FanFic.nl

Schrijfwedstrijd KolaLollie

Hoofdstukken

‘Mommy? Mommy!,’ In het jonge stemmetje leefde een storm van paniek. Kleine Flinn wentelde heen en weer in zijn bed, zijn ogen groot en betraand door de rook en de vlammen die rond hem heen speelden. ‘MOMMY? DADDY?’ De zoute tranen rolden als knikkers over zijn wangen en eindigen in zijn mondhoek. Hij had geen flauw idee wat er allemaal aan het gebeuren was. Wist niet wat hij moest doen. De rook pikte al de zuurstof in en het jongetje geraakte in ademnood. Hij voelde hoe hij slapper werd en hoe zijn hoofd begon te tollen. De intense angst die zich als een kronkelende slang in zijn buik had genesteld, zou hij nooit vergeten. ‘Flinn?’ Het hartje van de kleine jongen sprong op. ‘Opa…’ bracht hij zwakjes uit. Het zwarte silhouet van zijn grootvader naderde en hij zag de heldere blauwe ogen fonkelen in het licht van de verraderlijk vlammen. Hij werd opgetild, maar was er zich nog van bewust. ‘Opa…’ Doof voor het geluid om hem heen, hoorde Flinn enkel nog zijn ademhaling vertragen. Hij zag alleen maar hoe het huis waarin hij zes jaar geleefd had, waarin hij blij en verdrietig was geweest, ten onderging. Alles brandde, het was een zee van oranje en rood. De zesjarige keek vermoeid en verslagen om zich heen. Hij voelde niks meer. Niet de hitte, niet de schokken van het dragen. Niks. Hij merkte dat het huis troebeler werd samen met zijn vermogen om na te denken. Een golf van paniek spoelde door hem heen, maar toen alles zwart werd, voelde hij zich vrediger dan ooit.

Flinn Wise was geen jongen meer. Het roodharige kereltje was getransformeerd in stevige jongeman. Een soldaat. De jaren waren voorbij gevlogen, maar er was niets gebeurd. Zijn broertje was geboren. Zijn zusje had twee jaar daarna gevolgd. Hij had zijn opa verloren. Hij had zijn eerste zoen gekregen. Was daarvan gechoqueerd geweest. Hij had zijn diploma gehaald. Hij had voor de eerste keer seks gehad. Was opnieuw onder de indruk geweest. Hij was bij het leger gegaan. Had een lichaam gekweekt. Maar het leek er allemaal niet toe te doen. Eenzaam stond hij voor de etalage van ‘Chestnut’s Garage’. Achter het glas pronkte een gloednieuwe Audi R8 V10, het paradepaardje van de winkel. Hij volgde met zijn ogen de lijnen van de perfecte auto. Prachtig vond hij hem, maar het was niet waarom hij hier al drie dagen achter elkaar stond. De garage was het nieuwe doel van het huis waarin hij bijna gestorven was. Het was alsof een stuk van zijn jeugd een nieuw onderkomen gekregen had. Alsof er eindelijk een hoofdstuk van zijn leven, dat al veel te lang duurde werd afgesloten. Hij kwam afscheid nemen. Al drie dagen lang. Hard op zijn tanden bijtend sloot hij zijn ogen. Zich afvragend wat hij nu hoorde te doen. ‘Flinn?’ Het was het liefelijkste geluid dat hij ooit gehoord had. Als een blaadje dat van een boom valt in de herfst. ‘Flinn Wise?’ Langzaam draaide hij zich om.

En daar stond ze dan. Zijn nieuwe hoofdstuk. Plukken wit haar dansten melancholisch langs haar gebruinde huid. Een roze schijn op haar wangen en haar neus. Iets waar de vrieslucht waarschijn verantwoordelijk voor was. Twee paar grijze parels keken hem nieuwsgierig aan. Hij herkende de haar gezicht direct. ‘Arlene,’ glimlachte hij zacht. ‘Je kent me nog,’ zei ze opgetogen. Het was ondertussen al zes jaar sinds ze elkaar voor het laatst gezien hadden. ‘Tuurlijk,’ Haar grijze ogen boorden zich vragend in de zijne. ‘Zo vanzelfsprekend is dat toch niet? Ik bedoel, het is al zes jaar geleden en eigenlijk heb ik nooit echt met je gepraat,’ argumenteerde ze. ‘Je viel op,’ zei hij alleen maar met een lieve blik in zijn ogen. Hij zag aan haar gezicht dat ze het niet begreep en grinnikte. Het klonk bijna teder. Alsof hij de lucht geen pijn wilde doen. Er viel een stilte. Eentje die verfrissend is. Hij bestudeerde de wolkjes die haar adem vormden. Het was alsof ze mooier waren dan die van elk ander persoon. ‘Wilde je een auto kopen?’ vroeg ze. Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik kijk gewoon,’ Haar roze lippen krulden om in een glimlach. ‘ Ik…eh… ik vroeg me af of je misschien zin had om een kop koffie te drinken?’ stamelde Arlene terwijl er twee blosjes op haar wangen verschenen. ‘Het moet niet hoor, maar omdat het zo koud is en -‘ ‘Ik zou het een eer vinden,’ onderbrak hij haar voorzichtig. Ze glimlachte en hij wist dat hij die glimlach voor altijd zou koesteren.

Het schelle gerinkel van de telefoon, trok als een schok door het appartement. Arlene vloog als een wervelwind naar hun ouderwetse toestel hopend dat het Flinn was die vanuit Irak telefoneerde. Verwachtingsvol nam ze op. ‘Hallo, met Arlene?’ Het bleef stil aan de andere kant van de lijn, op een zacht gesnik na. Het was een vrouw. ‘Hallo?’ sprak ze opnieuw door de hoorn. ‘Geef maar hier, schatje,’ hoorde ze gedempt op de achtergrond. ‘Arlene?’ vroeg een mannenstem. Hij klonk gebroken. ‘Ja?’ antwoordde ze zacht met een slecht voorgevoel in haar maag. ‘Arlene het is Tag hier,’ De seconden die daarna volgden leken de langste van haar leven. Het waren de woorden die het hem deden. Drie simpele woorden die haar wereld in elkaar deden storten. Flinn is omgekomen. Ze liet de hoorn uit haar hand vallen en zakte verslagen in elkaar. Dat kon niet. Dat mocht niet. Niet nu. Niet nu hij haar eindelijk de vraag gesteld had, na vier jaar wachten. Niet nu ze hem wilde vertellen dat ze zijn kind droeg. Niet nu ze eindelijk samen een leven zouden beginnen. Het was doodstil in het appartement, op het gepiep van de telefoon na. Zoute, hete tranen gleden geluidloos lang haar wangen, terwijl ze zijn gezicht voor de geest haalde en zijn stem koesterde. Ze voelde zijn aanrakingen en bekeek de blik die hij haar altijd schonk nadat hij haar gekust had opnieuw en opnieuw. Toen een enkele traan uiteenspatte op het parket, besefte ze dat ze hem nooit meer terug zou zien. Dat hun droom bij de traan aan diggelen op de grond lag.

Reacties: