FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 19: De zee

De kleine twee uur rijden met de trein en daarna de tram nemen gaat vliegensvlug voorbij. Het was echt gezellig en we hebben vooral veel gepraat. Zelfs Lukas heb ik na een tijd aan de praat gekregen. We kennen elkaar eigenlijk totaal nog niet, dus we hadden wel wat te vertellen.
Zo ben ik te weten gekomen dat Tayana en Lukas even oud zijn als mij en dus ook deze zomer hun diploma van het middelbaar hebben gehaald en dat Niel een jaar ouder is en al een jaar lerarenopleiding achter de rug heeft. Hij heeft er nog geen idee van of hij er mee gaat stoppen nu dat hij in een bandje zit, maar ‘we zullen wel zien’ zoals hij zegt. Niel heeft ook nog twee kleinere zusjes, Marie, vijf jaar en Suzanne, zeven jaar. Buiten muziek is zijn hobby gaan fitnessen en babysitten op de twee kleine zusjes, al vind ik niet echt dat je dat een hobby kunt noemen, maar het is wel schattig. Niel lijkt me echt een lieve jongen. Hij heeft een beetje dat ruwe kantje door de drum, maar geeft echt om de mensen om hem heen, dat kan ik merken. En zijn bruine kleurtje met die mooie lach maken het natuurlijk helemaal af.
Tayana daarentegen heeft blijkbaar al een moeilijke tijd achter de rug, maar ze wou daar niet veel over kwijt, wat waarschijnlijk ook wel normaal is. We weten alleen dat ze het een periode zeer zwaar had, maar zich nu een pak beter voelt en dat de band haar daar nog meer bij gaat helpen.
Zij heeft nog een kleinere broertje, Kyle, van tien jaar en naar het schijnt soms een echte lastpak. Tayana houdt ervan om haar haar te kleuren, dat had ik al wel opgemerkt, maar de roze kleur dat ze nu heeft zal nog wel een tijdje blijven want het staat haar echt goed.
En Lukas, ja Lukas had het minst te vertellen. Hij is nogal gesloten, lijkt zich niet te willen openstellen, maar ik heb geen idee waarom. We zullen hem wel beter leren kennen dit weekend en de weken daarna, hoop ik. Tot nu toe is het enige dat ik weet dat hij enige kind is, net zoals ik, dat zijn ouders gescheiden zijn en dat hij graag gaat joggen.
Met zen vieren en onze reistassen wandelen we over de dijk op weg naar het huurhuisje. Tayana heeft er op de een of andere manier kunnen voor zorgen dat Niel haar basgitaar draagt zodat zij wat minder moet meesleuren, maar ik ben niet van plan om Lukas mijn spullen te laten dragen. Hoe zwaar het ook is, ik kan dat makkelijk aan. De pijn in mijn schouders verbijt ik wel.
Het is druk wat wel normaal is op zo’n zonnige zomerdag in juli. Kindjes lopen voorbij met emmertjes en schepjes, klaar om een zandkasteel te gaan bouwen, de wat oudere rijden rond met een gocart of liggen in de zon te genieten van de warmte. De zee ruist en ik kan al niet wachten om me daarin te gaan verfrissen.
Ik kijk naar het adres dat ik mijn hand vasthoudt, nummer 586, dat zou hier moeten zijn. Ik kijk naar mijn linkerkant. We zitten nu echt helemaal achteraan op de dijk, hier zijn minder winkeltjes en restaurants en staan meer huizen. ‘Hier is het,’ zeg ik terwijl ik recht voor het huis stop. Alle vier gapen we het huis zowat aan. Het is niet zomaar een klein vissershuisje zoals ik me eraan verwacht had, maar bijna een villa. Ik kan niet schatten hoe groot het is, maar alleszins groter als verwacht en als nodig. De muren zijn wit geschilderd en de deur en raamkozijnen in een soort licht blauw. Het ziet eruit als een typisch huisje aan de zee.
We zijn nieuwsgierig en lopen met pak en zak het trapje op naar de voordeur. Lukas haalt de sleutel uit zijn zak, prutst wat aan het slot en laat ons uiteindelijk binnen.
Onze bagage laten we hier in de inkomhal staan en stappen verder de living in. We komen binnen in ons eigen paradijsje, dat vind ik althans toch. Dit is wat ik me voorstel mij een prachtig, perfect strandhuis. De living is groot. Er staat een tv in de hoek en twee grote zetels die er bovendien erg gemakkelijk uitzien. Ik loop er naartoe en laat me erin vallen. Het voelt zalig om helemaal weg te zakken tussen de grote kussens.
Tayana, Lukas en Niel lopen ook wat rond om dit huis verder de bewonderen. Ik blijf nog even liggen een neem alles in me op. De ecru muren met de schilderijtjes eraan, de plant in de hoek, de mooie houten salontafel, zelfs de karpet vloer.
‘Kan iemand me rechttrekken?’ vraag ik lachend. Meteen zie ik Lukas een hand naar me uitsteken. Hij trekt me recht zonder iets te zeggen, maar het lijkt heel even alsof hij sorry wil zeggen voor zijn gedrag van in de trein.
Ik wandel langs de houten eettafel de keuken in en zie in mijn linker ooghoek hoe Niel de zetel ook uittest. De keuken is redelijk nieuw en is gemaakt uit eik denk ik. Het is alleszins een lichte kleur van hout. Ik open hier en daar wat kastjes en schuifjes en kijk door het raam dat op het terras uitkijkt. Tayana staat met haar armen over elkaar geslagen naar de zee toegekeerd. Waarschijnlijk is ze aan het genieten van het uitzicht, de wind in haar roze haren en het gevoel van de zonnestralen op haar huid. Ik kijk er al naar uit om straks naar buiten te gaan en gewoon te genieten.
Ik kom de keuken weer uit en blijf nu ook even staan om door de gigantische ruit naar de zee te staren en even weg te dromen. Het raam is een schuifdeur en is bijna helemaal verspreid over de hele breedte van het huis.
‘Ik ga boven eens kijken en een kamer kiezen,’ laat Lukas ons weten. Ik knik even terwijl hij de trap, die in de living staat, opstapt. Niel ligt nog steeds op dezelfde plaats als waar hij zich had laten vallen. ‘Zo moe?’ vraag ik. Hij schudt zijn hoofd.
‘Nee, maar ik denk dat ik dit meubel mee naar huis neem zondag.’ Ik lach en ga naar de voordeur om mijn spullen te pakken. ‘Ik ga ook een kamer zoeken.’
De eerste verdieping is net zo mooi als het gelijkvloers. De trap komt uit op een net zo gezellige gang als het hele huis. Ik zie vier deuren en neem degene rechts van me. De badkamer, met bad, twee lavabo’s, goed gekeurd. Ik wil de volgende kamer binnengaan als ik Lukas de derde zie uit komen.
‘Er zijn maar drie slaapkamers. 1 met een twee persoonsbed en twee met een eenpersoons,’ fluistert hij bijna. We horen voetstappen achter ons en even later staan Niel en Tayana ook op dit smalle gangetje. ‘er zijn maar drie kamers,’ laat ik hen weten.
‘En dan?’ antwoordt Tayana.
‘Oké, de jongens krijgen de aparte kamers. Is het goed dat wij dan samen slapen?’ vraag ik haar. Ze knikt en ook de jongens lijken tevreden met hun eigen kamer.
Ik sleur mijn reistas en gitaar naar de kamer met Tayana achter me. Ik laat mijn spullen op het grote tweepersoonsbed vallen en kijk de kamer rond. De kamer is redelijk groot en buiten het bed staan er nog nachtkastjes, een kleerkast en een eenpersoonszeteltje in. Eenvoudig, maar goed genoeg voor twee dagen.
‘Wat zit er achter deze deur?’ vraagt Tayana. Ik draai me om. Ze staat met haar hand op de klink van de deur waar ik geen aandacht op gevestigd had.
‘Probeer maar.’ Ze opent de deur.
‘Wow! We hebben een eigen badkamer.’ Ik loop naar de andere kant van de kamer en bekijk samen met haar de badkamer. We hebben geen bad, maar wel een douche, twee lavabo’s en ook een toilet.
‘Perfect, nu moeten we niet met zen vieren vechten om één badkamer,’ lacht Tayana. Ik trek haar bij haar arm de badkamer weer uit.
‘Kom, we gaan de jongens halen.’
‘Naar waar gaan we?’ vraagt ze benieuwd.
‘Naar buiten, natuurlijk! Het is zomer en we zijn aan zee!’
‘Wacht, eerst onze bikini’s aandoen en handdoeken nemen en zo voor op het strand.’
We halen heel onze koffer overhoop opzoek naar een bikini. ‘De rode of de blauwe?’vraagt Tayana twijfelend met de twee bikini’s in haar hand. De rode bikini is bezet met witte bolletjes en blauwe heeft geen print, maar sluit wel mooi achter de nek.
‘De blauwe, rood gaat misschien vloeken met je haar.’
‘Daar kan je gelijk in hebben,’ antwoordt ze en legt de rode weer terug in de overhoop gehaalde koffer. We doen onze bikini’s aan onder onze kleren en proppen een strandhanddoek, een zonnebril, zonnecrème en nog wat strandspulletjes in een fleurige zomerzak.
‘Jongens! Kom uit die kamer we gaan naar het strand!’ roep ik wanneer we de gang opkomen. De deur gaat sneller op dan ik verwacht had, Lukas en Niel staan al in hun zwemshort en bloot bovenlijf klaar met een handdoek in de hand. Ik slik even bij het zien van zoveel blote huid. Niel is net een beetje bruiner dan Lukas, maar ze zijn beiden mooi gespierd. Ze lopen de kamer uit en gaan voor ons de trap af.
‘Niet mis, hé,’ fluistert Tayana in mijn oor voor we de jongens volgen.

Het strand ligt al vol met mensen die een kleurtje willen krijgen of gewoon van de zon genieten en kindjes die zandkastelen bouwen of zandtaartjes voor elkaar maken, maar ergens tussen de duinen vinden we nog een plaatsje om onze handdoeken neer te leggen. Hoewel het al rond vier uur is, staat de zon nog steeds redelijk hoog en is de lucht fel blauw. Ik neem mijn zonnebril en zet hem op. ‘Sexy,’ lacht Niel naar me en ik lach terug. Samen met Tayana doe ik mijn kleren uit en gooi ze in mijn zak. Nu zijn het de jongens die hun ogen even niet van ons kunnen afhouden.
‘Niet gaan kwijlen, hé!’ zeg ik lachend.
‘Wie wil er me insmeren?’ vraagt Tayana met de bus zonnecrème in haar hand. Niel is meteen kandidaat. ‘Wel niet op de clichémanier hé!’ maakt Tayana hem toch even duidelijk.
‘Nee, koppels in de band zouden het maar een heel klein beetje moeilijk maken,’ lach ik sarcastisch. Ik ben verrast wanneer Lukas zijn handdoek naast me legt en zelf voorstelt om me in te smeren. Ik kan het niet laten op te merken dat hij nog steeds die vreemde uitdrukking op zijn gezicht heeft. Hij lijkt zo…ongelukkig. Wat zou er toch schelen? Ik betwijfel of hij het me zal vertellen en leg me maar gewoon neer op mijn buik. Ik geniet van zijn zachte handen die mijn rug en schouders masseren.
Nadat Tayana en ik zijn ingesmeerd wisselen we van rol en doen wij de jongens, maar eenmaal we alle vier klaar zijn, zijn we niet meer te stoppen.
‘Wie laatste aan de zee is, kookt vanavond!’ roept Niel terwijl hij al begint te rennen tussen de mensen door. Tayana zet de sprint in en Lukas en ik volgen. Ik ben redelijk goed in sprinten en haal Lukas en Tayana in, maar even later zit Lukas me alweer op de hielen. Hij grijpt naar mijn arm om me terug te trekken. Hij haalt me hierdoor inderdaad in maar ik struikel over mijn eigen voeten en val in het warme zand. Ik zie hoe Lukas aarzelt, maar dan toch terug komt om me recht te trekken.
‘Sorry.’ Fluistert hij en ik zie hem voor de eerste keer sinds we hier zijn oprecht lachen.
‘Het geeft niet.’.
Door dit kleine incidentje komen we natuurlijk als laatste aan bij het ruisende water, maar we spreken af om samen te koken vanavond.
Tayana en Niel liggen al lang in het water en ook Lukas baadt zich een weg tussen de kleine kindjes die hier vooraan in het ondiepe aan het spelen zijn. ‘Kom je niet?’ vraagt hij wanneer ik aarzelend blijf staan. ‘Is het niet koud?’ Daarstraks had ik nog zo’n zin om te zwemmen, maar wanneer ik het water zo zie en voel aan mijn tenen twijfel ik toch. Ik kan nu eenmaal niet zo goed tegen de koud. Daarmee ook dat de zomer mijn lievelingsseizoen is.
‘Nee, kom nu maar.’ Hij komt even weer meer naar me toe en steekt zijn hand uit. Ik neem die aan en volg hem het water in. We gaan dieper en dieper tot we uiteindelijk tot onze buik in het water staan. ‘Het is wel koud!’ gil ik naar hem en spat water in zijn gezicht.
‘Je moest er echt in,’ lacht hij, deze keer echt met plezier en dat doet me plezier. Ik duik onder water zodat heel mijn lichaam nat wordt en ik daardoor wat warmer zou krijgen. Het water lijkt vuil door het zand en ik zie amper een hand voor mijn ogen, maar het voelt zo goed om even zalig te kunnen zwemmen, om het koude water mijn lichaam af te laten koelen.
Ik kom weer boven en sta plots bijna helemaal tegen Niel. ‘Oei sorry,’ lach ik luid en duw me tegen zijn borstkas af naar achter. Hij strompelt een beetje naar achter en laat zich in het water vallen. Zonder dat ik het merk is er iemand achter me komen staan en een tel later voel ik twee handen op mijn schouders die me onderduwen in het zoute water. Ik trek de armen mee onder water en zie het silhouet van Tayana en besef dat ik haar handen vast heb. Mijn zuurstof raakt op en ik moet haar gedwongen loslaten zodat ik ook naar adem kan gaan happen. Proestend kom ik boven. Ik laat mijn longen vollopen met vers zuurstof en proef het zout nog op mijn lippen.
Achter me is Tayana ook net boven water gekomen. Ik kijk haar gespeeld boos aan, klaar om in de tegenaanval te gaan.
‘Allemaal op Tayana!’ gil ik. Lukas en Niel volgen mijn voorbeeld al en komen aangezwommen. Van de koude van het water voel ik al lang niets meer.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.