Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » If fear is what make us decide » Deel 11
If fear is what make us decide
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
3 juli 2009 - 20:57
Aantal woorden:
313
Aantal reacties:
1
Aantal keer gelezen:
181
Deel 11
Kort stukje.
Als Bill de waarheid vertelt - en waarom zou hij liegen tegen mij? - dan moet ik mijn kans misschien toch maar wagen. Ik bedoel, als zij ook verliefd is op mij, dan kan ik dit gevoel toch moeilijk tegen spreken? Misschien moet ik die vastgeroeste knop in mijn hoofd maar eens proberen om te draaien. Ik kan niet eeuwig leven van one-night-stands, toch? En Bill heeft gelijk: de kans dat een meisje mij nog eens zo hard zal kwetsen als Cass is wel héél erg klein. Misschien is die soort zelfs al uitgestorven. Alhoewel, Cass leeft toch nog voor zover ik weet. Cass... Even voel ik een steek in mijn hart, héél even maar.
Ik liep over straat. We gingen repeteren met de band en ik was op weg naar het repetitielokaal. Ik was in gedachten verzonken. De volgende dag was het Valentijn. En trouwens ook de dag waarop we een jaar samen waren. En nog steeds was ik stapelverliefd. Ik wou Cass graag verassen, maar ik wist niet goed hoe. Bill is beter in die romantische dingen. Misschien moest ik het hem maar eens vragen. Ik passeerde langs het pleintje. Plots hoorde ik gekreun. Het kwam vanuit de struiken. Hadden er twee mensen seks in de struiken? Ik wandelde een stukje terug. Zeg nu zelf: dit kon ik toch niet missen?! Ik liep naar de struiken en hoorde het gekreun steeds harder worden. “Boe”¯, riep ik megahard. En ik zag twee verbaasde blikken opkijken. “Cass?!!”¯ zei ik geschrokken. De jongen trok nog snel z'n broek op en Cass trok haar t-shirt aan, achterstevoren nog ook. “Tom, het is niet wat je denkt!”¯ Zo'n cliché-antwoord. Kon ze niks beters bedenken? Kon het haar eigenlijk wel iets schelen hoe hard ze mij gekwetst had? Het rare was dat ik hí¡ar nog meer haatte dan die gast...Vanaf die dag heb ik nooit meer een vaste relatie gehad.
Ik liep over straat. We gingen repeteren met de band en ik was op weg naar het repetitielokaal. Ik was in gedachten verzonken. De volgende dag was het Valentijn. En trouwens ook de dag waarop we een jaar samen waren. En nog steeds was ik stapelverliefd. Ik wou Cass graag verassen, maar ik wist niet goed hoe. Bill is beter in die romantische dingen. Misschien moest ik het hem maar eens vragen. Ik passeerde langs het pleintje. Plots hoorde ik gekreun. Het kwam vanuit de struiken. Hadden er twee mensen seks in de struiken? Ik wandelde een stukje terug. Zeg nu zelf: dit kon ik toch niet missen?! Ik liep naar de struiken en hoorde het gekreun steeds harder worden. “Boe”¯, riep ik megahard. En ik zag twee verbaasde blikken opkijken. “Cass?!!”¯ zei ik geschrokken. De jongen trok nog snel z'n broek op en Cass trok haar t-shirt aan, achterstevoren nog ook. “Tom, het is niet wat je denkt!”¯ Zo'n cliché-antwoord. Kon ze niks beters bedenken? Kon het haar eigenlijk wel iets schelen hoe hard ze mij gekwetst had? Het rare was dat ik hí¡ar nog meer haatte dan die gast...Vanaf die dag heb ik nooit meer een vaste relatie gehad.
Ik snap het volkomen,
zou ik als ik zo gekwetst was ook niet snel meer aan denken,
maar hij moet het toch maar proberen,
want ik wil wel weten hoe dat dan afloopt,
maakt niet uit van dat korte stukje hoor,
iets is beter dan niets,
xx