FanFic.nl

No more days to waste.

Maybe my songs, can make a change in this hard world.

Ik pakte mijn gitaar, en begon mijn andere liedjes te spelen. Ik had er toch wel al wat, ik deed ze allemaal. Ze moesten perfect klinken, dat was altijd mijn doel, ze zo perfect mogelijk laten klinken. Na 3 kwartier was het goed. Oh nee, schoot me ineens te binnen, moest ik iets meenemen? Mijn gitaar, teksten, partituren. Snel even bellen naar Andreas. "Haaj Andreas". "Haaj". "Seg andreas, even een vraagje, moet ik iets meenemen?" "Tja, dat weet ik niet. Ik zal het even vragen, een minuutje". Ik hoorde hem een naam roepen, maar ik verstond niet welke. Plots hoorde ik iemand anders aan de telefoon. "Hallo?" "Hallo met Julissa". "Het is met een vriend van Andreas. Ik zou zeggen dat je al je teksten en partituren meeneemt. Je gitaar ook , maar misschien kan je er een van mij gebruiken, maar neem ze ook maar mee. En ja, dat zal het zo wel zijn denk ik". "Oké, bedankt", zei ik. "En kom jij morgen ook"? "Ja", zei hij. "Oké tot morgen dan". "Ja tot morgen." Ik legde af, en stak mijn gsm terug weg. Door de laatste uren, had ik weer veel inspiratie gekregen om een liedje te schrijven. Over afscheid nemen, maar toch blij zijn. Ik moest afscheid nemen, maar ik was toch blij, voor de kans die ik kreeg. Ik zocht naar een goede melodie, en vandaag ging het snel. Na amper 2 uur was het klaar, en het klonk zelfs nog goed. Ik oefende tot het perfect was. Daarna deed ik al mijn liedjes nog 1 keer. Toen ik klaar was, deed ik mijn pyjama aan en kroop in mijn bed. Ik had zo een vermoeden dat de volgende dagen vermoeiend gingen worden, dus wou ik goed uitgerust zijn. Ik zette nog snel mijn wekker aan en viel in slaap.Later.Er scheen wat licht in mijn ogen, waarschijnlijk was ik daar van wakker geworden. Nog voor mijn wekker was afgelopen. Ik stapte uit mijn bed, zette mijn wekker af en pakte wat kleren en mijn toilettas. Ik ging naar de douches en ging me wassen. Ik droogde me af en kleedde me aan, deed mijn haar goed en poetste mijn tanden. Snel ging ik terug naar mijn kamer en pakte alles in wat ik mee moest nemen. De vriend had niet gezegd of ik een akoestische of een elektrische gitaar moest meenemen, dus zou ik ze wel allebei meenemen. In mijn tas stak ik mijn kaft met liedjes en partituren. Mijn gsm en mijn portefeuille verdwenen ook in mijn tas, samen met mijn laptop. Ik nam alles mee naar beneden, en zette alles in de gang, klaar om mee te nemen. Snel at ik nog wat, en juist toen ik klaar was, belde er iemand aan. "Ik doe wel open", riep ik en spurtte naar de deur. Het moest Andreas zijn. Groot was dan ook mijn teleurstelling, toen ik twee jongens, ongeveer even oud als mij, zag staan, die ik nog nooit had gezien. "Hallo", zei 1 van de 2. "We komen voor Julissa". "Dat ben ik", zei ik aarzelend. "Oké", zei de andere. "Zie dat je alles hebt dat je nodig hebt". Ik pakte mijn tas, deed ze om mijn schouder, en pakte in elk hand 1 gitaar. Snel deed ik de deur toe en volgde hen. Ze stopten bij een busje, en de deuren gingen open. "Helemaal naar vanachter gaan", hoorde ik. Ik liep tot het einde, en tot mijn grote verbazing zat Andreas daar,languit in de zetel. "Heej, Andreas". "Heej Julissa, alles goed?" "Jaja, met u ?" "Ja znee." De 2 jongens kwamen erbij zitten. "Dit zijn dus Bill en Tom", zei hij. Allebei deden ze hun zonnebril uit, en de ene, ik denk Bill, ook zijn pet. "Haaj", zei diegene zonder pet, "Ik ben Bill, en dit is mijn broertje, Tom." "Joeee", hoorde ik iemand langs de andere kant zeggen. Ik zat een beetje (heeel) ongemakkelijk met mijn spullen, maar dat hadden ze precies niet door. "Bill, kan ik mijn gitaren en mijn tas ergens zetten?" "Nee", hoorde ik Tom heel serieus zeggen. "En waarom niet?" vroeg ik wat verlegen. "Eerst moet je je liedje spelen." "Oh nee hoor!" "Dan niet." "Pleaseee", vroeg ik met een pruilmondje. "Nee". "Oké, het is al goed, maar met welke gitaar? Mijn elektrische of akoestische?" "Hmm, eerst akoestisch en dan elektrisch. Ik pakte mijn gitaar, de partituren had ik niet meer nodig, en begon te spelen en te zingen.Later. "Amai, jij kan goed zingen! Zelfs ik kan niet zo goed zingen!" zei Bill verontwaardigd. "Zing jij ook ?" "Ja, maar..." "Dan vind ik dat jij sebiet ook een liedje moet zingen." "Oké, welk liedje?" "Dat zien we sebiet wel", zei ik snel,en pakte mijn elektrische gitaar, "dan kan ik eindelijk mijn spullen wegzetten." Juist toen ik wou beginnen spelen, pakte Tom ineens mijn gitaar af. "Wat heb jij", vroeg Bill. "Bill", antwoordde hij. "Kijk eens goed naar deze gitaar", en hield mijn gitaar voor zijn neus. Bill's blik verstarde. "Is dat de..." "Ja", antwoorde hij, nog voor Bill zijn zin kon afmaken. "Wat is er zo speciaal aan die gitaar?" "Alles", zei Tom. "Wat alles?" "Het is een gibson." "Oh ja, kan wel", antwoordde ik. "Maar wat is er zo speciaal aan?" "Deze kost héél véél geld, en ze hebben ze bijna nergens, ik zoek dit exemplaar al 2 jaar." "Echt, oh ik wist niet dat ze zo speciaal was." "Mag ik er sebiet op spelen?", vroeg Tom. "Ja, is goed." Ik pakte mijn gibson terug en begon het liedje opnieuw te spelen. "Ze zingt echt héél goed", hoorde ik ze zeggen. "Nu jou beurt", zei ik tegen Bill, toen ik klaar was. "Welk liedje?" "Wacht, hier ligt nog een blad met de nummers." Ik bekeek de lijst. Plots kwam ik bij een liedje dat me opviel. Don't Jump. "Don't Jump", zei ik vastberaden. Ik legde mijn akoestische gitaar weg. Gaf de gibson aan Tom, en pakte mijn laptop. "Ja begin maar, hoor. Ik moest eerst iets opzoeken. Ik ging naar TokioHotel.com, en zocht op google naar die foto, van Andreas, en die 2 jongens. Ik herkende het liedje dat Bill en Tom aan het spelen waren, zag dat Bill en Tom van Tokio Hotel waren. Herkende ze op de foto met Andreas. Ik zocht nog wat op het internet en zag dat hun achternaam Kaulitz was, en de andere 2 leden Gustav Schäfer en Georg Listing noemden. Ik legde de laptop op de tafel. Het liedje was juist gedaan. "Dit is het mooiste liedje dat ik ooit heb gehoord, Bill Kaulitz, en je kan heel goed gitaarspelen Tom Kaulitz." Ik zag aan hun gezicht dat ze verschoten. "We hebben toch niet verteld dat we Kaulitz heten?" vroeg Bill. "Nee, en ook niet dat jullie in tokio hotel spelen, en de 2 andere leden Gustav Schäfer en Georg Listing heten." "Hoe weet je dat?" vroeg andreas. "Toen jij met je ouders langskwam, daarvoor zat ik in de zetel, en begon Don't Jump juist. Maar na 20 seconden moest ik het terug afzetten, omdat jullie er waren. Gisteren zag ik het opnieuw, en heb een aantal liedjes van jullie geluisterd. Toen kwam ik op het idee of er iets van u, Andreas op het internet stond. En weet je wat ik vond?" "Nee", knikte ze alle drie. "Dit", en opende mijn laptop. "Ik had direct door dat ze van Tokio Hotel waren, maar ik dacht dat het toevallig was. Toen jij, Bill , juist die lijst liet zien, herkende ik direct Don't Jump, dan heb ik opgezocht hoe de leden van TH heten hé Kaulitz." "Ah, oké, ik dacht dat jij één of andere gefreakte fan van ons was." "Neenee", zei ik lachend. Plots riep de chauffeur dat we er bijna waren. "Oké", zei Andreas. "Waar is de blinddoek?" "Daar, op tafel", zei Tom. Hij pakte ze, en voor ik het wist wat er juist gebeurde, deed hij de blinddoek bij me op. Na 5 minuten stopten we, en leidde Andreas me naar buiten. We stapten een gebouw binnen, en liepen precies maar wat rond. Tot op een bepaald ogenblik, de blinddoek werd weggehaald. Bill klopte op een deur waarop vanvoor een plaatje hing met daarop David Jost. Iemand riep dat we binnen mochten komen. Er stonden stoelen klaar, en we gingen zitten. "Dag Bill, Tom en Andreas". "En dit is dan Julissa, vermoed ik. Ik ben David Jost, de manager van Bill, Tom... Gustav en Georg, ging ik verder." "Ja, en jij wil dus een liedje opnemen?" "Als dat zou kunnen", antwoordde ik. "Natuurlijk kan dat, maar niet hier natuurlijk. Volg maar." David stapte naar buiten, we volgden hem. We gingen een kamer binnen. "Hier mag jij je liedje spelen." "Met welke gitaar?" "Allebei, maar begin maar met de akoestisch, oké?" "Ja, is goed.".Later.Nadat ik ze allebei had gespeeld kwamen Bill enzo binnen. "Goed gezongen", zeiden ze. "Dank je, waar is David?" Die moest eerst nog iemand spreken, hij komt direct.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.