FanFic.nl

The other side of him. (FpS)

Hoofdstuk 3.The missing piece.

'Mae Govannen'
Rumí­l en Orophin keken op toen Sidh' ze gedag zei.
'Sidh! Legolas'!
Ze leken blij om ons te zien.
'Rumí­l kan ik je spreken'
En Sidh verdween met Rumí­l.
Orophin begon te vertellen.
Over Haldir.
En dat hij weg was.

En nog steeds was ik hier.
De mist was nu weg.
En een kleine zon scheen en voelde warm aan.
Maar niks of niemand kon mijn hart verwarmen.
Of was er iemand die dat kon?
'Haldir'!
Het kon niet waar zijn.
Het kon zijn stem niet zijn.
Of?
'Hier ben je dus'
Hij keek me aan.
'Legolas' was het enige wat ik kon zeggen, en zelfs zijn naam werd weggevaagd.
Weggevaagd door de geluiden om ons heen.


Het gaf me een goed gevoel om hem gevonden te hebben.
'Kom' hij stak zijn hand uit.
Ik pakte hem aan en volgde hem.
Nog steeds elke keer weer werd ik betoverd door de bomen van Lórien.
'Waar zijn we'
Een kleine lach speelde op zijn gezicht.
'Op een verlaten plek die maar weinig Elfen kennen'
Ik keek mijn ogen uit.
Alles leek zo mooi.
Het geluid van de waterval was mooi om te horen.
Ik keek in het meer.
Het was zo helder dat je de bodem kon zien.
'Hoe vind je het'?
Ik was sprakeloos. Maar toen ik iets wilde zeggen legde Haldir zijn vinger op mijn lippen. 'Shh. De stilte is perfect'
Een kleine twinkeling in zijn blauwe ogen.
Hij was het mooiste van deze plek.
En inderdaad, de stilte was perfect.
Ik keek even rond en toen ik me omdraaide was hij weg.
Maar al snel hoorde ik hoeven op de grond.
Haldir kwam terug met het mooiste wezen wat mijn ogen ooit gezien hadden.
Een prachtige witte merrie. Haar vacht leek een zilvere gloed te hebben en haar ogen zwart als de nacht. 'Heeft ze een naam'?
'Ik weet niet' hij zuchtte. 'Maar ze geeft me rust als ik in war ben'

Rustig liep de merrie naar een plaats en begon te grazen.
Haldir leunde tegen de dikke stam van een mallorn boom.
Ik ging naast hem zitten.
De herinnering van Demsterwold kwam weer terug.
Hij keek me van onder zijn lange wimpers aan.
Een kleine kriebel in mijn onderbuik.
Maar ik kon niets zeggen.
We waren beste vrienden.
En ik wist niet wat hij zocht.
Zocht hij een vriend of wilde hij liefde?

Legolas legde zijn hoofd op mijn schouder.
Ik voelde mijn wangen gloeien.
Had ik de Prins altijd al lief gehad.
Heb ik het nooit willen zien?
Heb ik het dan al die jaren weggestopt?
Legolas begon te lachen.
'Vanwaar de lach'?
Hij keek me aan.
'Je bloost'
'Ontkennen heeft zeker geen zin, jou prachtige Elfen ogen zien alles'
Het laatste was mijn mond al uit voordat ik mijn woorden in kon slikken.
'Sorry' mompelde ik en ik wilde op staan.
'Nee, Haldir blijf'
Smekend keek hij me aan. Zijn ogen waren echt prachtig.
Diepe blauwe ogen. Ogen waar ik mezelf in kon verliezen.
Hij zuchtte en drukte zich weer tegen me aan.
'Hou je van me'? vroeg hij voorzichtig, nauwlijks hoorbaar.
'Ja' Ik dacht er niet bij na, ik liet mijn hart spreken.
Hij lachte en kroop op schoot.
Langzaam kwamen onze gezichten dichterbij en ik voelde zijn zachte lippen op de mijne.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.