"We gaan terug naar huis" zegt Chris zonder je aan te kijken. "Maar... Waarom?" protesteer je. Hij zegt niks meer terug. "Dag! We moeten naar huis, maar je wilt nog niet eens de reden zeggen, laat maar zitten als je zo gaat doen" zeg je hem boos. Oeps, misschien had je dat beter niet kunnen doen. Misschien is het wel iets erg, en dan vlieg jij zo uit op je grote broer. Er is niks anders te doen dan je koffers te pakken dan. Je neemt je gsm en belt naar je ouders. Die zullen de reden vast wel weten. ):<
"Hallo" zegt je vader met een schorre stem. "En nu ga jij uitleggen waarom wij terug moeten naar huis" zeg je een beetje boos. Hij hoest. "Dat weet je wel als je terug thuis bent" zegt hij en hij legt neer. Is het de gewoonte in jullie familie dat jullie allemaal zo onbeleefd zijn? Jij hebt het alleszins niet in je. En dit spelletje is dan ook maar allesbehalve leuk!
Je gaat bij Nick zitten. Hij kijkt je beteuterd aan. "Jij hebt het dus ook al gehoord" zeg je sip. Hij knikt. Hij geeft je een kus op je mond. Daarna komen de tranen. Ze rollen over je wangen als een sneltrein. [Of zo! :'] Hij wrijft over je rug. "We houden wel contact. We kunnen elke dag bellen, sms'en, msn'en. Ik maak dat je me het minst mist" zegt hij troostend. Je haalt je schouders op, maar uiteindelijk knik je. Hij droogt je tranen af. "Voor je het weet is het gedaan, en zien we elkaar terug" probeert hij je nog meer te troosten.
Weg plannetje om jullie één week samen te vieren. Je hoopt maar dat het een goede reden is dat je op het vliegtuig moet kruipen. Uiteindelijk zijn jullie aangekomen op de luchthaven van Lissabon [Ik wist niks anders :']. Een paar uurtjes vliegen, en jullie zijn weer thuis, in New Jersey.. Je loopt zo traag als je kan naar de gate voor jullie vliegtuig. Hier heb je totaal geen zin in! Als het moment daar is, geef je ieder de dikste knuffel die je maar kan geven. Bij Nick natuurlijk nog iets extra's. Je gaat hem echt missen. "Bel je me als je veilig geland bent?" fluistert Nick. Je knikt. Je neemt je handbagage, en gaat op het vliegtuig. Je kijkt niet meer om, dat zou je toch alleen maar meer tranen bezorgen. Chris slaat z'n arm om je heen. "Sorry van net" zeg je stil. "Geeft niks" zegt hij, en hij heeft je een knuffel. Eigenlijk bof je toch wel met zo'n lieve broer!
] Hij wrijft over je rug. "We houden wel contact. We kunnen elke dag bellen, sms'en, msn'en. Ik maak dat je me het minst mist" zegt hij troostend. Je haalt je schouders op, maar uiteindelijk knik je. Hij droogt je tranen af. "Voor je het weet is het gedaan, en zien we elkaar terug" probeert hij je nog meer te troosten.
<3