FanFic.nl

Bonnie & Clyde

Hoofdstuk 20

Klokslag half acht staat Urs voor Ginevra’s deur. Ze opent de deur en kijkt hem stralend aan.
“Hoi, wat ben jij lekker op tijd.”� Urs stapt binnen en geeft haar een zoen. Ze kijkt hem verwachtingsvol aan.
“Wat zijn jouw plannen voor vanavond?”� vraagt ze.
“Wat dacht je van een etentje in een exclusief nieuw restaurant?”� antwoordt hij.
“Nieuw restaurant? Waar is dat dan?”�
“Laat je nu maar verrassen. Ik weet dat de chef kok daar heerlijk kan koken.”� Hij knipoogt naar haar. Ze kan er geen touw aan vastknopen maar besluit zich te laten verrassen. Urs helpt haar galant in haar jas en neemt haar mee naar zijn auto. Als hij even later voor zijn huis staan is Ginevra verbaast dat ze nergens restaurant aan de gevel ziet staan.
“Waar is dat restaurant van jou dan?”� vraagt ze weifelend. Hij haalt de sleutel uit zijn zak en opent zijn voordeur.
“Urs wat ben jij van plan? Volgens mij krijg ik niets te eten”� zegt ze lachend.
“Urs gaat haar voor naar de kamer waar de tafel feestelijk is gedekt voor twee personen. Ginevra valt de ene verbazing in de andere. Deze tafel is zo mooi gedekt en met dat kaarsenlicht is het zo romantisch. En het ruikt hier overheerlijk.
“Urs kun jij koken?”� vraagt ze hem aankijkend. Urs is een beetje verlegen. Nog nooit eerder heeft hij voor een vrouw gekookt en hij hoopt echt dat het eten haar smaakt.
“Ja, een hobby van me”� bekent hij dan.
“Het ruikt anders heerlijk hier. Moet ik nog meehelpen in de keuken?”� Resoluut drukt hij haar op een stoel en schuift deze aan.
“Je wilt toch geen ruzie met mij. Geen vrouw in mijn keuken, dat is mijn domein. Ik zal de wijn even openen dat mag jij inschenken en dan haal ik het voorgerecht.”�
Beduusd staart ze hem na. Niet te geloven. Dat heeft ze nog nooit mee gemaakt een man die kan koken. Als Urs even later een krabcocktail voor haar neus neer zet is ze nog niet bekomen.
“Ik hoop dat je van krab houdt”� zegt Urs.
“Ja, lekker maar ik was nog niet van de verbazing bekomen dat jij kunt koken.”� Hij lacht. Ik zal wel moeten want ik woon alleen en af en toe moet ik toch eens warm eten. Alleen brood is ook zo eentonig.”� Hij gaat zitten en heft het glas.
“Op een mooie avond met een betoverende vrouw.”�
“Op het gezelschap van een geweldige man, die mij steeds weer verbaast.”�
Ze toasten en beginnen te eten.
“De krabcocktail is werkelijk verrukkelijk Urs.”� Hij glimlacht en is blij dat zijn etentje in de smaak valt.
“Even naar het hoofdgerecht kijken”� verontschuldigt hij zich en verdwijnt weer naar de keuken.
De runderstoofschotel en de aardappelen puree zijn goed. Hij haalt de rauwkostsalade uit de koelkast en brengt die alvast naar de woonkamer. Dan neemt hij de oven schotel eruit en schept de inhoud over in een mooie kom. Hij is zo benieuwd wat Ginevra er van vind. Als hij even later weer tegenover haar zit, straalt ze helemaal.
“Urs dit is echt verrukkelijk als je ooit het politiewerk moe bent kun je altijd nog als chef kok aan de slag. ”� Hij glimlacht verlegen, zoveel complimenten heeft hij nog nooit gehad voor zijn kookkunsten. Ze genieten van het heerlijke eten en hebben het ondertussen over koetjes en kalfjes.
“Heerlijk”� zucht ze. “Ik heb vrees ik veel meer gegeten dan goed voor me is.”�
“Volgens mij kan dat helemaal geen kwaad”� lacht Urs. “Jij hebt een prachtig figuur.”�
“Dank je wel. Maar dit is ook zo lekker.”� Ze zucht.
“Je kunt toch nog wel een toetje erbij hebben?”� vraagt Urs plagend.
“Dat ligt eraan welk toetje dat je hebt?”� klinkt het antwoord.
“Eigengemaakte chocolademousse met kersen”�
“Lekker, mijn lievelingstoetje. Mijn moeder maakte dat altijd van chocolade repen.”�
“Mijn moeder ook en dan is hij het lekkerste, dus heb ik haar recept gebruikt.”� Ginevra zet grote ogen op.
“Je hebt die chocolademousse ook zelf gemaakt?”� Hij knikt.
“Lekker, die wil ik zeker proeven.”�
Urs ruimt de tafel af en komt even later binnen met de chocolademousse. Ze neemt een hapje en kijkt hem aan. De mousse smelt op haar tong.
“Heerlijk”� zegt ze genietend. “Jij mag vaker voor mij koken.”�
“Jij mag mij vaker gezelschap houden”� lacht Urs.

Carlos is aan het denken geslagen over hoe nu verder te gaan. Aan de ene kant trekt hem het idee wel aan om te stoppen met de overvallen en een rustiger leven gaan leiden. Maar aan de andere kant is het tot nu toe steeds goed gegaan. Al was natuurlijk niet ingecalculeerd dat Maria gewond zou raken. Hij kan alles missen maar Maria onder geen enkel beding. Een eigen zaak in kluizen ziet hij wel zitten. Dan kan hij de onderwereld ook helpen aan informatie omtrent de sloten en waar de kluizen geïnstalleerd worden. Als hij zo nog een gedeelte van hun winst kan maken, kan hij met Maria een bescheiden leven leiden in Zwitserland. Zijn familie verklaart hem voor gek, maar goed hij neemt gewoon genoegen met minder. Hij zal zijn broers eens polsen, die overvallen banken waar niemand is. Zoals ‘s nachts bijvoorbeeld. Zij hebben dus veel baat bij gegevens over kluizen. Aan de ene kant kan hij dan een carrière opbouwen als gerenommeerd zakenman en aan de andere kant hoeft hij zijn familie niet in de steek te laten. Hij denkt aan Maria en aan hun laatste gesprek. Zou ze graag een baby willen? Hij moet bekennen wel iets te zien in een kleine bambino. Een zoon waar een vader trots op kan zijn. Zoals zijn vader trots op hem is. Hij stapt in zijn auto en gaat op weg naar het ziekenhuis waar hij Maria op kan halen. Hij neemt zich voor zo snel mogelijk hun huis te koop te zetten en naar Zwitserland te emigreren. Maar voor het zover is moet er nog een heleboel geregeld worden.
Even later stapt hij nog steeds in gedachten verzonken uit zijn auto. Hij loopt het ziekenhuis binnen en groet de portier. Maria zit al ongeduldig op hem te wachten.
“Waar bleef je nou Carlos. Ik ben al een hele tijd aan het wachten”� moppert ze.
“Sorry, lieverd ik moest nog wat dingetjes regelen.”� Hij kust haar teder.
“Fijn dat ik jou weer mee mag nemen. Die mitella moet zeker voorlopig nog om?”� vraagt hij. Ze knikt.
“Volgens de dokter moet ik nog minimaal twee weken deze mitella dragen en dan moet ik op controle.”� Ze zucht.
“Wat is er meisje? Je kijkt zo bedrukt.”�
“Ik kan nog weinig en dan voel ik me zo nutteloos”� gromt ze. Hij slaat een arm om haar heen en trekt haar tegen zich aan.
“Laat je nu maar lekker door mij verwennen en geniet van de tijd die dat duurt. Voor je het weet mag je het weer zelf doen.”�
“Ja, je zult wel gelijk hebben Carlos. Kunnen we nu naar huis gaan?”� Carlos pakt haar tas in en begeleid haar naar buiten. Behoedzaam helpt hij haar de auto in. Ondertussen piekert over het gesprek dat hij dadelijk met haar moet voeren. Hij wil zo snel mogelijk tot actie over gaan.
“Is er iets Carlos?”� vraagt ze als hij de auto start. Hij kijkt haar aan. Hij is voor haar altijd een open boek en zij weet vaak wat hij denkt. Ook nu weer.
“Je bent aan het piekeren over die emigratie”� stelt ze vast.
“Jou ontgaat ook niets”� moppert Carlos. Ze glimlacht als ze zijn norse gezicht ziet.
“We hebben het er thuis over Carlos. Maar we komen er wel uit”� zegt ze hem een knipoog gevend. Er glijdt een glimlach over zijn gezicht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.