FanFic.nl

Bonnie & Clyde

Hoofdstuk 27

David stormt de kamer van zijn vrouw binnen.
“Natalia”� roept hij blij. Hij neemt haar in zijn armen en houd haar stevig vast. Dan kijkt hij diep in haar blauwe ogen op zoek naar de pretlichtjes die daar altijd waren. Haar ogen staan echter dof en nu ziet hij dat er geen lachje vanaf kan.
“Lieveling alles goed met je?”� vraagt David nu bezorgd. Ze knikt alleen maar. David kijkt bevreemd en legt haar voorzichtig terug op haar kussen.
“Wat is er dan? Alles komt goed hoor, je bent nu wakker en de dokter is tevreden over de eerste uitslagen van de onderzoeken”� begint David uit te leggen. Natalia gebaart met haar handen dat ze iets wil opschrijven. David kijkt zoekend rond en ziet op het tafeltje een schrijfblok met pen liggen. Hij pakt ze en geeft ze zijn vrouw. Ze schrijft op: Ik kan niet praten David. Ik probeer het telkens maar er komt niets uit.
“Rustig maar lieverd, wind je alsjeblieft niet op. Dat komt omdat je al dagen in coma hebt gelegen. Volgens de dokter kon het eventjes duren voordat je stemband weer bruikbaar waren. Natalia schrijft driftig verder en laat David het zien. Wanneer?
“Ik weet het ook niet lieverd maar ik weet wel dat het goed komt. Het belangrijkste is nu dat je rust neemt en goed voor jezelf zorgt. We moeten tenslotte ook aan ons kind denken……”� gaat David verder. Als hij ziet dat zijn vrouw hem verschrikt, met grote ogen aankijkt bedenkt hij zich ineens dat zij het nog niet weet. Ze probeert te praten wat niet lukt. Boos pakt ze de schrijfblok en schrijft: Waarom weet ik dit niet en jij wel. Ben ik zwanger? David neemt haar in zijn armen en kust haar teder.
“Niet praten meisje dat lukt nu nog niet. Laat mij maar praten. Toen jij zo ziek was hebben ze natuurlijk ook onderzoeken gedaan. En toen bleek inderdaad dat je zwanger bent. Ik was gelijk bezorgd om jou en de baby omdat je eerst één en toen later nog een operatie moest ondergaan. Ik was bang dat de narcose ons kind kwaad kon doen maar de arts stelde me gerust en vertelde me dat jij dringend geopereerd moest worden omdat jij dit anders niet zou overleven. Ik moest keuzes maken lieverd die ik niet met jou kon overleggen.”�Hij legt behoedzaam een hand op haar buik. “Natalia ik zal alles doen om voor dit kindje een goede vader te zijn. Ik hou zoveel van jou en dit moet toch wel een teken zijn dat het goed gaat komen. Ik ben zo gelukkig met jou. Maar nu eerst gaan wij er alles aan doen om jou weer helemaal beter te krijgen. Sorry maar je moet nog even in het ziekenhuis blijven. Maar ik ben al zo blij dat je wakker bent en me weer hoort. Ik heb….”� David wordt onderbroken door Natalia die weer de schrijfblok ter hand neemt en opschrijft: Ik kon je telkens horen, ik hoorde je over een baby en dacht dat jij lag te dromen. Ik wist niet waar ik is was en waarom ik daar was. Maar jouw stem gaf me troost. Ik ben heel blij David dat ik in verwachting ben maar maak me ook zorgen of de baby niet geleden heeft.
David neemt haar weer in zijn armen en knuffelt haar.
“Alles komt goed lieverd, ik weet het heel zeker. Geef het wat tijd.”� Ze nestelt zich in Davids armen en overdenkt de hele situatie. Waarom is ze zo doodmoe? Ze zou zo weer kunnen slapen. En precies dat doet ze ook. Even later slaapt ze in de vertrouwde armen van haar man.
David verzit in een gemakkelijker positie zonder haar los te laten. Even later geeft ook hij toe aan het slaap tekort dat hij heeft opgelopen de afgelopen dagen, en valt in slaap.
De zuster trekt glimlachend de deur achter zich dicht. Wat ze daarnet zag in de ziekenkamer deed haar veel plezier. Twee mensen die zoveel hebben moeten doormaken, liggen daar nu in elkaars armen te slapen. Heerlijk te weten dat ze steun aan elkaar hebben. Ze hebben nog een lange weg te gaan maar ze komen er wel die twee. Nu alleen maar hopen dat de kleinste telg geen roet in het eten gooit. Want de baby heeft al aan verschillende risico’s bloot gesteld gestaan. Narcose en dan de coma van zijn moeder. Maar voor als nog ziet het er goed uit.


Het huis van Carlos en Maria is verhuurd aan een neef van Carlos. Zijn vader heeft zich er persoonlijk mee bemoeid dat het stel zo snel mogelijk naar Zwitserland kan emigreren. Carlos is al voor gereisd naar Zurich om daar een pand in de binnenstad aan te kopen voor zijn zaak in kluizen. Hij heeft inmiddels al zaken gedaan met grote merken van kluizen zoals Savus, Euroguard, Polifer Star en Wertheim. Voor een buitenstaander is een kluis een kluis maar er zit veel verschil in. Er zijn categorieën licht, normaal en zwaar inbraakwerend. Dan is er nog een gradering in de brandwering en nog verschillende speciale kenmerken. En dan zijn er nog de kluizen die op specifieke aanwijzingen van de klant gefabriceerd kunnen worden. Het pand is mooi groot en bied voldoende ruimte voor alles zoals hij het in gedachten had.
Nu is hij op weg om de overdracht van het pand te tekenen. Vanmorgen heeft hij al diverse bestellingen geplaatst bij diverse fabrikanten. Verder heeft hij een reclamebureau in de arm genomen om wat folder materiaal te ontwerpen. De overdracht verloopt soepel. Hij is dan ook dik tevreden als later die middag een restaurant binnen loopt om een hapje te eten. Hij bestelt een fles wijn en het eten om vervolgens rond te kijken naar de mensen om heen. Het restaurant is erg in trek in de binnenstad en het is er aardig druk. Zijn blik blijft hangen op een mooie donker blonde dame die aan een tafeltje bij het raam zit. Ze kijkt hem aan en knikt beleeft naar hem. De ober brengt de wijn en schenkt een glas voor hem in.
“Ober, zou u die dame daar aan het tafeltje bij het raam iets te drinken willen aanbieden namens mij?”� vraagt hij de ober.
“Natuurlijk meneer. Ik zal het gelijk gaan vragen.”� De ober loopt naar het tafeltje en buigt zich voorover naar de dame die daarop nieuwsgierig naar Carlos kijkt en bij de ober een glaasje witte port besteld.
Als zij haar drankje voor zich heeft staan heft ze het glas richting Carlos. Carlos heft zijn glas glimlachend omhoog en neemt vervolgens een slokje. Hij staat op en gaat naar de dame toe om een praatje te maken.
“Sorry, dat ik mijzelf zo opdring maar toen ik u zag kon ik gewoon niet anders. Ik wilde even met u praten. Bent u uit Zurich?”� vraagt hij gelijk met deur in huis vallend. De dames schudt lachend haar hoofd.
“Nee, ik woon in Locarno en was vandaag even gezellig aan het winkelen hier. U bent zeker ook niet van hier?”�
“Nee, ik woon in Lugano, maar was vandaag voor zaken hier”� antwoordt hij lachend. “Ik zal me even voorstellen. Ik ben Carlos Marí­n.”�
“Henriëtte Serano”� zegt hem en een hand gevend. Carlos wenkbrauw gaat omhoog.
“Bent u familie van de beroemde diamaten slijper Ricardo Serano?”� vraagt hij met ingehouden adem. Ze knikt ter bevestiging. Carlos’ interesse is meer dan gewekt.
“Dan kunnen we misschien op zakelijk gebied wat voor elkaar betekenen”�gaat Carlos enthousiast verder. Ze schatert.
“Meneer Marí­n ik heb werkelijk geen idee welk soort zaken u doet. Zit u ook in de juwelen business?”� vraagt ze hem geamuseerd aankijkend. Carlos grijnst, dat begint werkelijk al goed om tegen deze dame aan te mogen kletsen. Hier kan hij zeker weten al zaken mee doen.
“Mevrouw ik heb een zaak in kluizen. Ik ben nog bezig met het inrichten van mijn pand hier in Zurich maar wil u evengoed alvast mijn diensten aanbieden. Ik kan me voorstellen dat er in uw branche altijd behoefte is aan goede inbraakwerende en vooral brandwerende kluizen.”�
“Misschien wel”� zegt Henriëtte dan peinzend. “Mijn vader is altijd opzoek naar meer beveiliging voor zijn kostbare diamanten.”�
“Mag ik u uitnodigen bij mij aan tafel voor een dinertje en een lekker glas wijn? Zodat we wellicht tot zaken kunnen komen?”� smeedt Carlos het ijzer nu het heet is. De dame denkt even na en besluit dan op Carlos voorstel in te gaan. Ze volgt hem naar zijn tafeltje en Carlos wenkt de ober voor een tweede couvert en geeft gelijk door dat het eten dat beide besteld hebben samen opgediend moet worden. Carlos is in zijn element. Een betere start in deze branche kan hij zich echt niet voorstellen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.