FanFic.nl

Bonnie & Clyde

Hoofdstuk 24

Carlos heeft zijn plannen rond. Volgende week tijdens de familiebijeenkomst gaat hij met zijn vader Martinque en zijn oom Enrique praten. Hij denkt een weg gevonden te hebben waarmee hij zowel zijn familie als ook Maria een plezier kan doen. Hij is bezig met een hapje eten klaar te maken als Maria beneden komt.
“Dat komt niet vaak voor dat ik mijn wederhelft achter de potten en pannen vind”� grijnst ze. Carlos kijkt gemaakt boos naar zijn vrouw.
“Daar zou jij natuurlijk aan kunnen wennen neem ik aan?”� moppert hij. Zij staat achter hem en slaat haar gezonde arm rond zijn taille.
“Natuurlijk lieverd kan ik daar aan wennen maar je weet het allerliefste doe ik alles met je samen.”�
Hij draait zich om naar haar en neemt haar in zijn armen. Hij kust haar teder.
“En heeft mijn vrouwtje al honger? Ik was net een soepje aan het maken en wilde daar een boterham bij eten. Lijkt jou dat iets? Vraagt Carlos haar. Maria roert afwezig in de soep terwijl Carlos nog enkele boterhammen meer smeert. Hij kijkt haar van opzij aan.
“Ben je aan het piekeren meisje?”� Ze kijkt hem aan en knikt.
“Is dat zo duidelijk te zien dan?”� vraagt ze op fluister toon.
“Ga jij alvast maar zitten dan zet ik dit wel even op tafel en dan kunnen we onder het eten erover praten.”�
“Goed Carlos want we moeten wat doen. Ik moet tenslotte ook nog een verklaring op het politiebureau gaan afleggen anders krijgen ze daar ook argwaan”� antwoordt Maria zuchtend.
Carlos drukt Maria in een stoel en schept vervolgens de soep op.
“Eerst eten meisje, we vinden wel een oplossing. En dat politiebureau doen we morgenvroeg even dan zijn we daar vanaf.”�
“Maar wat moet ik wel en vooral wat moet ik niet zeggen? Ik ben bang dat ik iets verkeerd ga zeggen.”�
“Natuurlijk niet je vertelt gewoon hoe het geweest is. Dat je zag dat iemand een pistool trok en dat jij in paniek raakte en niet wilde dat er geschoten zou worden. Je wilde het verhinderen en dacht dat de politieman niet zou schieten als hij zou zien dat er iemand anders dan de dader in de vuurlinie stond. Trouwens Ginevra was vanmorgen hier. Wist je dat haar nieuwe vriendje die politieagent is die jou heeft geraakt?”�
Maria kijkt hem ongelooflijk aan.
“Maar dat kan toch niet, waarom wilde hij dan op mij schieten? Heeft ze dat ook gezegd?”� Maria wind zich mateloos op.
“Rustig nu maar die jongeman draaide door toen hij zijn lief ontwaarde in mijn armen met een pistool aan haar hoofd. Hij wilde mij erachter wegschieten volgens Gine.”� Maria wordt nu echt boos.
“Dus ik ben gewond geraakt omdat die politieman iets heeft met Gine heeft?”�
“Maria alsjeblieft, windt je niet zo op. Gine kan er toch ook niets aan doen dat ze verliefd is geworden op een politieman. Ik weet ook niet wat de familie ervan gaat vinden als we het hen volgende week vertellen maar voor mij staat één ding vast ik wil met jou een geregelder leven. Ik wil naar Zwitserland en daar een nieuw bestaan opbouwen als eerlijke zakenman in kluizen.”�
“Kluizen? Ben je daar nog steeds over aan het denken? Carlos je bent niet wijs. Ik weet precies waar dat op uit draait, maar ik weet zeker dat hier wat jou betreft meer achter zit.”�
Carlos verschiet van kleur dat Maria hem zo snel door heeft. Het lijkt wel of hij een open boek voor haar is.
“Krijg ik nog antwoord?”� zegt ze hem strak aankijkend. Carlos is de eerste die zijn hoofd buigt.
“Maria, laat me alsjeblieft uitleggen wat ik bedoel. Wij zijn tenslotte een bepaalde levensstandaard gewend en ik dacht als we een gewoon leven moesten leiden, dat we misschien op de kleintjes moesten letten. Daarom dacht ik met die kluizen zaak het één met het ander te combineren.”�
“Carlos Marí­n ik zeg het maar één keer. Ik wil niet dat jij dingen blijft doen die het daglicht niet kunnen verdragen. We hebben de keuze of we gaan gewoon verder met overvallen en dergelijke zoals we tot nu toe met succes hebben gedaan of wel we leven een ander leven maar dan wel zonder van die malafide praktijken. Als het zijn moet wil ik voor dat laatste wel met jou familie breken.”� Carlos is ondertussen zwijgend op een stoel gezakt en denkt koortsachtig na over de woorden die net uit zijn vrouw haar mond kwamen.
“Breken met de familie? Alle schepen achter ons verbranden? En dan in een hutje op de hei gaan wonen zeker? Dadelijk zeg je ook nog dat je jezelf wilt gaan aangeven”� roept Carlos gefrustreerd uit.
Maria kijkt hem boos aan.
“Dat heb je mij niet horen zeggen maar het is het één of het ander. Ik wil niet in onzekerheid leven. Of we blijven risico’s nemen en riskeren vroeg of later opgepakt te worden of we gaan een ‘normaal’ leiden. Mij om het even maar beiden is niet te combineren. Aan jou de keuze Carlos”� zegt ze waarna ze luidruchtig opstaat en de kamer uitgaat, de deur onzacht dicht knallend.

