Hoofdcategorieën
Home » Overige » Songfanfics » Broken
Songfanfics
Broken
Een gebroken hart is niet meer dan een zegswijze. Gebroken betekent kapot, en kapot betekent dat het niet meer werkt. Mijn hart is gebroken, maar het klopt nog.
Dat kan niet, want gebroken betekent stuk, defect, dood.
Of ligt het aan mij? Kan ik zelfs niet doodgaan?
Niet alleen mijn hart is gebroken, mijn klok is ook kapot. Toch iets dat niet meer tikt, dat is zoals het hoort. Ik heb ze op de grond gekeild op exact hetzelfde moment dat jij de deur dichtsloeg. Dat is een troost, een vreemde troost. Je bent nooit echt weggegaan, de tijd staat nog steeds stil op die seconde. Al drie hele weken.
Misschien kan ik op die manier morgen tegenhouden, voorkomen dat ik nog een dag verlies. Nog een dag zonder jou. Misschien werkt het deze nacht echt en blijft de tijd niet alleen in mijn hoofd stilstaan, maar ook daarbuiten.
Kapot. Het past bij mij. Bij ons. Wij hielden van kapot, weet je nog? Dat was wat ons anders maakte, waarom wij alleen bij elkaar pasten.
Ik doe mijn best om dood te gaan. Zoals de klok, zoals het hoort. Maar zelfs dat kan ik niet. Al drie weken lang adem ik zo min mogelijk, maar ik blijf tikken. Hoe meer pijn het doet, hoe langer ik het probeer vol te houden. Maar uiteindelijk hap ik toch naar lucht. Ik denk dat doodgaan moeilijker is dan het lijkt.
Ik geloof dat het mijn eigen schuld is. Iedere keer als het bijna zwart wordt voor mijn ogen, denk ik aan jou. En dan moet ik weer ademen. Wat wil je nu? Wil je mij dood of niet? Je zegt dat je van me houdt zoals ik ben, en vervolgens zeg je dat ik moet veranderen. Je zegt dat je eeuwig bij me blijft, en dan ren je weg. Je maakt me kapot en je houdt me in leven. Ben ik gek of jij?
Ik had een naar voorgevoel van de eerste dag dat ik jou ontmoette. Iets waarschuwde me dat ik voor jou niets verborgen zou kunnen houden. Mijn rare kantjes waar ik me zo voor schaamde, mijn hele leven al.
En inderdaad, voor jou was ik niet meer en niet minder dan een open boek. Je las elke letter en ik verwachtte elk moment dat je zou schrikken en verdwijnen, uit afschuw om wat mijn bladzijden jou vertelden. Maar nee, je glimlachte naar me, je sloeg een arm om me heen en je kuste me. Kan je het me kwalijk nemen dat ik op dat moment smoorverliefd op je werd, dat ik besloot dat ik jou nodig had? Je wist wat ik was en desondanks hield je van me. Omdat jij precies hetzelfde was. Dus hield ik van jou, en alleen van jou. En jij van mij.
Soms waren je ogen zo helder dat ik mezelf erin weerspiegeld zag. Nu werkt het omgekeerd, ik sluit mijn ogen en ik zie jou geprojecteerd op de binnenkant van mijn hoofd. Je zit in mijn hoofd. Ik hoop dat je het er gezellig vindt, tussen al mijn demonen.
Ik zoek nog steeds naar een reden, en ik denk dat ik eeuwig zal moeten blijven zoeken. Of toch tot ik eindelijk mijn adem lang genoeg kan inhouden. Want ik snap het niet. Waarom die dag? Van het ene moment op het andere rende je de deur uit. We hielden het al zo lang vol, twee kapotte klokken in een wereld die maar in het rond bleef tikken. En opeens rende je weg, de deur uit, voorbij.
Ik had nog nooit een koppel gezien zoals wij, zo disfunctioneel, zo onstabiel, zo perfect. Wij werkten, tot jij besloot dat je er genoeg van had. En ik, ik brak. Dit keer voor goed.
Wij zijn op ons best als we op ons slechtst zijn. Dat zei jij. En ik wil niet geloven dat het een leugen was. Dus ik sleep mezelf naar een volgende dag op de stilstaande klok, tel elke ademhaling en rek de tijd ertussen steeds langer. Ik word er goed in, trouwens. Oefening baart kunst, ik zit intussen bijna aan vier minuten.
Elke dag stipt om één uur vierentwintig open ik de deur en kijk in het rond, en iedere keer weer geloof ik dat ik jou zal zien. Dat maakt steeds moeilijker om die lege gang te aanvaarden.
Ik laat het licht in de keuken elke avond aan. Ik weet hoe erg je dat haat, want dan kan iedereen vanop straat naar binnen kijken. Beschouw het als onze vuurtoren, jouw licht naar huis. Kom naar boven en schreeuw dat ik het licht moet uitdoen, dat elektriciteit geld kost en dat niet de hele wereld hoeft te weten welke kleur ons behangpapier heeft. Alsjeblieft, kom het licht uitdoen. Ik beloof dat het daarna niet meer zal gebeuren.
Mijn hoofd doet pijn. De klok tikt. Dat kan niet, ze is kapot. Ik tik. Een tijdbom.
Hoeveel tijd heb ik nog?
Ik weet het niet.
Maar ik weet wel...
Je komt niet meer terug.
Je bent niet gewoon naar beneden gelopen.
Je bent in de auto gestapt.
Je bent weggereden.
Naar de tunnel.
Grote witte koplampen.
Zonder gordel.
Er recht op af.
Je kon best uitwijken.
Maar je deed het niet.
Dat wou je niet.
Er recht op af.
De vrachtwagen.
De auto.
Een omhelzing van metaal.
En jij er middenin, samengevouwen als een accordeon.
Dat was hoe het afliep voor ons.
Wie heeft wie gedood?
Wie maakt wie gek?
Wie tikt er, en wie is getikt?
De klok staat nog steeds stil, en jij komt niet meer terug.
Ik hou mijn adem in, al meer dan vier minuten.
Mijn oren suizen, ik zie zwart.
Naar adem happen hoeft niet meer.
Ik weet het.
Het spijt mij ook.
Mijn hart, mijn tikker.
Eén uur vierentwintig.
Stil.
Reacties:
Ur not crazy.
Ik snap precies waarom je dit hebt geschreven.
Ik ken het.
Ik heb het zelf ook gedaan, de mijne is zelfs luguberder..
Je kent het verhaal wel ^^
Ik voelde mij toen ook kut en dat kwam eruit.
Het is mooi beschreven hoe iemand kan verlangen. Weet dat die gene niet meer terug komt, maar toch blijft hopen. Zo steekt de mens in elkaar, en ik vind dat jij dat goed kan begrijpen.
Naar mijn mening is het mooi, ook zielig, maar zeer mooi neergezet <3
ik ben niet gechoqueerd.
want ik vind het prachtig geschreven
droevig.
pijnlijk.
maar ik ben niet gechoqueerd.
kippenvel. dat wel.
Stil.
En dat woord doet me zoveel, ik ben niet gechoqueerd, nee dat ben ik wel. Op een goede manier, hoe je het doet. Hoe je een perfecte tekst tot een bedroefd einde brengt, zonder dat ik het eerder echt erg vind dat het zo is afgelopen, want, het was zo. Dit was hoe het verhaal moest lopen,
ik heb respect voor Dorien.
<3