FanFic.nl

Bonnie & Clyde

Hoofdstuk 21

Als David op het politiebureau is aangekomen wordt hij begroet door een dienstdoende collega.
“Hé David, werk jij ook al op je vrije dag?”� David grijnst.
“Alsof ons werk er wel eens op zit. Nee, ik neem die compositie tekeningen van die bankovervallers mee. Dan kan ik die eens op mijn gemak bestuderen.”� Zijn collega kijkt hem bevreemd aan.
“Hebben die twee wat met elkaar te maken dan?”�
“Geen idee”� zegt David eerlijk. “Maar daarom wil ik ze juist meenemen om te kijken of ik iets vind.”�
David pakt de benodigde tekeningen en legt nog snel een briefje op Sebs bureau zodat die weet waar de compositietekeningen zijn gebleven.
Hij groet zijn collega en stapt weer in zijn auto. Nog even bij de bloemist langs, even een bloemetje voor Natalia meenemen. Hij zoekt een prachtig boeket rode rozen uit.
“Mr. Miller in een romantische bui”� roept de bloemist enthousiast uit. “Of is uw lieve vrouwtje jarig vandaag?”� David schiet in de lach.
“Nee, hoor ze is niet jarig maar zo af en toe ben ik inderdaad in een romantische bui en verras haar met een bloemetje.”� Hij kent de bloemist erg goed en weet dat hij gewoon een praatje wil maken met zijn klanten. Hij betaalt het boeket en gaat op weg naar huis.
Als hij thuis de sleutel in het slot omdraait valt hem op dat het opmerkelijk stil in huis is. Hij loopt naar de woonkamer waar hij Natalia op de bank had achter gelaten. Ze slaapt. Hij drukt een kus op haar voorhoofd en realiseert zich dat ze een gejaagde ademhaling heeft. Haar voorhoofd is gloeiend warm. Ze kon wel koorts hebben denkt hij bezorgd. Hij probeert haar wakker te krijgen maar zonder resultaat. De rozen heeft hij ondertussen achteloos op de salontafel gelegd evenals de compositie tekeningen. Hij is dodelijk ongerust.
“Natalia, wakker worden. Lieverd hoor je me?”� David strijkt door zijn haar en overdenkt wat hij nu het beste kan doen. Hij weegt af hoelang de hulpdiensten erover zouden doen om tot bij hem te komen. Hij komt tot de conclusie dat hij beter zelf naar het ziekenhuis kan gaan. Dat is tenslotte niet zo heel ver weg van hun huis.
Hij rent naar buiten en zet zijn auto zo dicht mogelijk bij de voordeur. Vervolgens rent hij naar binnen en tilt zijn vrouw op met deken en al. Voorzichtig legt hij haar op de achterbank van zijn auto. Snel gaat hij naar het ziekenhuis waar verplegend personeel hem gelijk helpen en Natalia op een brancard leggen. De eerste hulp arts is snel ter plaatsen en begint haar te onderzoeken. David voelt zich zo hulploos en loopt te ijsberen op de gang. Hij verwijt zichzelf dat ze ziek is. Misschien wel longontsteking doordat ze nat werd door die tuinslang. Na een half uur komt de arts weer naar buiten en vraagt David even met hem mee te lopen.
“Wat is er met mijn vrouw? Heeft ze longontsteking?”� De dokter sluit de deur van de spreekruimte en gebaart David plaats te nemen.
“Nee, Mr Miller uw vrouw heeft geen longontsteking. Maar waarom denkt u dat?”� David vertelt van het tuinslang incident van vanmorgen. De dokter schudt zijn hoofd.
“Dat lijkt mij onwaarschijnlijk omdat dit niet kan binnen enkele uren na het incident. We hebben hier echter wel te maken met een ontsteking.”� David kijkt niet begrijpend naar de arts.
“Maar wat heeft ze dan wel?”� vraagt hij ongerust.
“Uw vrouw heeft een blindedarmontsteking en moet zo snel mogelijk worden geopereerd. Ik wil u vragen dit formulier te ondertekenen zodat we haar gelijk kunnen opereren.”� David kijkt afwezig voor zich uit maar komt dan toch in actie om zijn handtekening te zetten. De arts brengt het formulier weg zodat de chirurgen aan het werk kunnen. David in gedachten verzonken achterlatend.

Sofie ligt te wachten tot Seb terug komt. Haar hele leven staat op zijn kop. Er is zoveel gebeurt de laatste paar weken. Ze heeft veel vragen en wil nog vele gesprekken met Seb over hoe nu verder gaat met hun drie. De schrik zit er goed in nu ze een Seb heeft leren kennen die zo koud en kil was, door met haar te willen trouwen maar alleen voor Elisa. Een huwelijk zonder liefde. Dat had ze nooit van hem verwacht. Maar aan de andere kant heeft zij ook fouten gemaakt. Ze heeft zijn dochter van hem weg gehouden.
“Ze slaapt”� zegt Seb die net weer binnen komt. Ze kijkt naar de man die de vader van haar dochter is. De man die ze nooit heeft kunnen vervangen voor een ander. De man die altijd in haar gedachten is geweest. De man waar ze al heel lang van houd. Er gaat een glimlach over haar gezicht.
“ Sebastien, heb je even tijd om met me te praten?”� Seb is verbaast dat ze nu gelijk wil praten.
“Wil je niet liever wat rusten en misschien een dutje doen? De reis was zeker vermoeiend”� zegt hij zacht. Ze schudt haar hoofd.
“Nee, Seb ik wil nu graag praten anders lig ik toch maar te piekeren.”�
“Waarover pieker je dan?”� wil Seb weten.
“Nou over ons natuurlijk. Ik bedoel komt het wel goed? Weet je zeker dat je met me wilt trouwen? Doe je het niet alleen maar voor Elisa?”� Seb glimlacht dit is weer de Sofie van weleer. Een Sofie die altijd zekerheid wil. Die altijd alles geregeld en gepland wil hebben. Dat was de reden van hun scheiding destijds. Zij wilde zoveel van hem en hij kon daar niet aan tegemoet komen. Kon en wilde niet, moet hij nu eigenlijk bekennen.
“Sofie ik geloof dat wij het er maar eens uitgebreid over moeten hebben. Maar ik denk dat het allerbelangrijkste is dat wij van elkaar houden. Dat doen we toch?”� Ze pakt zijn hand.
“Ja, Seb dat doen wij. Weet je wel dat er nooit een andere man in mijn leven is geweest sinds die dag dat ik jou verliet?”� Seb kijkt haar strak aan.
“Helemaal geen enkele?”� Vraagt hij verbaast. Ze schudt haar hoofd.
“Nee Seb. Ik kon jou niet uit mijn hoofd zetten en zeker niet toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Ik heb zo vaak geprobeerd naar je toe te komen. Maar op één of andere manier kwam het er niet van.”� Seb pakt haar hand en knijpt er bemoedigend in.
“We hebben allebei veel fouten gemaakt. Jij door mij niet te vertellen dat je zwanger was en ik om jou zomaar te laten gaan. Ik had veel harder voor je moeten vechten. En ook nu ben ik weer heel onredelijk tegenover je geweest. Ik had nooit moeten voorstellen om te trouwen zonder dat er liefde in het spel was. Ik denk dat ik het er heel moeilijk mee had gekregen Sofie. Want jij bent sinds dien ook de enige vrouw in mijn leven geweest. Ik heb mezelf overladen me werk en probeerde zo jou te vergeten.”� Ze kijkt hem met tranen in haar ogen aan.
“We zijn toch ook een stelletje. Lopen we allebei bijna vier jaren met onze ziel onder onze arm te treuren om wat is geweest, terwijl het nog niet eens is afgelopen. Ik houd echt heel veel van jou Sebastien en ik wil er alles aan doen om met jou en Elisa gelukkig te worden. Onze kleine meid verdient een vader zoals jij.”� Seb neemt haar in zijn armen en kust haar teder.
“Ik ben zo blij dat jij weer in mijn leven terug bent gekomen. Molly zei het al, Sofie is de enige voor jou en daar heeft ze helemaal gelijk in. Het is natuurlijk jammer dat ik de eerste paar jaar van haar heb moeten missen maar aan de andere kant geniet ik van haar nu en kan dat nog vele jaren doen. En buiten dat bij de volgende kan ik alles meemaken.”� Hij kust haar weer. Sofie duwt hem een beetje van zich af en kijkt hem aan.
“Jij wilt weer vader worden?”� vraagt ze verbaast. Hij knikt.
“Ik wil wel een heleboel kinderen met jou”� roept hij enthousiast uit. “Maar nu even terug naar ons huwelijk zullen we gelijk trouwen als die zes weken plat liggen van jou erop zitten? Ik bedoel een bruiloft regelen kun je toch wel vanuit je bed hier.”�
“Jij moest eens weten wat ik allemaal kan regelen vanuit mijn bed. Maar ik vind dat een prima idee. En zullen we Elisa bruidsmeisje laten zijn?”� Seb krijgt een beeld in zijn hoofd van Elisa in een mooi jurkje met een bloemenmandje voor hen uitlopend. Hij glundert.
“Dat is een goed idee. Trouwens het is heerlijk weer zo met jou te kunnen praten. Het voelt als vanouds.”� Hij knuffelt haar en kust haar voorhoofd. Hij blijft naast haar liggen tot ze uiteindelijk in zijn armen in slaap is gevallen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.