FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

18.

Tom
Vandaag was niet de meest geweldige dag. We hadden een interview en ik werd met de seconde meer paranoïde. Ik kwam uiteraard naast Bill op de zetel terecht, en die was zo smal dat ik praktisch op zijn schoot moest gaan zitten om Gustav niet op de grond te flikkeren.
Iedere keer als een van ons bewoog, leek het alsof mijn kippenvel zich naar hem uitstrekte. Toen ik mijn glas water van tafel wou nemen, botste mijn elleboog tegen zijn knie, de meest onschuldige aanraking maar ik voelde het tien minuten later nog. En toen de interviewer een stomme vraag stelde, lachte hij naar me. Een normale lach, een lach van een broer, maar toch bloosde ik. Godzijdank zag niemand het omdat ik snel een paar centimeter opschoof en Gustav zoals verwacht met een lompe plof van de zetel viel.
Maar het was toch een teken aan de wand. Gewoon lachen als broers bestaat niet meer voor ons, dat moet ik mezelf misschien maar eens toegeven. Bill is niet meer enkel mijn broer, en als ik naar hem kijk zal ik altijd dat beetje meer zien. We zijn verliefd. Dat is de zuivere waarheid, en daar kan ik nu niets meer aan veranderen. Bill is mijn vriendje.
En nu vraag ik me af, hoe hou je voor de hele wereld verborgen dat je eindelijk de liefde hebt gevonden en dat je elke seconde van je leven wilt doorbrengen met die ene persoon? Het lijkt me al lastig genoeg op zich, maar beeld je daarbij ook eens in dat er elke dag tientallen camera’s op jou en die persoon gericht staan. En bijna vergeten, het is je tweelingbroer dus jullie zijn allebei strafbaar voor incest. Tweelingincest, twincest. Geweldig, toch?
Ik ben al de hele weg naar huis in gedachten verzonken. Wat niet aan te raden is, want ik zit aan het stuur. Bill zit naast me en moet me meer dan eens een stomp geven omdat ik halverwege twee rijvakken rijd.
‘Tom, vrachtwagen!’ gilt hij in mijn oor en ik schud mijn gepieker van me af, net op tijd om de tientonner te ontwijken. De Mercedes achter me flitst met zijn koplampen.
‘Wat nou?’ grom ik geërgerd als hij blijft knipperen. Ik zak weer een rijvak naar rechts af en de Mercedesmongool gaat aan een idiote snelheid voorbij, zwaait in een flits zijn middelvinger omhoog.
‘Zag je dat?’ roep ik uit. Meteen ga ik op de gas staan en zwier tussen een bestelwagen en een Audi door om de Mercedes in te halen.
‘Tom, laat dat!’
‘Ik laat me niet de vinger geven door die omhooggevallen blaaskaak!’ Ik duw mijn zonnebril wat hoger op mijn neus en verander voor de zoveelste keer zonder richting aan te geven van rijstrook.
‘Jij veroorzaakte bijna een ongeluk toen je achter die vrachtwagen vandaan vloog!’ Ik negeer hem en geef nog wat gas bij, haal met een rotvaart drie auto’s in, ga dan helemaal naar rechts om een slome Toyota te passeren.
‘Tom, wil je ons allebei dood? Vertraag, godverdomme! Dadelijk vliegen we in het decor!’ Ik vloek hard, de Mercedes is nergens meer te bespeuren.
Ik neem de afslag naar een tankstation en parkeer helemaal achteraan uit het zicht. Met gesloten ogen en mijn handen om het stuur geklemd blijf ik zitten, adem door mijn neus en luister naar het afkoelen van de motor.
‘Tom, wat scheelt er?’ vraagt hij zacht. Ik haal mijn schouders op en slik een paar keer, waarom heb ik nu plots een krop in mijn keel?
‘Niks,’ mompel ik en bijt op mijn tong als mijn stem breekt.
‘Hé. Huil je?’ Geschrokken legt hij een hand op mijn schouder.
‘Nee, ik huil niet. Ik...’
‘Oh, als je nu met dat ik-heb-iets-in-mijn-oog-excuus aankomt, geef ik je een reden om te huilen,’ zegt hij plots scherp en graait de bril van mijn neus. Ik kijk hem aan, ik voel mijn ogen verwateren en uit mijn linkerooghoek welt stilaan een druppel op.
‘Oké, ik huil, jij wint. Blij?’
‘Oh, Tommi toch. Wat scheelt er? Je bent er al de hele dag niet bij.’
‘Het is gewoon...’ Ik zucht, laat mijn hoofd tegen de hoofdsteun vallen, veeg de waas uit mijn ogen. ‘Ik ben bang, nou goed? Ik ben doodsbang dat het gaat opvallen, hoe wij met elkaar omgaan. Of dat ik met mijn verstrooide kop iets stoms ga doen of zeggen waardoor dit uitkomt. Het zou alles vernietigen, Bill, en jou in de eerste plaats. Ik weet hoe kwetsbaar jij bent als het gaat over geaccepteerd worden. De hele wereld zou ons uitkotsen en we zouden alles moeten opgeven. Het schandaal zou de band vernietigen, wij zouden niet meer kunnen buitenkomen...’
‘Dat kunnen we zo ook al niet.’
‘Do you mind? Even geen grapjes.’
‘Sorry.’
‘Je weet trouwens best wat ik bedoel. Zou jij nog met jezelf kunnen leven als iedereen je walgelijk vindt? Als ze je kapotmaken om iets wat je niet kan controleren? Je liefde?’ En daar komt dan toch een traan. ‘Ik weet dat ik het niet zou kunnen. Eerlijk waar, Bill, dan ben ik nog liever dood. Liever dood dan wat ik voor jou voel door het slijk te laten halen.’ Hij kijkt me aan met een zachte glimlach tussen zijn mondhoeken gespannen, klikt dan zijn riem los en kruipt over de zetel naar de achterbank.
‘Bill? Wat doe je?’
‘Een boek lezen. Waar lijkt het op, genie?’
‘Man, dat zijn leren zetels! Let op met je schoenen!’ Ik hoor gerommel en hij ploft op de achterbank neer, kijkt me met opgetrokken wenkbrauwen aan.
‘Kom je nog?’ Ik rol met mijn ogen, maak mijn gordel los en klauter ook naar achteren, voorzichtig om het leer va de stoelen niet te krassen.
‘En nu?’
‘Kom eens hier.’ Ik weet dat ik de oudste en de stoerste ben, maar Bill voelt het altijd aan wanneer ik een knuffel nodig heb. En dat is nu meer dan ooit het geval. ‘Tom, als dat ooit gebeurd, zullen we ons er op het moment zelf wel zorgen om maken. En dan nog, er is geen reden aan deze kant van het universum waarom ik jou ooit zou laten vallen. Je bent niet alleen mijn vriendje. Je bent ook mijn broertje.’
‘Broer. Zonder verkleinwoord graag.’
‘Oh ja. Jij bent de oudste,’ grinnikt hij en geeft me een zoen op mijn wang. Ik snuif en slik de laatste tranen weg, lach dan zachtjes.
‘Sinds wanneer ben jij de stabiele, rustgevende factor en ik de neurotische, emotionele trut?’
‘Sinds dat jij een klein meisje wordt als je verliefd bent. Het heeft wel iets schattigs,’ plaagt hij en prikt zijn wijsvinger tegen mijn neus. ‘En geen zorgen, ik ben nog altijd de nummer één emotionele trut.’
‘Hoera, nu zijn we een lesbisch koppel,’ zeg ik en trek een gezicht.
‘Correctie, een neurotisch emotioneel lesbisch koppel. Als we dat nog even volhouden, worden we binnenkort zelfs ongesteld op dezelfde dag.’ Ik staar hem een paar seconden met open mond aan, zie dan hoe erg hij zijn lach moet inhouden.
‘Soms is er echt iets mis met jou,’ zeg ik langzaam en hij giert het uit, plooit letterlijk dubbel.
‘Ik vind het heerlijk dat ik jou nog steeds sprakeloos kan krijgen door opmerkingen te maken die geen steek houden.’
‘Ja, je zou denken dat ik er na negentien jaar toch stilaan aan gewend ben,’ vuur ik droogjes terug.
‘Hey, be nice!’ Hij trekt zacht aan mijn dreadlocks, neemt dan mijn kin vast en draait mijn gezicht naar zich toe. ‘Ik hou van je.’
‘Ik ook van jou.’ Hij kust mijn lippen, ik voel het puntje van zijn neus langs het mijne strelen. Glimlachend schuif ik mijn handen onder zijn shirt, over zijn ribben omhoog.
‘Wat ben je aan het doen?’ vraagt hij gesmoord.
‘Checken of je nog geen borsten krijgt.’ En dat moet ik bekopen met een welverdiende mep. Maar mijn humeur is in ieder geval opgeklaard en ik klim terug naar de bestuurdersstoel, draai de sleutel om en stuur ons de parking af.