FanFic.nl

Golden shot

Heden [2]

Nu, dertien jaar later, woon ik met mijn vader in Duitsland. Mijn geheugen bevat heel wat zwarte gaten, maar de dag dat ik mijn buddy ontmoette vergeet ik van mijn leven niet. Een x aantal jaar geleden werd ik wakker van een verschrikkelijk kabaal. Ik deed nog een poging door mijn vingers in mijn oren te steken om het niet te horen, maar het werkte natuurlijk niet. Hoe kan je nu in hemelsnaam ontsnappen aan het geluid van iemand die niet weet hoe hij een gitaar moet bespelen. Al vloekend liep ik ons huis uit richting de buren. ‘Nu is het genoeg geweest!’ riep ik. Enkele tellen later stond ik voor een garage waar een jongen van ik schat ongeveer mijn leeftijd onhandig met een gitaar bezig was. Hij had blond/bruine dreadlocks, een zilver ringetje in zijn onderlip en kleding die hij vast ergens in een fat-camp gestolen had. Hij keek me aan. ‘hoi!’ zei hij dan. ‘Hoi? Wat hoi? Vind jij het normaal dat heel de straat mee kan luisteren?’. Er kwam geen reactie. Hij keek alleen maar naar zijn gitaar en vervolgens naar mij. Toen glimlachte hij en begon gewoon verder te spelen. Woedend liep ik op hem af, en zonder te beseffen wat ik deed greep ik zijn gitaar vast en gooide het ding op de grond. ‘Wat is jou probleem!’ riep hij dan hysterisch. ‘Aangename kennismaking.’ Een glimlach, een knipoog en ik verdween terug naar mijn eigen huis. ‘Noech! Wakker worden!’ Tom zwaait met zijn hand voor mijn ogen. Geschrokken geef ik hem een klap in het gezicht. ‘Ze is wakker’ lacht Bill vanuit de zetel die de pet van Tom probeert te ontwijken. ‘Zat je weer te dromen ja?’ vraagt Tom dan op een bespottende toon. Ik heb echt geen zin om daarop te reageren. Ik duw de oortjes van mijn ipod wat dieper zodat ik die twee apen niet meer hoor. Het kan behoorlijk saai zijn op de tourbus. Soms vraag ik me echt af waarom ik met hen meekom. ‘Bill, laat het!’ gilt Tom wanneer zijn broertje voor de derde keer vandaag zijn broek aftrekt. ‘Hang hem dan ook niet zo laag, en zie ik daar een witte plek? De vorige keer had je die nog niet!’ Joelt Bill. In zichzelf vloekend en met een rood hoofd loopt Mr. Rasta-kop naar heet slaapcompartiment. ‘Daarom dus’ denk ik dan in mezelf. Het is ook altijd wat met die twee. ‘Ik denk dat we er zijn’ mompel ik als ik zie dat er een honderd tal gillende meisjes hysterisch op de bus beginnen te kloppen. [1 uur later] ‘Tom haast je verdorie, we moeten dadelijk op!’ schreeuwt Gustav vanuit de andere kamer. De stille van de hele bende? Ik dacht het niet. Als de camera’s weg zijn weet hij geen seconde zijn mond te houden. Op een dag verslikt hij zich nog eens in zijn eigen speeksel. ‘Jaja, Secondje!’ schreeuwt Tom dan terug. We zitten samen in de toiletten en hij begint een beetje ongeduldig te worden. ‘Kan het niet wat sneller?’ vraagt hij dan op een gestreste toon. ‘Chill vriend, ik ben bijna klaar.’ Op mijn gemak rol ik de joint verder en lik hem dan dicht. ‘Begin jij?’ vraag ik dan. ‘Qui roule, Qui poule’ antwoordde Tom met een vettige knipoog. Met een brede glimlach steek ik hem op. Hier heb ik al heel de dag op gewacht. Bill en de rest weten hier niets van. Of toch niet dat Tom meedoet. Al goed dat ze het niet weten. Stel je eens voor hoe hard Bill niet zal flippen. Vergelijk het maar met een klein meisje dat er achter komt dat de Sinterklaas die al jaren langskomt eigenlijk haar Bompa is. ‘Tom! Maak voort of ik verzuip je in het toilet!’ Roept Georg deze keer. Klungelig komen we beiden naar buiten. Een beetje draaierig weliswaar. Met een debiele glimlach en de alom bekende rode stoney ogen. ‘Bob Marley kan het niet beter.’ Fluister ik in Tom z’n oor terwijl hij de gitaar aanpakt dat de roadie hem in de handen duwt. Tom sukkelt het podium op en slaat de eerste noten van Break Away/Ich Brech Aus aan. ‘Wat heeft hij toch de laatste tijd?’ fluistert Bill me toe. Maar Ik kan hem al lang niet meer horen, want ik zit nu in men eigen wereldje. Met een brede glimlach geniet ik van het concert. Dit is leven, dit is mijn leven.

Reacties: