FanFic.nl

Süchtig {Complete}

Deel 3 Why worry – The All American Rejects

Bill:
‘Goedemorgen, Bill!’ Klinkt het driemondig als ik door de woonkamer naar de keuken strompel. Jezus, hoe komt het zo vrolijk? Ik brom iets terug waarvan ik zelf niet eens weet wat het betekent, daar moeten ze het maar mee doen. Eenmaal bij het aanrecht aan gekomen stort ik er bijna op neer. Ik wil zo graag weer gaan slapen.
Ik heb me echt in tijden niet zo dood gevoeld. Op automatische piloot begin ik ontbijt te maken en ik luister afwezig naar Georg, Gustav en Tom die vrolijk aan het ontbijten zijn.
‘Wat gaan jullie vandaag doen?’ Hoor ik Gustav vragen.
‘Wat bedoel je?’ Tom is nog niet zo wakker als ik dacht dat hij was.
‘Tom, gebruik die hersens eens.’ Mompelt Georg geërgerd.
‘Wí¡t?’ Hij is echt de onschuld zelve, ik grinnik zachtjes.
‘We zijn vrij vandaag, don’t you remember? Weet je, ik begin echt te geloven dat die dreads je hersens uitzuigen…’ Ik hoor Gustav heel hard lachen om Georgs grapje.
‘Ga je borsthaar scheren, Hobbit.’ Roept Tom verontwaardigd. Nu komt Gustav helemaal niet meer bij. Wat een stelletje is het toch.
‘Anyway, jongens?’ Probeert Gustav de aandacht te trekken, ‘we zijn nu hier in Rome en-’ Ik hoor hoe Tom vermoeid kreunt.
‘We gaan echt niet mee naar een of andere rare toeristenattractie hoor Gustav. We zijn VRIJ. Moet ik dat voor je spellen?’ Valt Georg hem in de rede.
‘V-R-I-J.’ Spelt Tom overdreven.
‘Ja, dat betekend uitrusten.’ Gaat Georg verder. Jeetje, het Georg-Tom front is weer bezig…
‘Oftewel, film kijken en bank hangen.’ Valt Tom hem bij. Ik hoor iemand zuchtend, waarschijnlijk Gustav. ‘Maar misschien is het wel heel leuk,’ probeert hij, ‘net als dat spionage museum toen!’
Ik voel mijn spieren verstijven. Met een ruk draai ik me om en ren bijna mijn kamer in. Dat was precies zo’n dag als deze geweest. Georg, Tom en ik verveelt, Gustav met een plan. ‘Ik had nooit mee moeten gaan,’ jammer ik.
Niemand die me hoort. Niets dat verandert.
Ik was gegaan en wonderbaarlijk genoeg was het nog leuk geweest ook. Moet ik toegeven. Alle spionage apparatuur die ooit gemaakt is was er te vinden. Van het oudste afluisterapparatuur tot het kleinste cameraatje ooit gemaakt. Waarom waren we daar zo in geïnteresseerd geweest?
‘Bedenk wat je daar allemaal mee kan doen.’ Had Tom opgewonden gefluisterd.
‘Niet zo veel,’ de gids had hem zo uit die droom geholpen, ‘als je er mee opgepakt word zit je diep in de nesten. Overtreding tegen allerlei wetten, privacy en zo.’
Tom keek toen even teleurgesteld maar droomde snel gewoon verder. Net als Georg die ook zo onder de indruk van het minicameraatje was.
‘Nou koop er één.’ Ik had gelachen om Gustav zijn grapje. Georg en Tom liepen bijna te kwijlen bij de mogelijkheden wat het zou bieden. Ik herinner me de kop van de gids nóg.
‘Ja, waarom niet?’ Had Georg opeens gevraagd. Ik trok mijn wenkbrauw op.
‘Als we alle vier wat inleggen? We zijn rijk zat.’ Hoe had ik op dat moment kunnen denken aan het feit dat ik dan een tijdje minder hard zou kunnen shoppen?! Als ik eens geweten had wat voor gevolgen er aan die kut camera hingen! Ik voel de onmacht in mezelf opkomen, ik kan er niets tegen doen. Ik kan de tijd niet terug draaien en ik kan niet stoppen. Woedend smijt ik mijn bord op de grond. Ik zie hoe de scherven zich verspreiden. Het was zo’n achterlijk idee geweest! Ik voel de tranen opkomen en wil niets liever dan mezelf er aan over geven.
‘Bill?’ Hoor ik van de woonkamer, gevolg door voetstappen die naar mijn kamer gaan. Snel heb ik mezelf weer bij een, precies op het moment dat iemand de kamer deur open doet draai ik met een nep geschrokken gezicht naar hem om. ‘Wat was dat?’ Tom kijkt angstig. Georg en Gustav kijken bezorgd. ‘Sorry!’ Allemaal nep. Ik acteer alsof ik het bord heb laten vallen, ze hoeven niets te weten van mijn uitbarsting.
‘Mijn bord laten vallen,’ zeg ik en ik kniel op de grond neer.
‘Ik pak wel even de stoffer en blik,’ mompelt Gustav en ik zie hem weg lopen, Georg volgt hem op de voet.
‘Alles oké Bill?’ Ja, Tom is een ander verhaal. Die trapt niet één, twee, drie, in mijn theaterstukjes.
Ik kijk glimlachend op. ‘Ja hoor. Het is maar een bord. ’ Tom kijkt me gekwetst aan. ‘Je weet dat ik het daar niet over heb,’ mompelt hij.
Ik hou mijn hoofd schuin en kijk hem vragend aan, ‘wat bedoel je?’
Tom schud zijn hoofd en loopt de kamer uit. Meteen voel ik me weer verdrietig worden. Het voelt verschrikkelijk om te liegen tegen Tom. Ik houd me stevig aan het idee vast dat ik het hem ooit kan vertellen. Tot zo lang kan ik het wel redden met mijn nepblije theaterstukjes.

Reacties: