FanFic.nl

OneShot-bundel

Nachtse Mysteries

Ik hield van de melodie van de nacht. Ik hield van een volle maan, maar ook van de halve. Of een nieuwe maan. Vooral van een nieuwe maan. Door het gebrek aan licht, wat dan enkel van de sterren afkomstig was, leek het op aarde nog donkerder. Nog mysterieuzer. Het was dan moeilijk de realiteit van fantasie te onderscheiden. Mijn wereld zat vol met nachtelijke illusies. Dat zou het ook altijd zijn, dacht ik. In mijn wereld waren de bomen ’s nachts een groep schaduwen die met elkaar fluisterden. In mijn wereld waren de vleermuizen die als een blinde rondvlogen geen enge dingen, maar fascinerende wezens, een vertrouwde basis. In mijn wereld was elke nacht anders, misschien omdat ik de halve nacht droomde. Ik hield van dromen.

Maar tegenwoordig was ik bang voor de nacht. Ze waren niet meer gevuld met mysteries, illusies of zoete dromen. Het enige wat er nog was waren de nachtmerries, en de tussenliggende, lege zones van tijd en ruimte.

Elke nacht zag ik opnieuw rood, een waarschuwende kleur op zich. Nog veel enger was de sfeer die er rond hing. Wel mysterieus, maar niet op de manier die ik gewend was. Dit nieuwe soort mysterieus was kil en onheilspellend.

Het rood veranderde. De ene keer leek het op bloed wat als inktspetters op het houd drupte. Of spatte. Soms zelfs stroomde. De volgende keer waren het vlammen die likten aan hetzelfde hout, soms met de druppels er nog op. Het hout verging langzaam tot as, en alles wat erover bleef was het versplinterde, verbrandde hout en de oranjerode gloed van het in het niets bijtende vuur die door bleef razen. Op de achtergrond waren vage geluiden van mensen. Soms gilde het, soms huilde het, soms smeekte het. Soms zat er ook angstig gesnik van een klein kind of het wilde gehinnik van een opgesloten paard tussen. Nooit kon ik de stemmen herkennen, maar altijd wist ik van wie ze afkomstig waren.

Die nacht veranderde de nachten die erop zouden volgen. De komende nachten zou ik het elke keer opnieuw moeten beleven. Mijn dromen werden nachtmerries. Het beeld steeds vager, het geluid steeds meer gevuld met ruis,maar de sfeer bleef hetzelfde en ook overdag was ik bang voor de geschiedenis, die ik ook de toekomst vormde van de komende nacht. En alles wat ik wilde was iets om die lege zones mee te vullen.

Want vanaf die keer waren mijn nachten bloedrood.

Reacties:

Astarte zei op 3 juli 2009 - 22:14:
Origineel en ik vind hem persoonlijk poëtisch en zelfs ietwat filosofies. En jij zei dat je daar slecht in bent!