FanFic.nl

Ik, dood?

Hoofdstuk 10.

Jezus, wat kan mijn wiskunde leraar zeuren, denk ik terwijl ik richting mijn fiets loop. Ik vind het eigenlijk best knap van die man, dat hij het volhoudt. Dag in, dag uit over getalletjes praten. Pff, ik word al moe bij het idee. Praten over getalletjes die nooit veranderen. Praten over getalletjes die altijd hetzelfde zullen blijven. Praten over getalletjes waar ik tóch niks van snap. En dan bedoel ik ook seriéíºs niks. Je doet eerst dit en dan dat en dan ben je daar. Ja, voor de leraar is dat makkelijk, maar voor mij? No way! Ik ben echt gigí¡ntisch slecht in wiskunde. Ik snap er helemaal niks van en dat heb ik ook nooit gedaan ook. Die getalletjes zijn alleen maar verwarrend en ik snap ook niet wat je er nou aan hebt. Wat heb ik eraan om te weten dat de stelling van Pythagoras A kwadraad + B kwadraad = C kwadraad is of om al die andere onozele dingen te weten? Het boeit me echt helemaal niks en ik denk niet dat het me ooit nog gaat boeien ook. Inmiddels ben ik weer bij het bos beland. Het bos waar ik elke dag doorheen fiets. Als ik het meertje zie liggen denk ik weer aan vroeger. Aan de tijd dat alles nog leuk, lief, mooi en aardig was. Tijden veranderen. En ik heb het gemerkt. Zonder twijfelen fiets ik naar de open plek en zet ik mijn fiets neer achter een bosje, zodat niemand hem ziet staan. Zelf klim ik naar boven, mijn boomhut in. Daar ga ik zitten op een zacht kussen dat ik er ooit eens neergelegd heb. Al mijn zorgen van de afgelopen dag komen terug. Die hond, de brief en mijn broer. Ik ben er nogsteeds niet uit, wat er nou precies aan de hand is. Ik heb nieteens een idee wat er aan de hand zou kunnen zijn! Maar volgens de brief zou ik het snel genoeg te weten komen, dus laat ik daar maar op hopen. Opeens schiet die jongen door mijn hoofd. Zou hij er iets mee te maken hebben? Nee, dat denk ik niet. Hij was aardig en open. De brief en de gebeurtenissen juist helemaal niet. Ze waren geheimzinnig en gesloten...

Reacties: