
“Weten jullie al wie het meisje is?”� vroeg Cynthia en haar blik schoot snel naar mij.
“Nee, dat is nog onduidelijk”� Het gezicht van de agent betrok. “Het zal nog moeilijk worden daar achter te komen. We weten dat het een meisje is door een paar lange haren die we daar hebben gevonden. Hoewel, zelfs dan nog niet helemaal zeker is.”�
Ik voelde een schok in mijn maag. En met een schorre stem waar ik zelf van schrok vroeg ik, “welke kleur waren die haren?”� Laat hem geen bruin zeggen laat hem geen bruin zeggen! Dacht ik met al mijn kracht alsof ik de agent voor me met pure wilskracht wilde dwingen dat inderdaad niet te zeggen.
Terwijl ik hem aan keek kreeg zijn gezicht een andere uitdrukking, dit keer was het geen vermoeidheid of afschuw maar angst besefte ik. Ik probeerde mijn gezicht wat kalmer te maken maar het maakte nauwelijks verschil. De man keek me nog steeds met een geschokte uidrukking aan maar gaf toen aarzelend antwoord.
“Het was blond of zo geloof ik. Ik heb het zelf niet gezien maar ik heb het van een agent die ter plaatse was…”�
Ik voelde hoe mijn hele lijf ontspande. Het was Maureen dus toch niet! Maureens mooie chocolade bruine haren waren daar niet gevonden. Ze was niet dood! Nog niet.
Mijn opgetogen gevoel nam snel af. Ik herinnerde me weer waarom ik hier eigenlijk was. Er zou nog van alles met Maureen kunnen zijn gebeurd. Niemand wist waar ze was en daar moesten we snel achter komen.
Ik richtte me tot Cynthia, “Is het verhoor nu afgelopen?”�
Cynthia keek me een beetje verbaast aan maar leek zich toen te herinneren wat ze moest doen en zei, “Eum… Ja ik denk dat het nu wel zo’n beetje klaar is. Tenzij je nog dingen hebt?”�
“Nee.”� Ik wilde zo snel mogelijk uit de kamer die nu erg benauwd en bedrukkend leek.
Ik sprong met zo veel geweld op, dat mijn stoel omviel. “Sorry.”� mompelde ik.
“Oké als je hier even je gegevens op wilt schrijven,”� Cynthia hield me een blaadje voor. “Je wordt zo snel mogelijk gebeld als we meer weten, probeer een beetje te rusten en zoek wat afleiding.”�
Ze leek even te aarzelen en keek me aan en zei toen, “Ik denk dat we best een kans hebben haar te vinden. We zijn er snel bij en je had waardevolle informatie.”�
Ik was al bijna bij de deur en draaide me vlug om. “Ik hoop het maar. Dank u wel voor alles”� bedankte ik Cynthia beleefd. Daarna stapte ik door de deuropening en rende bijna door de kamer naar buiten.
In mijn haast om in de frisse lucht te komen botste ik tegen iemand aan. Toen ik op keek om mijn excuses te maken zag ik de vader van Maureen! Hij zag er slecht uit, ongeschoren en met vieze kleren.
Achter hem zag ik Maureens moeder. Ze was zoals altijd opgetut maar ook haar gezicht stond bezorgd.
Het leek alsof ze mij niet zagen. Maureens moeder was furieus op Maureens vader aan het schelden.
“Idioot! Zuiplap! Jij was zeker weer inde kroeg hè, lekker aan het zuipen terwijl onze dochter overal kon zijn!”� Ze was buiten zinnen van woede. Kleine spuug druppeltjes poten in het rond terwijl ze haar tirade voort zette. “Nu is ze misschien wel mee genomen door een loverboy of nog erger, vermoord door die seriemoordenaar die hier rondsluipt! En jij hebt haar dat aan gedaan! Ik had haar nooit naar jou mogen laten gaan! Als we haar nog terug vinden hoef jij haar nooit meer te zien! Nooit meer!”�
Ik had haar nog nooit zo gezien. Haar gezicht liep paars aan van woede en haar stem sloeg over.
“Maar Yasmin. Ik kon toch ook niet weten dat er iets ergs zou gebeuren? Ik dacht dat Maureen wel voor zich zelf kon zorgen!”� sputterde Maureens vader. Zijn gezicht stond op wanhoop.
