Ondertussen zijn ze al 2 maanden weg.. De tijd gaat super traag zonder hen! Je broer merkt het ook aan je, hij probeert je elke keer op te beuren, maar niks werkt. Je zit een beetje tv te kijken, maar er is niks op. Je broer is boven, God weet wat ie aan 't doen is. Je gaat naar 'm toe, om te kijken wat ie uitspookt.
Je stormt z'n kamer binnen, en je ziet dat ie aan het bellen is. Als hij jou heeft opgemerkt, hangt ie snel op. Je kijkt hem aan met een rare bek. "Wie was dat?" vraag je nieuwsgierig. "Niemand.." zegt hij snel. "Oh oke. Ik snap het al. Je was een poging aan het doen om naar je bellen, oke oke, laat maar zitten." zeg je, en je gaat weer naar beneden.
Een halfuur later belt er iemand aan. Wie zou dat kunnen zijn? Jij wil snel opendoen, maar je broer stormt immers al snel de trap af, en is je net een paar seconden eerder. Je ziet een of andere vent, keurig in een pak. "Ben ik hier bij Katie en Chris [Je broerrr] ?" vraagt hij netjes. Jullie knikken beiden zonder een woord te zeggen. "Dan moeten jullie zo snel mogelijk in die limousine voor jullie deur stappen." Jullie doen wat ie zegt. Die man zag er wel betrouwbaar uit en jullie durven veel, dus jullie gingen gewoon mee.
Eenmaal de limo op de autosnelweg rijdt, vraag je waar jullie in feite naartoe gaan. "Ik geef alleen maar een tip," zegt de nette man, "Ik ben gestuurd door Chris' beste vrienden" Jullie gezichten klaren meteen op. Natuurlijk wisten jullie meteen dat dat de broertjes Jonas waren! "Dus, U bedoelt dat we naar Europa gaan en mee op tour?" stamelt Chris. De man knikt langzaam maar zeker terwijl jij je afvraagt wat jullie ouders ervan zullen vinden.