FanFic.nl

What I like About You Is What You Like About Me.

What I Like About You Is What You Like About Me. (3)

De jongen van op het schoolplein zat verveelt naar buiten te kijken. “Nou, toe dan, stel je maar eens voor.”� Zei de leerkracht ongeduldig. “Hmm, Ik ben Melody. Ik ben 16, ik hou van tekenen en muziek luisteren. Ik kom uit België maar ben naar hier verhuist.”� Zei ze snel na elkaar. De lerares knikte. “Ga maar weer zitten.”� Zei de lerares. Ze knikte en ging opgelucht weer zitten. De les ging voorbij. Het enige wat er tot Melody was doorgedrongen van die les, was dat ze de volgende dag een kikker zouden ontleden. Melody’s maag keerde al om. Lesuren gingen voorbij en uiteindelijk brak de middagpauze aan. Melody slenterde naar haar kluisje, dropte alles erin en ging naar de kantine. Ze nam gewoon een granenreep en ging aanschuiven aan de kassa. Nadat ze betaald had, ging ze aan een tafeltje gaan zitten. Helemaal alleen...Ze voelde dat ze bekeken werd. Vele ogen keken haar aan. 'Niet weer hé!' dacht ze. Een paar tafels verder zat Alex Evans rustig te eten, er waren een paar jongens van zijn klas bij hem komen zitten. Niet dat ze vrienden waren ofzo. In tegendeel, Alex werd altijd genegeerd. Iedereen noemde hem emo, terwijl hij dat helemaal niet was. Een paar mensen in de eetzaal draaiden hun hoofden en Alex werd nieuwsgierig. Waar keken ze naar? Hij gluurde tussen de hoofden van de mensen door. Blijkbaar keek iedereen naar Melody. Alex voelde, toen hij naar haar keek, dat er iets speciaals was aan Melody. Iets..anders. Het knaagde, niet omdat hij honger had, maar omdat hij het zielig voor Melody. Alex was er ondertussen gewent aan geworden, aan dat staren. Maar, misschien was dit nieuw voor Melody. Hij kon het natuurlijk niet weten. Hij had zelfs niet opgelet toen ze zich voorstelde in Biologie. Daar had hij nu wel spijt van. Melody had een vreemde uitstraling. Ze straalde iets uit dat Alex blij kon maken, en toch, was hij op de één of de andere manier bang van haar. Hij kon het niet plaatsen, dat gevoel. Toen hij gedaan had met eten, en velen Melody nog steeds bestudeerden alsof ze een biefstuk was, had hij er genoeg van. Hij stond op en wilde naar haar toe gaan. Maar net op dat moment stond ook zij op. Ze wilde vast rechtstaan. Alex was nu diegene die bekeken werd. Dat vond hij niet erg. "Emo!" werd er geropen van ergens in de eetzaal. Melody, die nog haar boterhamdoos aan het dicht doen was, verstijfde. Alex keek haar bezorgd aan. Het was alsof ze verlamd was en ze geen beweging kon maken. Toen zag hij iets vallen, was het een papiertje? Nee, het was..een traan. 'Oh nee,' dacht Alex 'ze denkt vast dat ze emo tegen haar riepen!' Alex wilde naar haar toe lopen, maar had er de kans niet voor. Toen hij zich omdraaide en zijn tas greep, en wilde rennen, was ze er niet meer. Ze was vast al naar buiten gelopen. Alex begon te lopen, stampte de buitendeur open en liep het schoolplein op. Daar zat ze. In elkaar gedoken, in hoek, onder het boompje. Alex ging er voorzichtig naartoe. Melody had haar knieën opgetrokken, haar armen erop gelegd en haar hoofd erin verborgen.

Reacties: