FanFic.nl

Mijn rol

Van streek

“W-wat?”� hoor ik mezelf zeggen. Maar het lijkt niet op mijn stem. Er zit een raar soort trilling in die in niet kan onderdrukken.
“Mo kan niet weg zijn. Waarom zou ze dat doen?”� vraag ik tegen Akasaka.
Hij slaat zijn ogen neer.
“Ik weet het niet.”�
Shirogane gaat op de stoel zitten die niet op zijn kop op de tafel is gezet. De stoel waar Mo op zat toe weg gingen sluiten. Hij doet zijn hoofd tussen zijn handen.
“Wat stom. Ik had alle deuren dicht moeten doen. Ze heeft het vast gezien.”�
“Wat?”� vraagt Mint.
“Dat doet er niet toe. We moeten haar vinden.”�
“Waarom? Japan is een vrij land. Als ze niet wou blijven had ze het recht om te gaan”� zegt Lettuce.
“Nee, dit is anders.”�
Shirogane wrijft over zijn voorhoofd alsof hij hoofdpijn heeft. Daarna richt hij zijn aandacht op Kaname.
“Kaname, ik wil niet onbeleefd zijn maar het is beter als je gaat.”�
Pudding kijkt Shirogane geschokt aan.
“Nee, Mo onee-chan moet eerst hem gezien hebben.”�
“Je snapt het niet Pudding. Als we Mo-san niet nu gaan zoeken zien we haar misschien nooit meer!”�
Ik heb gevoel dat hij meer wil zeggen maar dat niet kan met de aanwezigheid van Kaname.
“Zal ik helpen zoeken?”� vraagt Kaname beleefd.
Shirogane kijkt hem even bedacht aan.
“Nee, dank je. Het lukt wel. Het is beter als je naar huis gaat.”�
Pudding lijkt van streek. Shirogane doet normaal nooit zo naar tegen haar. Kaname ziet ook dat Pudding van streek is.
“Geen zorgen. Ik kom nog wel eens langs. Maar ik heb het nogal druk, dus het zal eerder over een paar maanden worden dan over een week.”�
Hij gaat door een knie zodat hij meer op de hoogte van Pudding haar gezicht is. Hij legt zijn hand op haar hoofd en strijkt door haar warrige haar.
“Oké?”� vraagt hij.
Pudding kijkt hem met betraande ogen aan.
“Oké”� zegt ze zachtjes.
Ik voel een steek van jaloezie. Ik wou dat hij door mijn haar steek. Ik bijt kort op mijn tong om mezelf te straffen voor mijn gedachte. Ik bijt te hard en proef een beetje bloed. Gatver. Dat had ik niet moeten doen. Bloed is zo goor!
Kaname schrikt op en loopt snel de deur uit. Ik zou zweerden dat zijn ogen weer rood werden. Ik schud mijn hoofd. Dat kan niet. Ik verbeeld mij te veel.
Mint grijpt haar kans en stelt haar vraag opnieuw.
“Wat heeft ze gezien?”�
“We denken dat ze in de computerkamer is geweest”� zeg Akasaka.
“Dus? Er lag daar vast geen lijk, of zo. Waarom zou ze weggaan?”� vraagt Mint.
“We hebben haar betrapt op iets. We denken dat zij dat nu ook weet”� zegt Shirogane.
“Waar hebben jullie haar op betrapt? Ze heeft toch geen raam in gegooid, of zo?”� vraagt Mint verder.
Shirogane stoot een gemeen lachje uit. Het lachje dat ik zo haat.
“Was het maar zo iets onbenulligs als dat.”�
Ik kan er niet wijs uit worden. Ik heb geen idee waar Shirogane het over heeft.
Mint zet haar handen ongeduldig in haar zij.
“Nou? Wat is er dan wel?”�
Shirogane kijkt even naar Akasaka. Hij knikt. Ik denk dat hij het mag vertellen.
“We denken dat ze iets magisch heeft. Nee, sterker nog, we weten het zeker.”�
Ik kijk hem niet begrijpend aan.
Hij staat op. en schuift de stoel aan.
“We zullen het wel laten zien. O en Mint, neem even dat bordje mee naar de keuken.”�
Shirogane wijst naar het bordje van Mo. Zo te zien vond ze het gebakje lekker want op een paar kruimels na heeft zet helemaal opgegeten.
Mint haat werk, maar deze keer klaagt ze niet, pakt ze het bordje en loopt naar de keuken.
We volgen Shirogane naar de computerkamer. Niet dat het echt die naam heeft, maar omdat er drie computers staan noemen we het gewoon zo.
Shirogane mompelt in zichzelf als hij naar de computerkamer loop.
“Ik ben zo stom… Ben gewoon vergeten… Had de sleutels in mijn hand!”�
Normaal zou ik hem daarop pakken, maar deze keer ben ik serieus. Ik heb geen tijd voor onze stomme ruzietjes.
We staan met zijn alle in de computerkamer. Mint komt ietsje later geïrriteerd binnen.
“Nou laat zien. Wat is er zo magisch aan haar?”�
Shirogane wijst naar het meest rechter beeldscherm.
Het is zo te zien de buiten opname die Akasaka en Shirogane dagelijks maken.
We zien het pad van café Mew Mew dat naar de straat lijd.
“Dat is dus gewoon het pad naar ons café!”� zeg Mint nog geïrriteerder.
Shirogane praat tegen haar zonder zijn blik van het beeldscherm af te richten.
“Wees stil en kijk verder.”�
De Mint die ik ken zou in protest gaan, maar ze kijkt in ingehouden adem naar het beeldscherm. Het is raar als iedereen zo serieus is.
Ik vestig mijn aandacht weer op het filmpje.
Dan word het hele beeld wit. Wat is dat nou?
Iedereen kijkt met ingehouden adem in. Het licht verdwijnt weer en daar staat… daar staat Mo!
“Hoe heeft ze? Hè?”� zeg ik vol verbazing. Ik weet niet eens volledige zinnen te maken, zo verbaast ben ik.
“Wij denken dat ze met magie hier is gekomen”� zegt Shirogane.
Mint lacht sarcastisch.
“Natuurlijk niet! Dit is gewoon een goed uigewerkte grap!”�
Nu is zij de gene naar wie we verbaast kijken.
“Ik bedoel, kom op zeg. Alles dat raar is, is niet meteen magisch.”�
Shirogane trek een wenkbrauw op.
“En jou theorie was?”�
“Dit lijk mij nogal logies. Eerst is ze door een gat in de heg gekropen of over de heg heen geklommen. Ze heeft een hele felle lamp voor het beeld van de camera aan gezet en is toen op het pad gaan staan. Daarna deed ze met een afstandbedingen het licht weer uit en deed ze alsof ze geen Japans kon. Echt een goede grap.”�
We kijken haar stomverbaasd aan. Dan komt Shirogane weer bij zinnen.
“En hoe verklaar je dan dat het licht in haar horloge op haar bost verdwijnt?”�
Shirogane wijst weer naar de film.
Als ik goed kijk zie ik inderdaad dat het licht in haar horloge verdwijnt. Mint is even in de war.
“Nou, ze had dan gewoon een heel vel lampje in haar horloge!”� zegt ze terwijl ze een beetje rood word.
Het is even stil in de computerkamer.
“Fijn dat je probeert te helpen Mint, maar deze theorie klinkt niet echt logies. Ik zou niet weten waarom ze een grap met ons uit zou willen halen. Als je er even goed over nadenkt is je tweede theorie misschien wat beter”� zegt Akasaka.
Mint gaat er verder niet op in.
Shirogane loopt naar de deur en doet hem wijd open. Zo te zien wil hij dat we vertrekken.
“Het maakt niet uit hoe ze hier gekomen is. Ze lijkt zichzelf niet te kunnen redden dus daarom moeten wij haar helpen”� zegt hij.
We knikken allemaal ja. We lopen richting de deur als het alien-alarm af gaat. Akasaka kijkt meteen op de radar.
“Alle drie zijn ze in het centrum verschenen. Ze vallen mensen aan. Ik zie heel veel verdwaalde geesten”� zegt hij.
Shirogane probeert de paniek in zijn stem te onderdrukken.
“Wat moeten we nu doen? Mo zoeken of achter de aliens aan?”�
Ik kijk naar de radar. Al de witte stipjes zijn gestolen geesten. Het zijn er te veel. Ik kan Mo echt maar dit gaat wat mij betreft even voor.
“Ik vind dat we achter de aliens aan moeten”� zeg ik.
De rest van de groep kijkt mij aan. Met allemaal en ander uitdrukking op hun gezicht.
Shirogane wrijft over zijn slapen. Hij moet echt erge hoofdpijn hebben. Zakaro ziet er bezorgd uit. Ze heeft iets weg van een grote zus die bezorgd is om haar broertjes en zusjes. Pudding heeft tranen in haar ogen. Shirogane moet niet zo naar tegen haar doen. Zelfs Kaname kon Pudding niet troosten, zo overstuur was ze! Voor haar zijn die soort situatie nog iets te heftig. Lettuce kijkt wat angstig. Ze houd niet van vechten. Ze doet het alleen maar om mensen te beschermen. Mint lijkt ongeduldig. Ze vind het vervelend dat Shirogane en Akasaka nog iets voor ons verzwijgen. Ik denk ook dat ze meer weten dan wat ze vertellen, maar dit is een noodsituatie! Maakt het uit wat er aan de hand is. Als we maar snel die mensen redden en Mo vinden! Veder kijkt Akasaka mijn verdrietig aan. Hij hou ook niet van vechten. Maar het is voor het goede doel. Ik weet niet hoe ik eruit zie, maar ik heb het gevoel of ik van iedereen wel iets uitstraal.
“Dat denk ik ook Ichigo. Ik denk ook dat het beter is eerst achter de aliens aan te gaan”� zegt Akasaka.
“Dan moeten we opschieten”� zegt Shirogane.
Hij sprint door de deur door de gang. Wij sprinten achter hem aan. Hij gist Akasaka autosleutels van de toonbank en gooit die met een boog nar achteren naar Akasaka. Die vangt het behendig op en klemt alvast de sleutel om open te doen tussen zijn vingers. Shirogane gooit de twee grote deuren van het café open en rent naar de straat. Wij volgen zijn voorbeeld. We slaan rechtsaf en stoppen bij de auto van Akasaka. Akasaka drukt op de klop van de sleutel tussen zijn vingers en de auto maakt een leuk klikgeluidje. De vier deuren van de auto vliegen allemaal open en we stappen in. Akasaka achter het stuur. Shirogane naast hem voorin. En ik, Pudding, Mint, Lettuce en Zakaro achterin. Daar is de achterbank eigenlijk te klein voor dus kan pudding op de schoot van Zakaro zitten en helaal Mint op mijn schoot. Iedereen doet zijn gordels om, dat bij mijn en Mint nogal moeilijk gaat omdat de gordel om twee mensen moet, en Akasaka start de auto. Zakaro troost Pudding onderweg maar voor de rest word er niets gezegd. Akasaka rijd als jongens zouden doen in van die rare racespellen met politie en al. Maar hou verder we in het centrum komen hou minder mensen. Dit is niet alleen gek maar ook verontrustend.
“Nog maar twee straten en dan zijn we er”� zegt Akasaka om de spanning iets minder te maken.
De rest is zo gespannen dat ze geen eens antwoord kunnen geven. Dus knik ik maar ja.
De straat waar we nu in rijden is helemaal leeg. Op een paar blauw lichamen na die ik soms voorbij zie flitsen.
“Geen zorgen. Ik ga jullie geesten terug geven”� fluister ik tegen één van de ramen van de auto, waardoor het glas een beetje beslaat.

Reacties: