FanFic.nl

You and me

Deel 29

Ik wist dat het een lange reis zou worden, maar ik had toch verwacht dat het iets sneller voorbij zou gaan. Ik was gisteren tegen de avond vertrokken en nu, half 2 de volgende dag, waren we er nog niet. Ik had lang geslapen, een beetje teksten geschreven voor een liedje en weer doorgekribbeld, ik had zelfs met Big Rob spelletjes zitten spelen, maar nu begon ik me toch te vervelen. “Wanneer zijn we er?”� vroeg ik zagend als een klein kind. “Niet zo lang meer, slaap nog een beetje dan gaat de tijd rapper.”� Dat was misschien wel een goed idee, ik maakte het mezelf makkelijk en sloot mijn ogen.
Toen ik ze weer open deed stond Rob voor me. “We zijn er.”� Ik was meteen weer klaarwakker. Ik keek op mijn horloge, daar stond half 7. Normaal zou het donker moeten zijn buiten (het was winter dus op dat uur is het al donker), maar toen ik uit het raampje keek was het nog altijd licht. Rob had blijkbaar gezien dat ik een beetje verward was. “We staan hier 6 uur achter.”� “Oh ja,”� het uurverschil, dat was ik helemaal vergeten. Ik zette snel mijn horloge juist. “Zet je nog even neer en doe je gordel aan, we gaan landen.”� Ik deed mijn gordel vast en voelde iets later een schokje, we waren geland. Rob nam mijn bagage en de deur van het vliegtuig ging open. Joe, Nick en Kevin, hun ouders en Frankie stonden me op te wachten. Ik zag Joe zijn tanden bloot lachen en ook mijn mondhoeken gingen omhoog bij het zien van zijn lach. Ik liet mijn bagage over aan Big Rob en liep naar Joe toe. Ik vloog in zijn armen en we draaiden een paar rondjes. Ik drukte een kus op zijn lippen “Wat heb ik die zachte lippen op de mijne gemist.”� Zei hij na de kus. “En ik ben super blij dat ik eindelijk hier ben, weet je hoe lang de reis duurde?”� hij knikte en lachte. Ik gaf ook Nick en Kevin 2 knuffels. “De 2de knuffel is van Lies en voor jou Nick is de 2de van Jana (zijn ogen begonnen te fonkelen, ik wist het wel!).”� Nu kwam ik bij de mama van Joe. Ik stak mijn hand uit. “Hallo mevrouw Jonas, ik ben Nora.”� Zei ik beleefd. “Zo gaat dat hier niet.”� Zei ze lachend voordat ze me omhelsde. “En noem me maar Denise.”� Ik lachte naar haar, blij dat ze zo vriendelijk was. De papa van Joe gaf me een vriendelijke kus op de wang. “Mannen knuffelen niet.”� Zei hij lachend. “En ik ben Paul.”� Nu kwam ik bij de kleinste van de hoop, Frankie keek me met grote ogen aan. Ik bukte me zodat ik met hem op ooghoogte zat. “Word jij nu mijn zus?”� vroeg hij. “Ja, zo’n beetje wel ja.”� Beantwoordde ik zijn vraag. “Oké dan.”� Hij sloeg zen kleine armpjes om me heen. Ik had zo het gevoel dat dit een super lieve familie was en dat deze week hier gewoon fantastisch zou worden.

Na een tijdje rijden (want het huis lag een eind van het vliegveld) kwamen we bij het huis van de familie Jonas aan. Mijn mond viel open. “Wat een mooi huis!”� “Wacht maar tot je het binnen ziet.”� Zei Kevin en hij had gelijk. Toen ik door de voordeur stapte viel mijn mond voor de 2de keer open, het was groot, gezellig en super mooi. Ik voelde me meteen thuis, wat waarschijnlijk ook kwam doordat de ouders van Joe zo vriendelijk waren (zoals ik had gedacht). Joe leidde me naar boven. “Dit is mijn kamer, sorry voor de rommel.”� Zei hij toen hij de deur voor me open deed. Joe’s kamer was een echte jongenskamer; een 2 persoonsbed, hier en daar kleren op de grond, een keyboard, een elektrische gitaar en in de andere hoek een akoestische, een bureau met laptop,… het was een echt Joe-kamer. “Geeft niet.”� Zei ik, het maakte echt niets uit voor mij hoe zijn kamer er uitzag. Ik liet mijn zakken vallen en hoorde Joe ook de zak laten vallen die hij zou hoffelijk had willen dragen. Ik draaide me om, sloeg mijn armen rond zijn nek en keek in zijn bruine ogen. “Je kan niet geloven hoe blij ik ben om hier te zijn.”� “Toch wel, want ik ben zelf zo blij dat je hier bent.”� Ik lachte en gaf hem een lief kusje. “Zal ik je nu een rondleiding geven?”� ik knikte. Dit was echt zo’n prachtig huis, dat ik stond te popelen om te rest ervan te zien. Joe toonde me alle kamers en elke keer stond ik weer versteld van hoe mooi het was ingericht. Frankie kwam naar ons toegelopen in de gang. “Gaan we verstoppertje spelen?”� hij vroeg het zo lief dat we niet anders konden dan ja zeggen. “Hij is zo schattig.”� fluisterde ik tegen Joe terwijl Frankie ook bij Nick en Kevin op de kamerdeur ging kloppen. “Nu vind je dat nog, wacht tot binnen een paar dagen.”� We deden allemaal onze jas aan en gingen naar de grote tuin. Het was frisjes, maar we zouden het wel snel weer warm krijgen. “Kevin moet tellen!”� gilde Frankie. Kevin was precies te moe om te protesteren en ging gewillig tegen de muur staan tellen. Ik liep weg en ging samen met Joe achter een struikje zitten. Het was eigenlijk veel te gezellig daar om van elkaar te kunnen afblijven en al snel waren we aan het kussen. We hoorden Kevin Frankie en Nick vinden, maar trokken ons er niets van aan. Ik hoorde voetstappen naderen. Frankie stond voor ons. “Dat mag wel niet hé!!”� riep hij kwaad. “Je moet apart verstoppen, nu moet Joe tellen als straf.”� Ik lag dicht van de schattige manier waarop hij dit allemaal had gezegd. Joe gaf me nog een snel kusje en liep naar de muur. ** Na een paar uur buiten spelletjes gespeeld te hebben, hoorden we Denise roepen. “Komen jullie helpen met de tafel te dekken?”� we renden weer naar binnen. “Eerst handen wassen.”� Zei ze nog als ze onze handen zag. Wanneer we de tafel begonnen te dekken, speelde de radio net S.O.S , automatisch begon ik mee te zingen en te dansen. Ook de 4 jongens zongen nu mee met hun eigen liedje en we deden er de onozelste danspasjes bij. Wanneer het liedje gedaan was, kwamen we niet meer bij van het lachen, ook de mama en papa van Joe (die tot nu hadden staan kijken) waren aan het lachen. Paul zette de radio uit en we schoven aan tafel. “That girl can sing!”� zei hij en deed teken op mij. Joe knikte fier.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.