FanFic.nl

Tears on my guitar

Deel 21: In de duinen

Met onze instrumenten en Niel met zijn drumstokjes wandelen we naar de duinen. Deze keer niet naar de zee toe dus, maar er net van weg. Ik herinner me hier mijn zomervakanties nog en ik weet dus ook nog de mooiste plekjes te vinden. Iets meer het land in, een kwartiertje stappen, liggen prachtige, afgelegen duinen.
We wijken van de straat af en wandelen door het zand de duinen in. Wanneer we de struiken met doornen voorbij zijn komen we aan op onze uiteindelijke bestemming. De open vlaktes vol met alleen zand en hier en daar op een bergtop grassprietjes die bewegen op het ritme van de warme wind. Ik sluit mijn ogen en luister naar de stilte met de zee verder op de achtergrond. Ik hoor drie ademhalingen achter me, maar geen stemmen. Net zoals ik nemen ze even de omgeving in zich op.
Tayana is de eerste die praat. ‘Het is hier prachtig,’ fluistert ze. Het is nu ook al wat later op de avond en het begint te schemeren waardoor deze plaats iets magisch over zich heen heeft.
In stilte lopen we door het zand. Aan de andere kant van dit dal installeren we ons op een bergtopje. We halen onze gitaren tevoorschijn en Niel trekt zijn houten stokjes uit zijn broekzak. Lukas zit als eerste klaar en begint met het deuntje van I found you, het liedje dat we op de auditie gespeeld hebben. De elektrische gitaar en bas kunnen we hier natuurlijk niet aansluiten op versterkers, maar ook zonder een versterker klinkt het goed. Ik val samen met Tayana in en Niel tikt het ritme met zijn stokjes. Even later begin ik te zingen. Ik had het liedje nog nooit akoestisch gehoord, maar het klinkt echt goed. Na een tijdje springt Tayana in. Ik schrik even wanneer ze zachtjes meezingt. Niet luider als ik, zodat mij stem niet overstemt wordt, maar stilletjes waardoor het liedje nog mooier wordt. Het liedje eindigt en Tayana verbaasd aan.
‘Sorry,’ zegt ze snel, maar ik neem haar helemaal niets kwalijk.
‘Nee, geen sorry zeggen. Ik wist niet dat je zo mooi kon zingen.’
‘Dank je.’
‘Ik vind dat je mee moet zingen als we ons album gaan opnemen en op de optredens.’ Al voor ik mijn zin af heb, begint Tayana met haar hoofd te schudden.
‘Nee, zingen is niets voor mij. Ik doe het graag, maar niet voor meer dan drie man, geef mij maar gewoon mijn bas.’
‘En wat dacht je van achtergrondstem?’ stem ik voor.
‘Dat klinkt al iets beter. Ik zal erover denken en we moeten het misschien ook aan Michael voorstellen.’
‘Komt allemaal wel in orde.’ Ik draai mijn hoofd naar Lukas die aan mijn andere kant zit.
‘Jij kon mooi zingen, wil jij niet meezingen in een paar liedjes voor het album. Ik denk dat het een speciale touch geeft als er een paar liedjes opgenomen worden met twee stemmen.’ Ik had Lukas maar één keer horen zingen, maar ik kon me zijn stem glashelder herinneren. Ze was prachtig, zoet en ik wou samen met hem zingen. Ik kijk nog steeds in zijn groene ogen die recht in mijn blauwe kijken. Hij aarzelt even, maar knikt dan.
‘Ja, dat lijkt me een goed idee. En ik doe het graag.’ Ik ben blij met zijn antwoord en kijk verder ons cirkeltje rond naar Niel deze keer.
‘Nee, ik zing niet!’ zegt hij lachend en duidelijk voor ik iets kan vragen.
‘Oké, ook goed. Welk liedje wil je nu spelen.’
‘Waarom laat je niet eens iets van je eigen nummers horen?’ Ik besef dat het tijd is om mijn nieuwe vrienden een stukje van mezelf te laten zien. Om hen een stukje meer van mijn ziel bloot te geven.

The raindrops fall from the sky
They leave their marks
On everything they touch
Just like once my scars
Reflected the pain
That you cost me

And even though
I don’t want to believe it
You’re the one
Who makes me cry
Who hurts the most
Who won’t stand by me
And leaves me here
Alone

Every drop
Finds his way through the air
I walk , get wet
But don’t feel the pain
The rain washes away my tears
So no one can see me cry

And even though
I don’t want to believe it
You’re the one
Who makes me cry
Who hurts the most
Who won’t stand by me
And leaves me here
Alone

Try to go one
To walk in the rain
Can’t stand to forget
But it hurts to remember

And even though
I don’t want to believe it
You’re the one
Who makes me cry
Who hurts the most
Who won’t stand by me
And leaves me here
Alone

Can’t stand to forget
But it hurts to remember …

Ik eindig mijn liedje. Het merendeel van de tijd heb ik naar mijn gitaar gekeken of mijn ogen gesloten. Ik wou niet in de ogen van mijn bandleden kijken, ik wou niet zien wat zij dachten, maar nu moest ik die gedachten toch confronteren.
Ik til mijn hoofd zachtjes op en kijk mijn publiekje aan. Ik ben bang voor hun reactie, bang dat ze mijn tekst niet goed vinden, dat ze de muziek erbij helemaal anders zouden willen.
‘Het is prachtig,’ zegt Tayana met een schorre stem van het lange zwijgen. Niel en Lukas knikken instemmend en ik zucht van opluchting.
‘Het is echt een heel mooi liedje. De muziek en tekst passen perfect.’ Gaat ze verder.
‘En je tekst… het is zo persoonlijk, zo open, maar tegelijk ook zo gesloten. Het is zo persoonlijk, maar toch denk ik dat veel mensen zich erin kunnen vinden.’ Ik verschiet van Lukas zijn reactie, maar ben er wel blij mee.
‘Zullen we proberen er wat meer muziek bij te zetten? Ik bedoel bas, gitaar en tikjes van Niel.’ Stelt Tayana voor en lacht even met haar eigen mopje over Niel. Ik denk wel dat het voor hem niet zo leuk zal zijn om alleen maar wat met stokjes tegen elkaar te tikken tegenover op zijn drums te slaan, maar volgens mij vindt hij het echt niet zo erg. Of hij laat het gewoon niet zien, maar hij lijkt plezier te hebben bij alles wat hij doet dus pieker ik er verder niet over.
‘Oké. Hoe doen we dit springen jullie gewoon in?’ vraag ik hen alle drie. Ik heb geen idee van hoe dit in zijn werk gaat, of ze een blad nodig hebben met akkoorden,… en hoop dat zij er meer verstand van hebben. Lukas speelt een paar akkoorden die ik herken als de akkoorden van ‘Stand by me’, mijn liedje.
‘Dat zijn de akkoorden, is het niet?’ vraagt hij me. Ik knik, verbaasd hoe snel hij gewoon hoort hoe hij het liedje moet spelen.
‘Hoor jij ook welke het zijn?’ vraagt hij deze keer niet aan mij maar aan Tayana. Ook zij knikt.
‘Ik spring wel gewoon in, dat vind ik het gemakkelijkste.’
Ik kijk nu naar Niel. ‘Geen probleem voor mij, ik tik wel mee op het ritme en thuis zetten we er mijn drums wel bij.’ Zegt hij met evenveel plezier als anders. Hij laat zijn stokjes tegen elkaar tikken en we zijn weer vertrokken. Ik begin mijn liedje te spelen en voeg iets later mijn stem toe. Lukas en Tayana vallen tezamen in. Met hun instrumenten erbij klinkt het plots anders, maar heel mooi. Ik sta er verstelt van hoe iets eenvoudig toch zo mooi gemaakt kan worden. En het wordt nog mooier wanneer Lukas het refrein meezingt.
‘Ik denk dat we net een hit hebben gemaakt, of toch al een beetje.’ Lacht Tayana wanneer ik de laatste noten zing. Hierna spelen we nog een paar covers en besluiten om naar terug te keren naar ons huurhuisje. Het is echt al laat geworden, de schemer van daarstraks is verandert in de donker van de nacht, de wind steekt steeds meer op en blaast de warmte van overdag weg waardoor het echt frisjes wordt in onze zomerkleren.
In het huisje aangekomen, zie ik dat het inderdaad laat is. De klok wijst bijna twaalf uur. Het was een super toffe, maar ook lange en vermoeiende dag. Ik strompel de trap af terwijl Lukas en Tayana me volgen en Niel alle deuren sluit.
In stilte en in een soort waas kleed ik me om en laat me dan in het grote bed vallen. Tayana ligt bovenop het laken en slaapt al. Ik kruip eronder, laat mijn hoofd in het kussen zakken en laat me door de slaap meevoeren naar dromenland.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.