FanFic.nl

You and me

Deel 30

Na gezellig en lang gegeten te hebben gingen Joe en ik naar boven, maar voor we deftig in de gang waren hoorde ik Frankie me roepen. Ik draaide me snel om, iets te snel want met mijn arm sloeg ik een kader van de kast. “Oh nee!”� ik raapte de fotokader op, het glas was gebroken, maar de familiefoto was nog in tact. “Oh sorry! Echt zo sorry!”� “Het geeft niets.”� Zei Joe. Denise kwam naar me toe en nam de kader aan. “Het is oké, we vinden wel een andere kader.”� “Bedankt,”� met nog steeds een schuldig gevoel gingen we verder naar boven. Ik ging op bed liggen en strekte me lang uit. Joe kwam op zijn zij naast me liggen. “Dag schoonheid.”� Ik moest lachen. “Ik ben moe.”� Geeuwde ik. Het was wel amper acht uur maar ik had waarschijnlijk last van een jetlag. “Dan gaan we slapen.”� Zei Joe lief. Ik deed mijn kleren uit en zocht mijn pyjamabroek in mijn overvolle zak. Ik viste er nog een topje uit en stapte dan in bed. Joe kwam iets later naast me liggen. Hij nam mijn hand. “Ik hou van je.”� Waren de laatste woorden die ik hoorde voor alles zwart werd.

Ik opende mijn ogen. Tot mijn grote veronderstelling was ik klaarwakker hoewel het buiten nog donker was en dat de klok op mijn gsm ook zei dat het nog maar half 6 was, weer die jetlag dus. Ik stond zo stilletjes mogelijk op, trok een pull van Joe, die op de grond rondslingerde, over mijn hoofd en ging de kamer uit en de trap af. Met de te grote pull van Joe zette ik de tv op en ging in de zetel zitten. Ik begon wat rond te zappen. Er was niet echt iets op, wie keek nu ook op dit uur naar tv? Oninteressante documentaires en programma’s zoals ‘Rock of love’ wisselden zich af. Uit miserie liet ik het kanaal uiteindelijk staan op Mtv. Ongeïnteresseerd keek in naar de clipjes die voorbij kwamen. Na ongeveer een half uurtje hoorde ik gestommel op de trap. Nick kwam even later de living binnen. “Nog een vroege vogel?”� vroeg ik verbaasd. “Ik kon niet meer slapen, en jij? Ik dacht dat je zo’n langslaper was?”� “Jetlag.”� Antwoordde ik kort. “Zin in ontbijt?”� vroeg Nick. Ik knikte en ging bij hem op een krukje in de keuken zitten. Hij haalde 2 kommen, een fles melk en een pak cornflakes tevoorschijn. “Zijn deze goed?”� “Ja hoor.”� Terwijl we ons ontbijt opaten bespraken we wat we vandaag zouden gaan doen. Ik had nog niet voor iedereen cadeautjes gekocht en zou dus deze middag samen met Joe en Nick (want hij zocht ook nog 1 cadeau) naar de stad gaan. “Hoe vieren jullie hier eigenlijk kerstmis? Ik bedoel gaan jullie op kerstavond naar familie of komt er familie naar hier?”� “Kerstavond vieren we gewoon hier thuis met het gezin en op kerstdag gaan we naar de familie langs de kant van mama.”� “Oké, wel eng dat ik dan zoveel mensen ga ontmoeten.”� “Je gaat dat wel kunnen, ik weet zeker dat iedereen meteen dol op je zal zijn.”� “Hopelijk, maar ik ga eens douchen.”� Ik ruimde nog snel mijn kom op en ging weer naar boven. Op de trap kwam ik Paul en Denise tegen, zei goedemorgen en liep verder. Toen ik op de kamer kwam sliep Joe nog steeds. Zo stil als ik kon zocht ik een paar kleren en een handdoek uit mijn zak, maar duidelijk niet stil genoeg. Ik hoorde Joe even kreunen en zich recht zetten. “Wat ben jij zo vroeg al aan het doen?”� “Jetlag, ik ben al even wakker en ga nu douchen, slaap maar verder.”� Ik drukte een kusje op zijn voorhoofd en liep de kamer uit. In de hoop dat ik de juiste deur had ging ik de badkamer binnen, gelukkig zat ik in de juiste kamer. Ik kleedde me uit en ging onder de straal van warm water staan. Als ik klaar was kwam ik weer uit de douche, droogde me af en deed mijn kleren aan; een jeans broek, effen T-shirt en een sportief truitje erboven. Weer sloop ik naar Joe’s kamer, maar door het zonlicht wist ik dat hij was opgestaan. En zoals ik al dacht was Joe wakker. Hij zocht zijn kleren bij elkaar. “Ah, daar is mijn missende pull.”� Lachte hij toen hij me een ochtendkusje kwam geven. “Ja ik had hem even geleend, lekker makkelijk die pull.”� “Al een idee wat je vandaag wil doen.”� “Ja, we gaan shoppen want ik heb nog kerstcadeaus nodig!”�

[u]Een 2 uur later in de stad:[/u] Joe had meteen ingestemd met het idee om te gaan shoppen en vond het ook niet erg dat Nick meegingen, dus liepen we hier nu met ons drieën door de stad. Ik had thuis al cadeautjes gekocht voor mijn vriendinnen (die ik dan zou geven als ik terug thuis was) en moest nu dus nog 5 dingen vinden; voor Joe, voor Kevin, voor Nick, voor Frankie en ook iets voor Paul en Denise. Ze waren zo vriendelijk geweest door te zeggen dat ik een hele week bij hun mocht logeren dus was dat wel het minste wat ik kon terug doen. Ik wist al ongeveer wat ik ging kopen voor iedereen dus moest ik niet zo lang rondlopen, maar ik kon natuurlijk wel niet het pakje voor Joe en Nick kopen waar ze bij liepen. “Zullen we even opsplitsen?”� vroeg ik. “Dan kan ik jullie cadeau gaan kopen.”� “Oké, dan gaan wij dat van jou kopen. Over een uur weer hier?”� “Ja, ’s goed.”� Ik gaf hem nog een kusje en ging de andere kant op. Ik wist dat Nick in baseballkaarten spaarde en ging er dus zo een paar zien te bemachtigen voor hem. Ik liep door de winkelstraat en vond al snel een 2de handswinkeltje waar ik zeker zo’n kaarten zou vinden. “Hebt u baseballkaarten?”� vroeg ik aan de verkoper die achter de balie stond. Hij knikte en haalde een pak kaarten uit. Ik zocht degene die Nick nog niet had (Joe had me verteld welke hij al had) en betaalde. Toen ik op zoek ging naar een winkel waar ik Joe’s cadeau zou vinden werd mijn aandacht getrokken door één of ander boekje dat ik in de etalage van een krantenwinkel zag liggen. Ik ging snel naar binnen en kocht het tijdschrift. Ik bladerde er snel doorheen en kwam op de pagina dat ik zocht. “BEDRIEGT JOE JONAS ZIJN VRIENDIN?”� stond er in grote letters boven het artikel. Er stond een foto bij, waar ik Joe samen met een blond meisje op zag staan. Hij had haar hand vast en trok haar een winkel binnen. Terwijl ik het artikeltje begon te lezen, voelde ik de tranen opkomen.Joe Jonas heeft een paar maanden geleden bekend dat hij een vriendin heeft, Nora. Maar op deze foto staat Joe helemaal niet met Nora, maar met een onbekende blondine. Is de relatie tussen de 2 geliefden zo bruusk geëindigd? Of bedriegt Joe Nora met dit meisje? Wie zal het zeggen? Misschien zochten de 2 nieuwe geliefden een cadeau voor kerstmis. Ik wou niet meer verder lezen, ik frommelde het boekje op en stak het in mijn zak. Tranen rolden geruisloos over mijn wangen. Op de eerste bank die ik tegenkwam liet ik me vallen. Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen en huilde stilletjes zonder dat iemand iets merkte. Hoe kon Joe me dit aandoen? Na alles wat we samen al hadden meegemaakt? Nadat ik een geloftering had gekocht voor hem, na de geweldige voorbije maanden? Ik had zo gedacht dat onze relatie iets betekende en dat we een sterke band hadden, maar ik had me dus duidelijk vergist. “Nora?”� hoorde ik een stem vragen. Ik veegde snel de tranen uit mijn ogen en keek op. Een meisje van ongeveer 15 stond voor me. “Zou ik een handtekening mogen?”� ze reikte me een papiertje en balpen aan. Ik keek haar verbaasd aan. “Ik heb op youtube je liedje gevonden , dat wat je gezongen hebt op het concert in België, het was echt heel mooi!”� Nog steeds uit het veld geslagen keek ik haar aan, mijn eerste fan… “Dankje.”� Ik krabbelde iets op haar papiertje en gaf het terug. “Nee, jij bedankt.”� Zei ze nog voordat ze weer weg liep. “Nora?”� weer hoorde ik mijn naam achter me. Ik draaide me om en zag Nick en Joe staan. “Wat is er?”� Joe had natuurlijk meteen gezien dat ik geweend had. Hij kwam naast me zitten en wou een arm rond me slaan, maar ik zwaaide die van me af en stond recht. “Dit is er!”� schreeuwde ik. Ik haalde het boekje uit mijn zak en toonde hem de foto. Zijn mond viel bijna letterlijk open, ‘ja dat komt er van als je je vriendin bedriegt’, dacht ik bij mezelf. “Nora, dit is niet wat het lijkt!”� verdedigde hij zich. “Nee, dat is het nooit!”� Nick ging nu ook naar de foto kijken. “Nora, geloof hem het is waar.”� “Je moet weer zijn kant kiezen hé, altijd dat broergedoe. Ik ben het beu! Ik geloof jullie niet! Weet je hoeveel pijn je me hiermee doet?! Ik dacht dat we iet speciaals deelden? Betekende dit alles dan niets voor je? Ben ik naar hier gereisd om dit te ontdekken?”� schreeuwde ik door de straat. Mensen keken ons vreemd aan, maar ik trok me er niets van aan. Ik draaide me om en rende zonder omkijken weg.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.