FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 20: Vergeten

Tegen zes uur besluiten we om ons strandavontuur voor vandaag te beëindigen. Het was warm, het was leuk en ik heb me kunnen uitleven, maar het wordt stilletjes aan frisser, het strand loopt leeg, mensen gaan naar huis en onze maagjes beginnen ook te rommelen. Het is handig dat dit huurhuisje op de dijk ligt, hierdoor moeten we dus helemaal niet ver en zijn we meteen ‘thuis’.
‘Wij zullen aan het eten beginnen,’ laat ik Niel en Tayana weten terwijl ik mijn zak op de eettafel gooi en me samen met Lukas naar de keuken begeef. We zijn vandaag nog geen inkopen gaan doen, dat was een taakje voor morgen, en moesten nu dus hopen dar er genoeg ingrediënten in huis waren om toch een maaltijd klaar te maken. Met twee doorzoeken we de kastjes, koelkast, schuiven en vinden uiteindelijk toch een paar bruikbare dingen. Er staat nog een pak pasta in de kast, een pot tomatensaus en een blik Weense worstjes. ‘Het zal spaghetti worden dan.’
‘Wel zonder gehakt.’ Roepen Lukas en ik naar Niel die voor de tv hangt.
‘Allemaal in orde, zolang ik maar eten heb,’ roept hij vanuit de woonkamer.
Ik vul een pan met warm water en zet het op het vuur terwijl Lukas in stilte de tomatensaus in een kom giet die zo dadelijk in de magnetron opgewarmd zal worden. Vanuit mijn ooghoek gluur ik de living in, Niel is zo gefixeerd op de tv dat hij ons wel niet zal horen en Tayana zie ik ook nergens. Ik wil een gesprek starten met Lukas, ik wil hem zoveel vragen, ik wil hem leren kennen, maar heb geen idee hoe ik moet beginnen. Ik ben bang dat hij toe klapt wanneer ik een te persoonlijke vraag zou stellen, maar met een oppervlakkige vraag kom ik natuurlijk ook niet verder. Ik kies toch maar voor de tweede optie. Misschien kan ik daarna wat persoonlijkere vragen gaan stellen die me dichter bij de essentie van het gesprek brengen. Ik vraag me echt af waarom hij daarstraks zo ongelukkig leek, waarom hij in de trein zo’n pesthumeur had.
‘Hoe lang speel je eigenlijk al gitaar?’ vraag ik hem. Hij draait zijn hoofd weg van het aanrecht waarnaar hij aan het staren was en kijkt me aan. Ik kan zijn gedachten niet lezen en zijn gezicht blijft uitdrukkingsloos. Hij blijft even zwijgen en ik begin te vermoeden dat hij mijn plannetje al meteen gezien heeft, dat hij eigenlijk al weet dat dit niet de belangrijkste vraag van het gesprek zal zijn.
‘Al zo’n acht jaar,’ antwoordt hij na een stilte die extreem lang leek te duren, maar dat waarschijnlijk niet was.
‘Wow, dat is al heel lang. Geen wonder dat je zo’n talent bent,’ ik geef hem een complimentje gewoon om meer uit hem los te kunnen krijgen, ‘ik speel nog maar vijf jaar.’
‘Dat is toch ook al lang. En zo’n groot talent ben ik ook weer niet, jij bent degene die als eerste een platencontract hebt aangeboden gekregen.’
‘Ja, maar ik heb jou -en Niel en Tayana- wel uit een heleboel mensen gekozen, dat wil dus wel wat zeggen.’
‘Ja, inderdaad. Tayana en Niel hadden dus evenveel talent als ik,’ zegt hij een beetje bot, alsof hij het echt helemaal niet leuk vond om een compliment te krijgen.
‘Ik heb ook nooit anders beweerd,’ zeg ik voorzichtiger. Ik wil hem niet nog bozer maken. ‘Ben je blij dat je in de band zit?’
Lukas knikt. ‘Het is het beste wat me tot nu toe is overkomen.
Het is wat ik altijd al gewild heb,’ zegt hij deze keer iets kalmer.
‘Daar ben ik blij om,’ en dat meen ik, ‘maar… waarom was je daarstraks zo ongelukkig? Op het strand…en in de trein…?’ Ik fluister mijn vraag bijna en durf hem niet aan te kijken, bang voor zijn reactie. Bang dat hij vindt dat ik te ver ga, dat het helemaal mijn zaken niet zijn en me er niet mee moet bemoeien. Maar ik kan het gewoon niet laten. Van nature ben ik al nieuwsgierig en die drang naar informatie wordt gewoon groter wanneer ik bij Lukas ben.
‘Wil je dat echt weten?’ vraagt hij. Niet boos, niet geïrriteerd, maar ook nieuwsgierig deze keer. Ik hef mijn hoofd op en durf in zijn groene ogen te kijken, erin te verdwalen. Ik knik, maar het blijft stil. Deze keer kan ik de uitdrukking op zijn gezicht wel lezen; hij is niet van plan me het te vertellen. Waarom weet ik niet.
‘Maar je gaat het me niet vertellen, zeker?’ vraag ik, wetende wat het antwoord zal zijn. Hij schudt zijn hoofd, maar vindt daarna mijn blik weer.
‘Mag ik het ooit weten?’ dring ik toch een beetje aan.
‘Misschien…ooit.’ Daar neem ik genoegen mee, ik ben al verder gekomen dan ik had gehoopt. Lukas is niet boos op me, hij is niet geërgerd door mijn vragen en dat doet me deugd.
Zonder nog iets te zeggen draai ik me weer naar het fornuis en doe de pasta in het kokende water.

De spaghetti smaakt ondanks de afwezigheid van gehakt toch goed en we eten alle vier ons buikje rond. Niel en Lukas zeker, die twee eten als paarden en hebben zeker drie borden op. Ik begrijp niet hoe ze dat allemaal binnen kregen.
We zijn bezig met de tafel af te ruimen wanneer ik het bekende van geluid van mijn gsm door de woonkamer hoor. Ik spurt -zoals altijd- naar de salontafel om op te nemen. ‘Max’ staat er op mijn schermpje. Oh nee, ik was hem helemaal vergeten te telefoneren of iets achter te laten.
‘Sorry Max! Sorry!’ zeg ik wanneer ik opneem zonder eerst naar hem te luisteren.
‘Ja, dat kan je wel zeggen. Mevrouw verdwijnt zomaar met de noorderzon en laat mij niets weten! Gelukkig wist je papa meer. Door het briefje, niet omdat je gebeld hebt, want dat ben je duidelijk ook vergeten,’ zegt zijn stem boos aan de andere kant van de lijn.
‘Oh nee! Ik ben het echt rats vergeten omdat alles zo snel ging! Sorry en zeg ook sorry tegen papa. Ik zal hem straks bellen.’
‘Het is oké, je weet hoe hij is. Hij ging er al vanuit dat je het gewoon te druk had, maar was toch blij dat ik wou bellen om even te checken.’
‘Max, het spijt me echt. Niet boos zijn,’smeek ik hem. Ik kan er niet tegen wanneer mensen boos op me zijn, het is mijn zwakke plek en wanneer Max boos op me is, voelt dat nog eens tien keer erger.
‘Ik ben niet boos, als je me nu alles vertelt,’ antwoordt hij liever. Ik kijk naar Tayana en de jongens die aan de afwas begonnen zijn. Ze doen teken dat het oké is en dat ik mag verder praten met Max. Ik laat me vallen op de zo comfortabele zitbank en maak het me gemakkelijk terwijl ik aan mijn verhaal begin. Het kan me niet schelen dat iedereen dit gesprek mee volgt, het beste is dat we geen - of toch bijna geen- geheimen voor elkaar hebben en ik ga nu toch niet echt iets heel speciaals vertellen. De drie luisterende personen hebben mijn verhaal ook meegemaakt dus veel te verbergen is er toch niet.
‘Ja en Lukas heeft in de trein een hele tijd gezwegen en alleen maar zitten mokken,’ zeg ik aan de telefoon terwijl ik lachend mijn tong uitsteek naar Lukas die reageerde op zijn naam. Hij lacht niet terug, maar draait zich om en loopt de trap op. Ik zucht en kijk naar Tayana en Niel terwijl Max door ratelt. Ze lijken zich minder aan te trekken van wat er in Lukas omgaat dan ik, misschien is er ook helemaal niets om me zorgen te maken, maar ik kan er niet tegen wanneer mensen ongelukkig zijn. Niet alleen omdat die ongelukkigheid zich dan uitstraalt op iedereen, maar ook omdat ik mee voel met mensen. Ik kan me redelijk goed inleven in situaties en ben dus ook wel redelijk empathisch. Ik ga me dan even slecht voelen als de persoon in kwestie, ik trek me zijn of haar problemen aan en wil hen dan opbeuren, helpen,… maar ik zie niet hoe ik Lukas kan helpen zonder te weten wat het probleem is.
‘Hallo? Aarde aan Fi! Ben je er nog?’ maakt Max me weer wakker uit mijn gedachten.
‘Ja, sorry,’ we praten nog een tijdje verder en na een dik halfuur neem ik eindelijk afscheid. Het is niet echt fijn voor de anderen als ik hier zo lang asociaal zit te wezen.
‘Sorry!’ zeg ik tegen Tayana en Niel die naar het tv-scherm zitten te staren. Ze draaien gelijk hun hoofden naar me.
‘Dat geeft toch niet,’ antwoordt Tayana.
‘Nee, het is echt oké, maar je moet echt niet zo vaak sorry zeggen. We zouden eens moeten tellen hoe dikwijls je dat kleine woordje op een dag zegt,’ gaat Niel verder.
‘Sorry…’ zeg ik voordat ik besef wat ik net heb gezegd waardoor Niel natuurlijk begint te lachen en zijn gelijk bewezen heeft. ‘Ik ga nog even snel naar mijn papa bellen en hebben jullie daarna zin om muziek te maken?’ vraag ik. Het kriebelt gewoon in mijn vingers om gitaar te spelen.
‘Ja, goed idee!’zegt Tayana terwijl ik mijn papa bel. Hij is helemaal niet boos -zoals ik gedacht had- en is blij voor me. Het briefje heeft het goed gemaakt en zoals Max al zei, maakt papa zich niet snel ongerust. Dit gesprek is veel korter als het vorige. Ik vertel alleen het nodig en wil zo snel mogelijk afleggen zodat ik weer wat aandacht kan besteden aan de anderen.
‘We kunnen naar buiten gaan,’ stelt Tayana voor wanneer ik afscheid genomen heb van papa.
‘Ja, lekker in de buitenlucht.’
‘Goed, maar jullie hebben allemaal een gitaar, ik kon moeilijk mijn drums meenemen…’
‘Heb je stokjes?’vraag ik. Niel knikt.
‘Wel dat is meer dan genoeg. Wij halen onze gitaren en jij de stokjes en Lukas.’ Met zen drieën lopen we de trap op. Tayana en ik wandelen onze kamer binnen en horen Niel die van hem binnen gaan. Ik grijp naar mijn akoestische gitaar die nog steeds in de zwarte stoffen zak zit en steek mijn armen door de riemen van de zak.
‘Was dat je vriendje?’ vraagt mijn kamergenote nieuwsgierig. Ik lach in mezelf. Dit is de reactie van de meeste mensen, ik heb er al mee leren omgaan. Ik schud mijn hoofd, ook al kan ze dat niet zien doordat ze met haar rug naar me toe staat.
‘Nee, dat was Max. We zijn al jaren beste vrienden,’ leg ik haar uit.
‘Ah zo. Jullie vertellen elkaar echt alles, zeker?’ Ik knik. Ze heeft zich omgedraaid en staat met haar bas op haar rug nu naar me toe.
‘Dat is mooi als je dat kan. Als je iemand zo kan vertrouwen dat je hem of haar tot in je ziel kan binnenlaten.’
‘Ja, dat is het…’ een vreemd gevoel vormt zich in mijn maag. Het gevoel dat Tayana wenste dat zij ook zo iemand had. Ik voel me plots enorm dankbaar met zo’n goede vriend als Max. Ik twijfel of ik haar ernaar zou vragen, maar wordt afgeleid door Lukas. De kamerdeur staat al een hele tijd open en ik zie nu pas dat Lukas al klaar staat in de gang. Hij zal ons gesprek wel gevolgd hebben. Niet dat het me stoort, het is weer de blik in zijn ogen die me stoort. Die blik die ik maar niet kan ontcijferen. De blik die ik meer en meer voor mijn ogen krijg te zien wanneer ik die sluit.

Reacties: