Hoofdcategorieėn
Home » Darren Shan » The Vampire and his assistant » Chapter II
The Vampire and his assistant
Geschreven door:
Onderdeel van:
Laatst bijgewerkt:
3 aug 2009 - 0:05
Aantal woorden:
435
Aantal reacties:
1
Aantal keer gelezen:
338
Chapter II
Chapter II:
De volgende dag tijdens de pauze in de namiddag stonden ze met z’n vieren onder het afdak te praten.
“Ik heb 20 euro,”¯ Zei ik. “nog 5 euro dus.”¯ Tamse voelde even in haar jaszak en haalde er een briefje van 5 euro uit.
“Ik heb mijn oude nep vinger aan hem verkocht.”¯ Zei Tamse en gaf de 5 euro aan mij.
“Na school ga ik de tickets kopen!”¯ Zei ik en Dorien zei dat ze mee zou gaan.
Het laatste lesuur kroop maar langzaam voorbij en toen dan eindelijk de bel ging stormde ik naar buiten met Dorien achter me aan.
“Wat ging dat lesuur traag!”¯ Zei ze en we liepen samen naar het fietsenhok. Ik nam mijn fiets en Dorien de hare en samen fietsen we het fietsenhok uit.
“Weet jij waar het is?”¯ Vroeg Dorien die achter mij reed.
Ik knikte. “Niet zo ver van waar ik woon.”¯
Na een kwartiertje doortrappen kwamen we aan in een paar donkere straten waar het wel nacht leek. In één er van stond op een weiland een grote, verlaten en kapotte circustent die jaren geleden door een circus was achtergelaten toen ze failliet waren, maar deze keer was hij niet zó verlaten. Er brandde een klein zwak lichtje voor de ingang van de tent en uit de gaten in het dak kwam ook zwak licht.
“Waarschijnlijk is daar het circus!”¯ Zei Dorien en ik knikte. Snel fietsten we naar de tent waar de lucht alleen nog maar donkerder was, alsof het nacht was..
Toen we voor de tent stonden was het licht uit én voor de tent helemaal weg.
“Spooky!”¯ Zei Dorien grijnzend.
Plots sprong er een klein mannetje uit de bossen en trok de folder uit mijn jaszak.
“Dat is dan 45 euro, Ellen en Dorien.”¯ Zei hij met een kill, zware stem.
“We moeten vier kaartjes hebben.”¯ Antwoordde ik geschrokken omdat hij onze namen wist.
“Sorry, dat gaat niet. De show is uitverkocht.”¯ Ik keek Dorien aan.
“Drie kaartjes dan.”¯ Zei ze en ik gaf hem het geld. Hij haalde plots uit het niets drie kaartjes en gaf ze aan mij.
“Zeker dat u geen kaartje meer over hebt?”¯ Vroeg Dorien smekend en hij schudde zijn hoofd. Ik wou weglopen, want ik vond hem vréselijk eng, maar Dorien stelde toch nog één vraag, waardoor ik moest wachten op haar.
“Hoe komt het dat u onze namen weet?”¯ Vroeg ze.
“Ach meisje, ik weet veel meer dan je denkt, maar hup! Wegwezen nu!”¯
We liepen zo snel we konden weer terug naar onze fietsen en fietsten zo snel als we konden naar huis waar het weer een prachtige klaarlichte dag was.
“Wat een creep!”¯ Zei ik nog vóór Dorien een andere richting uitmoest...
De volgende dag tijdens de pauze in de namiddag stonden ze met z’n vieren onder het afdak te praten.
“Ik heb 20 euro,”¯ Zei ik. “nog 5 euro dus.”¯ Tamse voelde even in haar jaszak en haalde er een briefje van 5 euro uit.
“Ik heb mijn oude nep vinger aan hem verkocht.”¯ Zei Tamse en gaf de 5 euro aan mij.
“Na school ga ik de tickets kopen!”¯ Zei ik en Dorien zei dat ze mee zou gaan.
Het laatste lesuur kroop maar langzaam voorbij en toen dan eindelijk de bel ging stormde ik naar buiten met Dorien achter me aan.
“Wat ging dat lesuur traag!”¯ Zei ze en we liepen samen naar het fietsenhok. Ik nam mijn fiets en Dorien de hare en samen fietsen we het fietsenhok uit.
“Weet jij waar het is?”¯ Vroeg Dorien die achter mij reed.
Ik knikte. “Niet zo ver van waar ik woon.”¯
Na een kwartiertje doortrappen kwamen we aan in een paar donkere straten waar het wel nacht leek. In één er van stond op een weiland een grote, verlaten en kapotte circustent die jaren geleden door een circus was achtergelaten toen ze failliet waren, maar deze keer was hij niet zó verlaten. Er brandde een klein zwak lichtje voor de ingang van de tent en uit de gaten in het dak kwam ook zwak licht.
“Waarschijnlijk is daar het circus!”¯ Zei Dorien en ik knikte. Snel fietsten we naar de tent waar de lucht alleen nog maar donkerder was, alsof het nacht was..
Toen we voor de tent stonden was het licht uit én voor de tent helemaal weg.
“Spooky!”¯ Zei Dorien grijnzend.
Plots sprong er een klein mannetje uit de bossen en trok de folder uit mijn jaszak.
“Dat is dan 45 euro, Ellen en Dorien.”¯ Zei hij met een kill, zware stem.
“We moeten vier kaartjes hebben.”¯ Antwoordde ik geschrokken omdat hij onze namen wist.
“Sorry, dat gaat niet. De show is uitverkocht.”¯ Ik keek Dorien aan.
“Drie kaartjes dan.”¯ Zei ze en ik gaf hem het geld. Hij haalde plots uit het niets drie kaartjes en gaf ze aan mij.
“Zeker dat u geen kaartje meer over hebt?”¯ Vroeg Dorien smekend en hij schudde zijn hoofd. Ik wou weglopen, want ik vond hem vréselijk eng, maar Dorien stelde toch nog één vraag, waardoor ik moest wachten op haar.
“Hoe komt het dat u onze namen weet?”¯ Vroeg ze.
“Ach meisje, ik weet veel meer dan je denkt, maar hup! Wegwezen nu!”¯
We liepen zo snel we konden weer terug naar onze fietsen en fietsten zo snel als we konden naar huis waar het weer een prachtige klaarlichte dag was.
“Wat een creep!”¯ Zei ik nog vóór Dorien een andere richting uitmoest...
Reacties:
Idd een creep ;D
Great