FanFic.nl

Frodo in Narnia?!

[1] Het is tijd..

We waren eindelijk thuis, naar zo’n lange tijd eindelijk thuis. Het voelde goed en vertrouwd om weer thuis te zijn, maar tegelijker tijd ook zo ver weg. We kwamen te paard thuis. Wat niet bepaald gebruikelijk was in de Gouw. Dus was ik ook niet verbaasd toen iedereen ons verwonderd aankeek. We gingen die zelfde avond nog naar de kroeg, en zonder ook maar enige aanmoediging vroeg Sam Rosie ten huwelijk. Het was een prachtig huwelijk. En ik voelde dat gevoel van geluk dat ik zo lang gemist had. Maar toch misde ik iets. Ik voelde nog altijd pijn. Want hoe ga je verder? Hoe pak je de draad weer op? Ik wist dat ik nooit meer zoals vroeger zou zijn. Sommige wonden waren te diep om door de tijd geheeld te worden.

Daarom besloot ik de Gouw samen met Bilbo te verlaten. Om met de elven naar de Verlaten Eilanden* te gaan. Ik had het aan niemand verteld. Behalve aan Gandalf natuurlijk. Want Sam zou me proberen te stoppen. Maar dat kon niet. Ik moest dit doen, het moest gewoon. Voor mij, voor Bilbo.

Maar toen ik daar aan de pier stond was het veel moeilijker dan ik me voorgesteld had. Maar ik herrinerde me weer waarom ik dit deed toen ik Bilbo’s verbaasde, tegelijkertijd gelukkige gezicht zag bij de aanblik van het schip. “Zoiets heb ik nog nooit gezien.”� Zei hij verwonderd. “Ik denk dat ik wel klaar ben voor mijn laatste avontuur.”� En hij liep met Gandalf mee. Ik keek hem met een zwakke glimlach na. Nu was het zover. “Frodo, het is tijd.”� Zei de nu omgedraaide Gandalf. Sam keek verward rond. “Wat bedoelt hij?”� Vraagt hij argwanend. En ik zie dat Merry en Pippin me nu ook aanstaren. “Sam, we zijn vertrokken om de Gouw te beschermen. En dat hebben we gedaan. Maar niet voor mij.”� Sam krijgt waterige ogen en schudde zijn hoofd heftig. “Dat meen je niet. Je kunt niet weggaan.”� Het deed me pijn om Sam zo te zien. Maar het was ook precies de reden waarom ik nog niets gezegd had. Ik pakte het boek dat Bilbo me gegeven had. Ik had mijn verhaal geschreven, maar er was nog wat ruimte over. “De laatste pagina’s zijn voor jou, Sam.”� Ik nam met pijn in mijn hart afscheid van Merry en Pippin. Maar afscheid nemen van Sam, die mijn beste vriend geworden was, was nog veel moeilijker. Ik gaf hem als laatste afscheid een kus op zijn voorhoofd en liep richting Gandalf. Toen ik de boot opliep realiseerde ik me dat ik nooit meer terug zou komen. Het deed pijn. Maar ik wist dat dit het beste voor iedereen was. Ik keek mijn vrienden voor de laatste keer aan en de boot voer van de pier weg. Op weg naar vrede, of misschien avonturen. Ik wist niet wat me te wachten stond, maar ik had Bilbo en Gandalf bij me. Dat deed me goed. We voeren de open zee op. Een plaats waar ik nooit geweest was.

“Frodo, we gaan eerst nog bij een oude vriend langs.”� Zei Gandalf. “Echt? Bij wie dan?”� Vroeg ik opgewonden. “Bij Aslan.”� “Aslan? Wie is dat?”� Vroeg ik nieuwschierig. “De koning van Narnia.”� “Ik heb er nog nooit van gehoord.”� “Dat komt doordat het niet in Midden-Aarde ligt. Het is een compleet andere wereld. Maar de elven hebben er contact mee.”� “Waarom heb je mij hier nooit over verteld, Gandalf?!”� Vroeg Bilbo verontwaardigd omdat hij erachter was gekomen dat er plaatsen in deze wereld waren die hij niet kende. “Omdat ik niet dacht dat ik jullie er ooit naartoe zou brengen. Er wonen bijna geen rassen die in Midden-Aarde voorkomen.”� “Onzin, ik ken alle rassen!”� Zei Bilbo, wederom verontwaardigd. “O, is dat zo Bilbo?”� “Jazeker.”� “Zou je me dan een Faun kunnen beschrijven?”� “Een wat?”� “Een van de meest voorkomende wezens in Narnia.”� Zei Haldir, die het gesprek blijkbaar gehoord had. “Dat ik een ras niet ken, bewijst helemaal niets.”� Gandalf moest zijn lach inhouden om Bilbo’s zeer kinderachtige gedrag.

Reacties:

Elflady zei op 7 juli 2009 - 21:47:
wh00t Haldir heb hierin ook wat gezegt =3...[/ignorantduderesmoment]

=3 maar dit is echt heel coel.
*ziethalveverfilmingalvoorzich*