David zakt verslagen in een stoel voor het bureau van de arts. Hij is wanhopig. Alles gaat zo snel en het wordt steeds erger met Natalia. Hij kijkt de arts aan die hem bemoedigend toeknikt.
Mr. Miller we doen alles wat in onze macht staat om uw vrouw er weer bovenop te krijgen. Maar op dit ogenblik kunt u echt niets doen. Gaat u naar huis en probeer wat te rusten en kom straks terug met wat nacht- en toiletspullen. Ik kan u werkelijk niet vertellen of en vooral wanneer u vrouw uit deze coma zal ontwaken. We zullen af moeten wachten. Als u wilt zal ik een bed voor u op haar kamer laten zetten zodat u zoveel mogelijk bij haar kunt zijn.”�
Duizenden dingen gaan door Davids hoofd. Wat hij allemaal moet regelen en vooral wat hij nog kan doen voor zijn geliefde vrouw. Vertwijfeld strijkt hij met zijn vingers door zijn haar. Hij staat op en loopt naar de deur. Hij mompelt een bedankje tegen de arts en gaat op weg naar huis om wat spullen te halen.
Achteraf weet hij niet meer hoe hij thuis is gekomen. Hij opent de deur en loopt gelijk naar boven om Natalia’s spulletjes te pakken. Als hij enige tijd later beneden komt gaat de deurbel. Hij opent de deur in kijkt in Urs zijn gezicht.
“Sorry, jongen ik heb nu geen tijd voor je. Ik sta op het punt om terug naar het ziekenhuis te gaan”� begint David uit te leggen. Urs knikt begrijpend.
“Ik snap het David, hoe is het met je vrouw?”�
“Slecht ze is geopereerd en is nu in coma geraakt. We kunnen alleen maar afwachten en hopen dat ze snel ontwaakt.”� David laat Urs binnen en gaat hem voor naar de woonkamer. Hij nodigt Urs uit om plaats te nemen. Zelf loopt hij naar de raam en kijkt naar buiten, onder tussen vertelt hij alles aan Urs. Urs ziet dat David het erg moeilijk heeft en staat weer op. Hij legt een hand op zijn schouder en knijpt er bemoedigend in.
“Dat is verschrikkelijk David. Ik begrijp dat dit heel veel van je vergt maar je mag de moed niet opgeven. Natalia wordt wakker, daar moet je in blijven geloven. Hoor je me?”� Hulpeloos gaan Davids handen omhoog.
“Ik weet echt niet wat ik nog kan doen Urs. Ze ligt daar zo hulpeloos in dat ziekenhuisbed. Mijn eens zo vrolijke en vitale vrouw is nog maar een schim van zichzelf.”�
Urs weet dat hij niets voor hem kan doen alleen maar proberen een steun en een luisterend oor te zijn voor hem.
“Urs geef jij dit ook door aan de Inspecteur Izambard, ik vrees dat ik de komende tijd weinig op het bureau zal zijn. Ik wil de komende tijd bij haar zijn”� zegt David even later.
“Goed David, ik zal je niet langer ophouden maar waar ik eigenlijk voor kwam waren de compositie tekeningen van Bonnie en Clyde. Als ik het goed had heb jij die hier.”�
David draait zich om en ziet dat de tekeningen nog op de salontafel liggen waar hij ze achteloos opgelegd had toen hij Natalia zo ziek had aangetroffen. De rozen zijn verwelkt.
“Neem ze maar mee Urs. Ik had erna willen kijken van het weekend maar nu staat mijn hoofd er niet meer na. Kom ik loop wel met je mee want ik ga gelijk door naar het ziekenhuis.”�
“Is goed David. Heel veel sterkte ik hoop echt dat ze gauw wakker zal worden.”�
“Ik ook Urs, ik ook.”�

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.