Maar zijn sussende woorden haalde niets uit tegen de woede van zijn ex-vrouw.
“Je had er eens voor haar moeten zijn! Jij bent de vader! Ze was je slaafje niet, die alles voor je opruimt en je verzorgt als je weer eens dronken was! Maureen was tien keer beter dan jij!”�
Maureens ouders liepen steeds verder weg en ik keek ze na. Ik was wel blij dat ze me niet herkent hadden. Ik had geen zin om alles nog eens uit te leggen.
Ik keek naar de hemel. Het verbaasde me wat een verschil het maakte met vanochtend. Toen was het stralend weer geweest met zon en een strak blauwe hemel. Nu zag ik een pak grijze wolken, die als een dreigend leger steeds dichter bij kwamen. Het zou snel gaan regenen.
Ik draaide me om toen ik het geluid van het openslaan van een deur hoorde. Meneer Blok en Mitch kwamen ook naar buiten. Ik wende mijn blik weer naar de wolken. Ik hoefde even niemand te zien.
“Ik heb je ouders gebeld. Ze komen je halen,”� vertelde Blok. Ik hoorde aan zijn stem dat hij medelijden met me had. Ik wist niet wat ik daarvan vond. Vroeger haatte ik het als mensen me meelevend aan keken of als ze me een het-komt-wel-goed schouderklopje gaven. Maar nu besefte ik dat het me niet zo veel deed.
“Is dat goed?”� vroeg Blok, zijn toon was nog steeds iets te zorgzaam.
Ik gaf geen antwoord.
“Ik heb jouw ouders ook gebeld”� hoorde ik Blok tegen Mitch zeggen.
Ik besefte dat hij nog niets gezegd had en draaide me naar hem om. Ook hij keek naar boven en gaf Blok geen antwoord. Ik vroeg me af waarom hij dat deed. Voor zover ik wist had hij niet zo veel met Maureen gehad.
“Nou, als jullie het niet erg vinden ga ik nu weer naar school. Ik moet de school leiding op de hoogte brengen.”� Blok probeerde een blik van ons te vangen. Maar geen van ons gaf antwoord en Blok leek zich niet zo op zijn gemak te voelen. “Oké, bel de school even als jullie weer thuis zijn.”� Blok draaide zich om en liep naar zijn auto.
Ik keek naar Mitch, maar die staarde nog steeds naar de donderwolken.
“Het gaat zo denk ik regenen”� zei ik, meer om iets te zeggen dan dat het echt belangrijk was.
“Ja,”� antwoordde Mitch. Zijn gezicht vertoonde niets anders dan verdriet.
Op dat moment begon het te donderen. Koude druppels vielen op ons neer.
Even dacht ik eraan om aan Mitch te vragen of we niet beter naar binnen konden gaan maar ik bedacht me. De regen was eigenlijk wel fijn.
We stonden daar zo’n vijf minuten. Ik voelde hoe mijn kleren steeds natter werden.
“Denk je dat ze haar nog vinden”� vroeg Mitch plotseling, zijn blik schoot van de wolken naar mijn gezicht.
“Ik… Ik weet het niet”� zei ik “maar je kunt altijd hopen toch?”� Ik wist niet waar dat plotselinge vertrouwen vandaan kwam maar ik voelde een vreemd soort hoop door me stromen.
Mitch keek me aan en zei “Ik wouw dat ik de tijd terug kon draaien.”�
“Waarom?”� vroeg ik. Ik was oprecht verbaast, wat zou Mitch willen veranderen?
“Dan had ik niet zo’n lafaard geweest en had ik Maureen gewoon gevraagd.”� Hij wende zijn blik vlug af en werd rood. “Ik was al tijden verliefd op haar.”�
Nu begreep ik waarom Mitch altijd zo gestotterd had als hij bij ons in de buurt was en waarom hij zo onhandig had geleken. Ik voelde een soort vreemd medelijden met Mitch, die altijd te laf was geweest om Maureen te vragen en daar nu misschien geen kans meer voor zou krijgen.
“Het komt wel goed”� mompelde ik en zonder er bij na te denken pakte ik zijn hand.
Zo zaten we nog een tijdje. Alleen en toch samen in de regen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.