FanFic.nl

Het Voordeel van Video

Droomt u vaak nog van het ziekenhuis?

Jeroen tilde het slappe lichaam van Georg op en hees het op zijn rug. ‘Wat ga je ermee doen?’ vroeg de man verschrikt. Jeroen lachte kil en antwoordde: ‘Ik ga zorgen dat Listing verdwijnt.’ Jeroen liep, met Georg op zijn rug, de kamer uit. De man volgde.
Niet veel later stonden ze buiten aan de gracht. ‘Ga je het echt doen?’ vroeg de man, hij fluisterde bijna. Zijn jonge helper knikte en legde het lichaam even op de kant. ‘Wel zonde van zo’n mooie jongen.’ De man fluisterde nu echt, alsof hij zich schaamde voor zijn woorden. Jeroen schudde afkeurende zijn hoofd en gaf Georg een schopje in zijn zij. Om te controleren of hij echt dood was?
Lichten verschenen aan het einde van de straat. Het tweetal schrok op. Er was geen tijd meer voor een afscheid van het lichaam. Het was gooien of de bak in. Alles of niets. Jeroen nam Georg nog eenmaal op en gooide hem met een grote boog in de gracht, toen gingen ze er vandoor. De man en Jeroen vluchtten voor hun vrijheid. Ze waren te laf om hun daden toe te geven.
De man zat met een knagend geweten. Hoe had het ooit zo ver kunnen komen? Eerst wilde hij alleen alles van die jongen weten. Daarna wilde hij hem als gesprekspartner, later als familielid. Nu was hij zo ver dat hij een geliefde had vermoord. De man was oud en had veel van het leed van de wereld gezien, maar dit had hij nog nooit meegemaakt: iets verliezen waarvan hij echt hield.
De lichten aan het einde van de straat kwamen steeds dichterbij. Ze werden groter en feller. Ook steeds meer mensen leken erachter te lopen. Door de rustige straten van de straten liep een grote schare mensen. De meesten van hen waren agent of een andere hulpverlener. Maar ook enkele vreemde types liepen mee in de stoet. 4 jongens, geheel ingepakt alsof het winter was, huilende mensen en een groep tieners. Wat moesten die mensen nu op straat? Een kerkklok sloeg half 4, ’s ochtends, niet echt een goed tijdstip voor een stille tocht of protestmars.
De bewoners van de stad hadden dan ook niets door. Ze sliepen vredig door de avonturen van de nacht. Slechts een mens in de wijde omtrek sliep niet: Amber. Zij lag opgerold als een jonge kat in haar bed en treurde om het verlies van die avond. Ze weende en kon haar tranen niet meer drogen. Haar jonge zusje, het kleine meisje, was bij haar gekropen en vroeg om de zoveel tijd wat er aan de hand was. Amber antwoordde niet en huilde zacht verder, hopend dat de man het niet zou horen. Amber gaf zichzelf tevens de schuld van Georgs dood. Als zij niet… Het was altijd maar als. Amber wist in het heden altijd precies wat ze eerder had willen doen, alleen was de tijd niet terug te draaien. Het kleine meisje sliep inmiddels. Ze had zich stevig tegen Amber aangedrukt en murmelde af en toe wat.
Buiten aan de gracht was het echter wat minder rustig. In de groep begonnen mensen te gillen. Enkele duikers lieten zich de gracht in glijden, politie scheen bij. In het water dreef een spookachtige gedaante. Zijn wangen waren ingevallen en zijn ogen dicht, geen teken van leven was zichtbaar. ‘Bel een ambulance,’ gilde iemand, ‘Hij moet gelijk naar het ziekenhuis!’ Iemand belde en niet veel later racete een knalgele auto langs de grachten. De huilende mensen kregen weer wat hoop in hun harten, maar die hoop verdween als sneeuw voor de zon toen ze het water in de gracht zagen. Om het lichaam was het geheel rood gekleurd.

Reacties: