FanFic.nl

Teenage Wasteland [TC]

19.

Bill
Nacht. Geen idee hoe laat het is. Ik lig naast hem in het eindeloze bed en luister hoe hij ademt. Zo stil, zo rustig. Zo... onweerstaanbaar perfect. Ik buig me over hem heen om een zachte kus op zijn slapende lippen te drukken, en moet tegelijk opletten om geen tranen over zijn gezicht te smeren.
Inderdaad, vanmiddag in de auto huilde hij, en nu ik. We zijn soms echt een ongesteld neurotisch lesbokoppel. En ik weet best waarom ik huil. Mijn gedachten houden niet op met draaien, en dan kom ik uiteindelijk steeds terecht bij dingen waar ik niet aan wil denken.

Ik ben vijftien jaar oud. We nemen de clip van Durch den Monsun op. Tom staat met zijn Gibson in zijn armen in het water en doet alsof hij de camera niet ziet. Ik hou mijn handen om de microfoon en doe mijn uiterste best om niet naar hem te staren. Daarnet hebben we dat stuk met de spiegel opgenomen en sindsdien kriebelt er iets in mijn buik, iets dat gewoon niet juist kan zijn.
Hij veegt de opgespatte druppels uit zijn ogen en legt zijn hoofd vermoeid in mijn nek. Mijn borst wordt warm en koud tegelijk en ik wend verward mijn blik af. Ben ik verliefd?

Dat was het moment waarop ik Tom voor het eerst anders zag. Diezelfde dag nog heb ik die gevoelens uit pure paniek en walging om mezelf zo diep mogelijk weggestopt, en dat lukte. Tot een klein jaar geleden. Net als toen waren ze er plots weer, van de ene seconde op de andere. En het verschil was, dat ik ze toen niet verdrong. Ik wilde wel, maar ik kon niet. Ik voelde ze.
Ik heb mezelf vervolgens maanden verafschuwd dat ik zoiets maar durfde te denken, stond op het randje van een inzinking. En toen... Wel, er zijn van die momenten die normaal gezien alleen in boeken en films gebeuren, maar hij kwam plots naar me toe, en het viel gewoon allemaal op zijn plaats.
Maar boeken en films eindigen op het moment dat alles goed komt en het koppel eindelijk samen is. Het echte leven niet. Ik had gehoopt dat Tom en ik gewoon samen konden zijn en dat het daarna één lange filmgeneriek zou worden, maar dat is niet hoe een relatie werkt. Hij twijfelt, en dat doet pijn. Nog meer omdat ik weet dat hij eigenlijk gelijk heeft. Hoe gaan we verder van hier?

Ik ben tweeëntwintig jaar oud. Misschien bestaat de band nog, misschien niet. Maar als ik nog met Tom samen ben, en ik hoop uit de grond van mijn hart dat dat kan, dan is het in ieder geval geen geheim meer. Een relatie vier jaar verborgen houden is teveel gevraagd, voor om het even wie.
Is dat mogelijk? Kunnen wij ooit openlijk over straat lopen en handen vasthouden, zoenen, toegeven dat we van elkaar houden? Homokoppels worden al vaak moeilijk geaccepteerd, wat zou de reactie zijn op een tweeling? Wat voor toekomst zouden wij kunnen hebben met elkaar? Mijn fantasie laat me in de steek, want ik zie het eerlijk gezegd ook niet.

Ik ben drieëndertig jaar oud. Mijn broer, mijn band? Zover in de toekomst kijken kan ik niet. Maar ik weet wel dat wanneer ik dat vroeger probeerde, ik altijd een vrouw en kinderen naast me zag.
Nu zie ik alleen mezelf, ouder, mijn gezichtsuitdrukking vaag in de mist. Die toekomst zal worden ingekleurd door de keuzes die ik nu maak. Staat Tom naast me, op de rand van de wereld? Dan is er sowieso geen band meer. Is de band er nog? Dan ben ik misschien getrouwd, heb ik een zoon of een dochter of allebei, maar geen Tom. Niet als vriendje, en hopelijk wel nog als broer, maar zelfs dat is twijfelachtig. Eerlijk, wie zou ooit terug naar broers kunnen gaan na alles wat wij hebben doorgemaakt?

Ik ben vijfenveertig jaar oud. Nu zie ik zelfs mijn gezicht niet meer. Het pad band en familie leidt me weg van mijn broer, het pad Tom leidt me weg van de rest van de wereld. Die twee liefdes van me zullen nooit in één droom passen en vraag me alsjeblieft niet om te kiezen.
Ik zie enkel het silhouet van een man. Een man op de rand van de wereld, alleen. Een man die zich zal blijven afvragen of hij de juiste keuze heeft gemaakt, welke weg hij ook kiest.

Ik ben zevenenzestig jaar oud. God verhoedde dat ik nog make-up draag op die leeftijd, het zou er niet uit zien. Hoe zou de wereld er dan uitzien? Zouden ze mijn naam nog kennen, mijn band, mijn muziek? Zouden ze tegen die tijd het schandaal hebben vergeten als ik me ooit samen met Tom out? Of zou ik kleinkinderen hebben, en een familie? En een gapend gat in mijn hart?

Ik ben negenennegentig jaar oud. Als ik al zo oud word, natuurlijk. Negenennegentig lijkt me een goeie leeftijd om dood te gaan. Hoe zou het zijn? Wie zou mijn hand vasthouden? Wie zou om me rouwen? Wie zou aan me denken?
En wie zou er met me meegaan, zoals hij altijd beloofde?

Ik veeg mijn ogen droog met de rug van mijn hand en staar naar hem met waterige ogen. Ik denk teveel, dat staat vast. Maar ik kan het niet helpen. Ik ben ook bang. Bang voor morgen, en voor alles daarna. Bang voor mezelf, en voor welke keuze ik zal maken.
Ik ga zo stil mogelijk weer goed liggen, maar blijkbaar voelt hij het. Hij gromt zachtjes, smakt even en draait zich op zijn zij. Nog steeds slapend kruipt hij tegen me aan, slaat een arm om mijn middel en wordt weer stil, zijn hand op mijn buik en zijn adem in mijn hals.
Jezus, hoe zou ik ooit zonder hem kunnen leven? Zolang ik zijn hand kan vasthouden terwijl ik slaap, is honderd jaar nog niet genoeg.

Ik ben geslaagd voor de schrijversacademie! Toch één school die me wil blijkbaar, ik mag naar het tweede jaar! *doet crazy happy dance en dwingt iedereen om mee te doen*
En dus, om mijn blijdschap te uiten, een stukje verhaal. Spaanse griep is een schrijfvirus, want ik typ en post véééééél te veel!
Nuja, voorlopig nog geen klachten ontvangen...
En by the way, dat liedje is Hundred Years van Five for Fighting, niet luisteren als je snel emotioneel bent en zeker opletten met de clip.
http://www.youtube.com/watch?v=NmoE8_U-JTw&feature=fvstHouhéélveelvanjullie <3

Reacties: