FanFic.nl

Sing it Out!

2. Het (niet altijd) blije weerzien.

'Noa, wakker worden!'
Ik opende zachtjes mijn ogen en keek op. Merel was ondertussen helemaal bovenop me geklommen terwijl haar hoofd boven dat van mij bengelde.
'Merel, ga alsjeblieft van mijn lijf! Ik krijg haast geen lucht meer!' Merel antwoordde niet en keek me ontdeugend aan. Ik gooide een kussen tegen haar hoofd en dat was dan ook meteen de start van een kussengevecht.
‘Alle leerlingen van het zesde jaar, gelieve jullie te melden om 10 uur in het concertgebouw.’ Een stem (waarschijnlijk die van Molly) galmde door de luidsprekers in de gang. Zo kregen we wel vaker berichten te horen, zeker in het begin van het jaar. Merel en ik staakten het vuren en maakten ons snel klaar. Ik trok snel een jeans, een topje en mijn all stars aan. Merel stond al aan de deur en samen renden we door de gangen naar het concertgebouw. We passeerde verschillende lokalen waar je naar binnen kon kijken: balletdansers waren ijverig bezig met hun lichaam terug in vorm te krijgen, strijkers gleden in samenspel over hun viool.

Samen liepen we naar binnen en zochten een plaatsje terwijl we door de rijen met stoelen heen liepen. De concerthal was immens groot, het galmde er wanneer je luider sprak, het plafond was rijkelijk versierd met geschilderde tekeningen en er was zelfs een balkon. Vooraan hadden alle leraars zich op het podium verzameld. We liepen nog steeds te zoeken totdat we en groepje meisjes zagen die giechelend in een hoekje zaten: Amber, Melody en Jessica. Eerst gaf ik Amber een knuffel, ze had nog steeds van dat korte witblonde haar en haar blauwe ogen straalden. Amber zat niet bij mij in de klas. Zij speelt gitaar, vandaar. Daarna volgde een meisje met lange zwarte lokken (met blauwe plukjes) die stijl over haar schouders hingen en haar diepe, donkere ogen keken me glimlachend aan. Jess was zowat de rebel van ons allemaal. Ze drumt en heeft altijd wel ergens twee van die stokjes bij de hand. Mel dan weer op haar beurt heeft bruin halflang haar,goed opgeknipt. Ze speelt piano en volgens mij heeft ze magische vingers. Ik denk niet dat ik iemand ken die beter speelt dan zij. Hoe die vingers van haar over de toetsen van een piano vliegen, onvoorstelbaar. De enige die bij mij in de groep zit is Merel, samen volgen we een zangopleiding. Amber, Mel, Jess, Merel en ik vormen samen een bandje. Na de schooluren kunnen we soms uren repeteren en sleutelen aan nieuwe nummers. We zijn dan ook buiten de schooluren niet van elkaar weg te slaan. We maken de gekste dingen mee en hebben er het grootste plezier in. Iedereen ging op een stoel neerzitten klaar om te luisteren naar de speech van mijnheer de directeur. Achter mij hoorde ik hoe iemand begon te lachen en ik herkende die lach meteen. Twee jongens omringd door allemaal overenthousiaste meisjes kwamen op het laatste nippertje binnengelopen. Ik rolde automatisch met mijn ogen. Door de vakantie was ik bijna vergeten dat zij hier ook nog waren. Ze kwamen niet bij van het lachten toen ze ergens achterin op een stoeltje ploften. De ene had warrig zwart haar en de andere dreadlocks die samen in een staart zaten. Ondanks hun totaal verschillende stijl kon je de gelijkenissen duidelijk zien. De tweeling gaf hun publiek -dat enkel uit meisjes bestond- wat ze van hen verlangden, aandacht. Ik hoorde hoe ze verhalen over hun zogenaamde geweldige vakantie vertelden en hoe de meisjes daarop oh’s en ah’s slaakten, gilde en irritant giechelden.

De "Kaulitz Twins", zo werden ze wel vaker genoemd. De arrogantie droop er gewoonweg vanaf. Iedereen vond ze altijd zo geweldig, wat ze ook deden, het was altijd fantastisch. Tenminste, toch nu dat ze bekend waren. Vroeger waren ze helemaal niet zo, dan waren ze maar heel gewoontjes. Maar sinds hun band Tokio Hotel echt bekend werd, leek het wel alsof de roem naar hun hoofd gestegen was. Ik had niet gedacht hen hier nog tegen te komen. Je hoorde al behoorlijk wat over hen in de media. Sinds hun bekendheid waren ze erg populair en vielen de meisjes hen gewoon zo voor de voeten. Ik moest er alleen maar van walgen. Het interesseerde me echt geen bal wat die tweeling allemaal verrichtte, als ze maar zover mogelijk uit mijn buurt bleven. Het ergste van allemaal is dat ik met Bill (de jongen met het zwart warrige haar) in de klas zit. Tom (dreadlocks) zit samen met Amber in de klas. Ze zegt dat hij best meevalt als je hem beter leert kennen, maar ik denk er toch anders over. Naast die twee had je ook nog Angela, je kent het type platinablond-haar-blauwe ogen wel? Ze is echt een even vervelend mens. Spijtig genoeg zat niet enkel Bill maar ook zij in de zangopleiding. Ik vraag me nog steeds af wie zijn idee het was om dat kind zo’n stem te geven. Want jammer genoeg, zingen kon ze wel. Vorig jaar had ze voor een abnormaal lange tijd (voor Angela dan) verkering met Bill. Ik had gedacht dat hij uit al die andere toch wel een iets betere keuze zou maken maar,… helaas. Natuurlijk waren ze het populairste stel van het jaar. Toch kwam er een einde aan dat suikerzoete sprookje. Bill betrapte haar met één of andere gast in de kleedkamers en dumpte haar meteen. Na een hele tijd elkaar ontweken te hebben werden ze weer vrienden, maar ik geloof niet dat Angela daar alleen tevreden mee is. Ze doet er werkelijk alles aan om weer met hem samen te zijn.

Opeens had Bill door dat ik de hele tijd al naar achteren keek en knipoogde. Snel draaide ik me om, ik wilde niet de indruk wekken dat ik hem zat te bewonderen of zo. Bill wist dat ik hem niet kon uitstaan, dat kon hem ook geen barst schelen. Hij vond het zelfs leuk om me af en toe te plagen. Niet omdat hij me wel zag zitten. Gewoon om mij eraan te herinneren dat hij bestond en te laten zien dat hij het superleuk vond om mij kwaad te maken. Als ik de kans kreeg bij Bill twijfelde ik natuurlijk ook geen enkele seconde. Zo gaat dat spelletje dus al enkele jaren tussen ons, één en al rivaliteit.

Reacties: