FanFic.nl

Het Voordeel van Video

En hoe komt dat dan?

De duikers hezen het lichaam uit het water, het ambulancepersoneel snelde toe en begon met reanimeren. ‘Is dit hem wel?’ vroeg iemand sceptisch. De broeders stuurden een vernietigende blik: ‘Iemand in nood helpen wij altijd, ook al is hij of zij niet degene die we zoeken,’ dreunde er een emotieloos op. Het werd weer stil in de groep, niemand bewoog. De groep veranderde in standbeelden. ‘We hebben hartslag,’ zei de andere broeder opgelucht. Samen gingen ze een brancard halen en niet veel later lag Georg in de ambulance, op weg naar het leven.
De ambulance scheurde de straat uit, gevolgd door een stoet auto’s en rennende mensen. Die laatste groep haakte al snel af, de auto’s reden simpelweg veel te snel. Ze huilden, smeekten, zochten steun bij elkaar. Een enkeling bad. Ieder van hen wilde zijn of haar idool terug. Ze wilden dat hij de volgende morgen zou halen, dat de daders gepakt zouden worden. Als een stille tocht trok de groep naar het grote plein. Daar voelden ze zich toch wat veiliger, beter dan op de plaats delict.
Ondertussen werd het lichaam met grote snelheid de wagen uitgereden, op weg naar de intensive care. De artsen waren overtuigd dat Georg nog te redden was. Ze waren er zeker van dat de kogel zijn hersenen niet geraakt had, een wonder. Jeroen kon echt niet schieten. Georg werd een kamer ingereden en direct aan allerlei apparaten gekoppeld. Vanachter een raam keken familie en vrienden toe. Zijn moeder werd het allemaal te veel en barste in huilen uit. Maar niemand troostte haar, allemaal staarden ze naar de spookachtige massa op het bed.
Bill drukte zijn neus tegen de ruit en keek naar zijn beste vriend. Hij voelde zich ontzettend schuldig. Georg had hem om hulp gevraagd, daar bij het concert. Hij had zijn beste vriend niet herkend, hij had hem uitgescholden, vernederd. Goddank, had Georg een aanwijzing bij Bill achtergelaten over zijn gevangenis. Alleen de politie wilde niet meewerken, ze hadden meer bewijs nodig zeiden ze. Na lang onderhandelen had Universal de politie, zowel van Nederland als van Duitsland, zover gekregen dat ze gingen zoeken. Bill zuchtte even en liep toen terug naar de rest van de band.
Zelfs Milan zat verslagen in een hoekje. Hij voelde zich een vreemde in dit gezelschap. Georg had hij nog nooit ontmoet en nu zat hij tussen allemaal verdrietige mensen. Hij stond op en stootte Tom aan. ‘Ik ben even wat te drinken halen, wil je ook wat?’ Tom keek op, schudde zijn hoofd en staarde weer voor zich uit. Tom was nooit een koning geweest in het tonen van emoties. Milan liep de gang op en zette direct zijn iPod aan, even wat muziek in zijn hoofd, even aan wat anders denken.
Binnen was de stemming heel anders: Georg bewoog en praatte raspend. Blijkbaar genas hij snel. Artsen stormden de kamer binnen en vertrokken net zo snel. Georg begon om zich heen te slaan en hij leek helemaal gek te worden. ‘Boze dromen?’ vroeg een verpleegster aarzelend. Georg keek haar met de ogen van een hertje voor de koplampen van een auto aan en knikte. ‘Hij is hier!’ gilde hij raspend. ‘Wie?’ vroeg ze voorzichtig. ‘De man!’ Georg keek om zich heen, in volle paniek. De verpleegster keek vragend naar de arts. Ook hij wist van niks. ‘Welke man?’ vroeg hij kalm. Georgs ogen schoten van panisch naar giftig. ‘De verrader die zei dat…’ Georg slikte het laatste deel van zijn zin in en ging toen verder, ‘Mijn ontvoerder, voyeur, gesprekspartner. Hoe je hem maar wilt noemen. Hij ligt in dit ziekenhuis! Hij heeft een hartaanval!’ Het medisch personeel keek elkaar vragend aan en daarna na Georg. De kalmte van net had hij alweer verloren, nu lag hij bijna huilend op bed. ‘Trauma,’ fluisterde een arts, ‘Heel begrijpelijk, ik bedoel hij heeft een pistool tegen zijn hoofd gehad en hij is weken, maanden vastgehouden. We laten meneer Listing maar even met rust.’ De rest knikte en ze verlieten de kamer, tevens om de familie en vrienden in te lichten.

Reacties: